Souls için fotoğraflar

Melekler geldi ve beni Tanrı'nın huzuruna soktu sevgili anne. Uyuduğumda beni senin yaptığın gibi taşıdılar. Benim için hayatını veren İsa'nın kollarına uyandım!

Burası çok güzel anne; her zaman söylediğin gibi çok güzel! Tanrı tahtından dışarıya çıkan, kristal gibi berrak, saf bir yaşam suyu nehri.

Bu yüzden onun sevgisi ile boğulmuş canım anne! İsa'nın yüz yüze görünce sevincimi hayal edin! Gülüşü - çok sıcak… Yüzü - çok parlak… “Evime hoş geldin çocuğum!” Dedi şefkatle.

Benim için üzülme anne. Dans edip şarkı söyleyebilirim! Rüyalarımdaki ayaklarımın üzerinde çok hafif hissediyorum, anne! Bazen meleklerin huzurunda dans ederken gülerim. Ölümün laneti iğnesini kaybetti.

Ah, benim için ağlama, anne. Gözyaşların yaz yağmuru gibi düşer. Ölüm, ayrılmasıyla üzücüdür. Bir süre ağla, ama boşuna ağlayanlar gibi değil.

Her ne kadar Tanrı beni eve çok erken çağırsa da, çok fazla rüyalar, çok fazla şarkı çürümemiş olsa da, yüreğinizde, değerli anılarınızda olacağım. Sahip olduğumuz anlar seni yaşayacak.

Unutma anne, yatmadan önce yatağında yatar mıyım? Bana İsa'nın ve bizim için sahip olduğu aşkın hikayelerini anlatırdın.

Yüzüne baktım ve bana mum ışığında okuduğun gibi dedim. “Melekler de beni eve götürecek mi anne?” Saçını karıştırıp alaycı bir şekilde kıkırdadın. “Evet, küçük meleğim, ama beklemek zorundasın. Kurtarıcınız olarak O'na ve sizin için dökülen kanında. ”

Kıvrılmış dizlerde benim için dua ettin, yanağından bir gözyaşı sıçradı. “Bu gözyaşı bir anne miydi?” Diye sordum usulca. Benden uzak durdun. Hassas bir dudak dudaklarından kaçtı… düşüncelerinizi bir araya topladı… “Evet, küçük meleğim, yüreğimdeki yaşlarımı dua ediyorum.” Demiştim, bana iyi geceler öpücüğü verdin.

O geceleri hatırlıyorum anne ~ senin değerli hikayelerin. Annemin kalbime tıktığım ninniler. Karanlıkta, babanın kapısının çarpması gece sarhoşluğunu tekrarladı. İnce duvarlardan ağladığını duyabiliyordum. Bir melek ağlar, annem. “Annene iyi bak…” Tanrı'ya yumuşakça söyledim, dualarımı gözyaşlarıyla suladım.

Benim için dua ettiğin o gece dizlerimin üstüne çöktü. Tanrı'nın beni kurtarmasını istediğimde ay ışığı ahşap zeminlerde dans etti. İlk başta ne söyleyeceğimi bilmeme rağmen, ne dediğini hatırladım. Kalbinden dua et, sevgili çocuğum, şefkatle ayrılmak için kapıya döndüğünü söyledin.

“Sevgili İsa, ben bir günahkarım. Günahlarım için özür dilerim. Özür dilerim, seni ağaca çiviledikleri zaman senin için çok kaba davrandılar. Kalbime gel, Rab İsa ve melekler gelirse, beni de seninle cennete götür. Ve İsa, annemin ağladığını duyuyorum. Uyurken onu izle. Beni affettiğin gibi, çok kaba olduğu için babanı affet. İsa'nın adına. Amin."

İsa o gece hayatıma girdi, sevgili anne! Karanlıkta gülümsemeni hissedebiliyordum. Çanlar cennette benim için çaldı! Benim adım Hayat Kitabında yazılı.

O yüzden benim için ağlama, sevgili anne. Senin yüzünden cennete geldim. İsa'nın şimdi sana ihtiyacı var, çünkü kardeşlerim var. Senin için yapman gereken daha çok iş var.

İşiniz bittiğinde bir gün, melekler sizi taşımaya gelecekler. Güvenle İsa'nın kollarına, sizin için sevilen ve ölen kişi.

Sevgili ruh

Öldüğünüzde cennetteki Rab'bin huzurunda olacağınıza dair bir güvenceniz var mı? Bir inanan için ölüm, sonsuz hayata açılan bir kapıdır.

İsa'da uyuyanlar cennette sevdikleriyle yeniden bir araya gelecekler. Mezara gözyaşları içinde bıraktıklarınız, onlarla tekrar neşe içinde buluşacaksınız! Oh, gülümsemelerini görmek ve dokunuşlarını hissetmek… bir daha asla ayrılmamak!

Yine de, Tanrı'ya inanmazsanız, cehenneme gideceksiniz. Bunu söylemenin hoş bir yolu yok.

Kutsal Yazılar, “Herkes günah işledi ve Tanrı'nın yüceliğinden mahrum kaldı” diyor. ~ Romalılar 3: 23

“Ağzınla itiraf edersen, Rab İsa ve Tanrı'nın onu ölümden kurtardığına inandığına inanmalısın.” Romanyalılar 10: 9

Cennetteki bir yerin garantisi olmadan, İsa olmadan uyuyakalmayın.

Bu gece, ebedi hayatın armağanını almak istersen, önce Rab'be inanmalısın. Günahlarınızın affedilmesini ve Rab'be olan güveninizi koymasını istemeniz gerekir. Rab'be inanan biri olmak için sonsuz yaşamı isteyin. Cennete giden tek bir yol var ve bu da Rab İsa'nın içinden geçiyor. Bu, Tanrı'nın harika kurtuluş planı.

Kalbinizden aşağıdakiler gibi bir duayla dua ederek O'nunla kişisel bir ilişkiye başlayabilirsiniz.

“Aman Tanrım, ben bir günahkarım. Hayatım boyunca günahkar oldum. Affet beni, Lord. İsa'yı Kurtarıcım olarak kabul ediyorum. Ona Rabbim olarak güveniyorum. Beni kurtardığın için teşekkür ederim. İsa'nın adına, Amin. ”

Rab İsa'yı hiçbir zaman kişisel Kurtarıcınız olarak kabul etmediyseniz, ancak bugün bu daveti okuduktan sonra O'nu kabul ettiyseniz, lütfen bize bildirin. Sizden haber almak isteriz.

Cehennemden Bir Mektup

"Ve cehennemde işkenceler içinde gözlerini kaldırıyor ve İbrahim'i ve koynunda Lazarus'u uzakta görüyor. Ağladı ve dedi: Peder İbrahim, bana merhamet et ve Lazar'ı gönder ki parmağının ucunu suya batırıp dilimi soğutsun. çünkü bu alevde işkence görüyorum. ~ Luka 16: 23-24

Sonra dedi: Sana dua ediyorum baba, onu babamın evine göndermen için: Çünkü benim beş kardeşim var; Bu işkence yerine onlar da gelmesin diye onlara tanıklık etsin. " ~ Luka 16: 27-28

Bu gece, bu mektubu okurken, birinin annesi, babası, kız kardeşi, erkek kardeşi veya en yakın arkadaşı, sadece cehennemdeki kararlarını yerine getirmek için sonsuzluğa kayar.

Sevdiklerinizden birinden buna benzer bir mektup aldığınızı hayal edin. Genç bir adam tarafından Tanrı'dan korkan annesine yazılmıştır. O öldü ve cehenneme gitti… Sizin için söylenmesin!

Cehennemden Bir Mektup

Sevgili anne,

Size gördüğüm en korkunç yerden ve hayal edebileceğinizden daha korkunç bir yerden yazıyorum. Burası SİYAH, bu yüzden KOYU sürekli çarptığım tüm ruhları bile göremiyorum. Sadece onlar benim gibi kan kıvırıcı SCREAMS gelen insanlar olduğunu biliyorum. Acı ve ıstırapta yazarken sesim kendi çığlıklarımdan kayboluyor. Artık yardım için bile ağlayamıyorum ve bunun bir faydası yok, burada benim acımam için hiç şefkat duyan kimse yok.

Bu yerdeki ACI ve ıstırap kesinlikle dayanılmaz. Her düşüncemi o kadar tüketiyor ki, üzerime gelecek başka bir his olup olmadığını bilemedim. Ağrı o kadar şiddetli ki gece gündüz hiç bitmiyor. Karanlık yüzünden günlerin dönüşü görünmüyor. Dakikalardan hatta saniyelerden başka bir şey olmayan şey, sonsuz yıllar gibi görünüyor. Bu acının sonsuza dek devam edeceği düşüncesi dayanabileceğimden daha fazla. Aklım her geçen dakika daha da dönüyor. Deli gibi hissediyorum, bu kafa karışıklığı altında net düşünemiyorum bile. Korkarım aklımı kaybediyorum.

KORKU ağrı kadar kötü, belki daha da kötüsüdür. Benim çıkmazımın bundan daha kötüsü olabileceğini anlamıyorum, ama her an olabileceğinden korkuyorum.

Ağzım ağrıyor ve sadece daha fazlası olacak. O kadar kuru ki dilim ağzımın çatısına yapışıyor. Eski vaizin, bu eski engebeli çarmıh üzerinde asılı kalırken İsa Mesih'in dayandığını söylediğini hatırlıyorum. Şişmiş dilimi soğutmak için tek bir su damlası kadar bir rahatlama yoktur.

Bu işkence yerine daha da fazla sefalet eklemek için burada olmayı hak ettiğimi biliyorum. Yaptığım işler için adil olarak cezalandırılıyorum. Ceza, acı, ıstırap, hak ettiğimden daha kötü değil, ama şimdi bunu kabul etmek, sefil ruhumda ebediyen yanan acıyı asla dindirmeyecektir. Günahları böylesine korkunç bir kader kazanmak için işlediğim için kendimden nefret ediyorum, beni kandıran şeytandan nefret ediyorum ki bu yere geldim. Ve böyle bir şeyi düşünmenin tarifsiz bir kötülük olduğunu bildiğim kadarıyla, bu eziyetten kurtulmak için biricik Oğlunu gönderen Tanrı'dan nefret ediyorum. Benim için acı çeken, kan kaybeden ve ölen Mesih'i asla suçlayamam, ama yine de ondan nefret ediyorum. Kötü, sefil ve aşağılık olduğunu bildiğim duygularımı bile kontrol edemiyorum. Dünyevi varoluşumda her zamankinden daha kötü ve aşağılık biriyim. Oh, keşke dinleseydim.

Herhangi bir dünyasal işkence bundan çok daha iyi olurdu. Kanserden yavaşça acı veren bir ölümle ölmek; 9-11 terör saldırılarının kurbanları olarak yanan bir binada ölmek. Merhametsizce Tanrı'nın Oğlu gibi dövüldükten sonra çarmıha çivilemek bile; Fakat bunları şu andaki durumumdan seçmek için gücüm yok. Bu seçeneğim yok.

Şimdi anlıyorum ki bu işkence ve ıstırap, İsa'nın benim için sıkıntı duyduğu şey. Acı çektiğine, kanamasına ve günahlarımı ödemek için öldüğüne inanıyorum, ama acısı sonsuz değildi. Üç gün sonra mezarın üzerindeki zafere ulaştı. Oh, çok inanıyoruz ama ne yazık ki artık çok geç. Eski davet şarkısının çok fazla duyduğumu hatırladığımı söylediği gibi, “Bir Gün Çok Geç”.

Biz bu korkunç yerde TÜM inananlarız, ama inancımız hiçbir şey değil. Çok geç. Kapı kapalı. Ağaç düştü ve işte burada uzanacak. Cehennemde. Sonsuza dek kaybettim. Umut Yok, Konfor Yok, Huzur Yok, Neşe Yok.

Acımın sonu asla olmayacak. O yaşlı vaizi, "Ve onların işkencesinin dumanı sonsuza dek yükselir: Ve onlar ne gündüz ne de gece dinlenmezler."

Ve bu belki de bu korkunç yerle ilgili en kötü şey. HATIRLIYORUM. Kilise servislerini hatırlıyorum. Davetiyeleri hatırlıyorum. Her zaman çok cimri, aptal, işe yaramaz olduklarını düşündüm. Öyle şeyler için “zor” gibiydim. Şimdi her şeyi farklı görüyorum anne, ama kalbimdeki değişimin bu noktada hiçbir önemi yok.

Bir aptal gibi yaşadım, bir aptal gibi davrandım, bir aptal gibi öldüm ve şimdi de bir aptalın acı ve ıstırabına maruz kalmalıyım.

Anne, ev konforunu nasıl çok özledim. Bir daha asla ihalenizin ateşli kaşığımı okşadığını bilmeyeceğim. Artık sıcak kahvaltılar veya ev yapımı yemekler yok. Bir daha asla soğuk bir kış gecesinde şöminenin sıcaklığını hissetmeyeceğim. Şimdi, ateş sadece kıyaslanmanın ötesinde acı ile sarılı olan bu perishing bedenini sarmakla kalmaz, aynı zamanda Yüce bir Tanrı'nın gazabının ateşi, içsel varlığımı herhangi bir ölümlü dilde doğru şekilde tanımlanamayan bir acı ile tüketir.

İlkbaharda yemyeşil bir yeşil çayır boyunca dolaşmayı ve onların güzel parfümlerini görmeyi bırakıp, tatlı parfümlerinin kokusunu almayı çok isterim. Bunun yerine, yanan tüm kükürt, kükürt ve diğer tüm duyuların benden başarısız olduğu bir kokudan istifa ediyorum.

Anne, gençken kilisede, hatta evimizdeki küçük bebeklerin yayılma ve sızlanmalarını dinlemek zorunda kalmaktan her zaman nefret ediyorum. Bana çok rahatsızlık verdiklerini, böyle bir tahriş olduğunu düşündüm. Masum küçük yüzlerinden birini kısa bir süre için görmeyi çok isterdim. Ama cehennemde bebek yok anne.

Cehennemde İncil yok, sevgili anne. Lanetlenmiş duvarların içindeki kutsal yazılar, saatlerce bir saat sonra, sefil andan bir an sonra kulaklarımda çınlayan yazılardır. Yine de hiç rahatlık sunmuyorlar ve sadece ne kadar aptal olduğumu hatırlatmaya hizmet ediyorlar.

Annelerinin geleceği için değil miydi, yoksa cehennemde hiç bitmeyen bir dua toplantısı olduğunu bilmekle sevinebilirsin. Olursa olsun, bizim adımıza araya girecek hiçbir Kutsal Ruh yoktur. Dualar çok boş, çok ölü. Asla cevaplanmayacağını bildiğimiz merhametten ağlamaktan başka bir şey değildir.

Lütfen kardeşlerimi uyar anne. En büyüğüydüm ve “havalı” olmam gerektiğini düşündüm. Lütfen onlara cehennemde kimsenin iyi olmadığını söyle. Lütfen tüm arkadaşlarımı, düşmanlarımı bile, bu işkence yerine gelmelerini söyleyin.

Bu yer ne kadar korkunç anne, son hedefim olmadığını görüyorum. Şeytan burada hepimize gülerken ve çokluklar bize bu sefalet şölenine sürekli olarak katılırken, gelecekte bir gün hepimizin Yüce Tanrı Yargı Tahtı'ndan önce görünmesi için ayrı ayrı toplanacağımızı hatırlatırız.

Tanrı, bize bütün kötü çalışmalarımızın yanındaki kitaplarda yazılı olan sonsuz kaderimizi gösterecektir. Tüm dünyanın yüce hakimi önünde lanetlendiğimiz adaleti itiraf etmekten başka savunmamız, mazeretimiz ve söylenecek hiçbir şeyimiz olmayacak. Nihai işkence hedefimiz olan Ateş Gölü'ne girmeden hemen önce, onlardan teslim alabileceğimiz cehennem eziyetlerine isteyerek acı çeken onun yüzüne bakmak zorunda kalacağız. Lanetlememizin açıklamasını duymak için kutsal mevcudiyetinde orada dururken, hepsini görmek için orada olacaksınız.

Lütfen kafamı utanç içinde tuttuğum için affet, çünkü yüzüne bakmaya dayanamayacağımı biliyorum. Sen zaten Kurtarıcı'nın imgesine uyacaksın ve dayanabileceğimden daha fazla olacağını biliyorum.

Burayı terk etmeyi ve sana katılmayı ve dünyadaki birkaç kısa yılımda tanıdığım pek çok kişiye katılmayı çok isterim. Ama bunun asla mümkün olmayacağını biliyorum. Lanetlerin eziyetlerinden asla kaçamayacağımı bildiğim için, gözyaşlarıyla, asla tarif edilemeyecek üzüntü ve derin bir umutsuzlukla söylüyorum, bir daha asla görüşmek istemiyorum. Lütfen burada bana hiç katılma.

Sonsuz ızdırapta, oğlunuz / kızınız, mahkum ve sonsuza dek kayıp