ឥឡូវនេះខ្ញុំបានសង្រ្គោះតើមានអ្វីបន្ត?

ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះចែងថា“ បើគ្មានសេចក្តីជំនឿទេនោះមិនអាចនឹងគាប់ដល់ព្រះបានឡើយ” (ហេព្រើរ ១១: ៦) ។ ដើម្បីមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះមនុស្សម្នាក់ត្រូវតែមករកព្រះដោយជំនឿតាមរយៈព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់គឺព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ យើងត្រូវតែជឿលើព្រះយេស៊ូវជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើងដែលព្រះបានចាត់អោយទៅសុគតដើម្បីសងថ្លៃលោះបាបរបស់យើង។ យើងទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែជាមនុស្សមានបាប (រ៉ូម ៣:២៣) ។ ទាំងយ៉ូហានទី ១ ២: ២ និង ៤:១០ និយាយអំពីព្រះយេស៊ូវជាយញ្ញបូជាបូជា (ដែលមានន័យថាជាការបង់ប្រាក់) សំរាប់អំពើបាបរបស់យើង។ យ៉ូហានទី ១ ៤:១០ និយាយថា“ គាត់ (ព្រះ) បានស្រឡាញ់យើងហើយបានចាត់ព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ ឲ្យ ធ្វើជាយញ្ញបូជាសំរាប់អំពើបាបរបស់យើង” នៅក្នុងយ៉ូហាន ១៤: ៦ ព្រះយេស៊ូមានព្រះបន្ទូលថា៖ «ខ្ញុំជាផ្លូវជាសេចក្ដីពិតនិងជាជីវិត។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចទៅកាន់ព្រះបិតាបានឡើយលើកលែងតែទៅតាមរយៈខ្ញុំ។ កូរិនថូសទី ១ ១៥: ៣, ៤ ប្រាប់យើងពីដំណឹងល្អ ... ព្រះគ្រីស្ទបានសុគតសំរាប់អំពើបាបរបស់យើងយោងទៅតាមព្រះគម្ពីរហើយថាទ្រង់ត្រូវបានគេបញ្ចុះហើយថាទ្រង់បានរស់ឡើងវិញនៅថ្ងៃទីបីយោងទៅតាមបទគម្ពីរ។ នេះគឺជាដំណឹងល្អដែលយើងត្រូវជឿហើយយើងត្រូវតែទទួល។ យ៉ូហាន ១:១២ ប្រាប់ថា“ អស់អ្នកដែលបានទទួលទ្រង់បានប្រទានសិទ្ធិ ឲ្យ គេធ្វើជាកូនរបស់ព្រះសូម្បីតែអ្នកដែលជឿលើព្រះនាមទ្រង់” យ៉ូហាន ១០:២៨ និយាយថា“ ខ្ញុំអោយជីវិតអស់កល្បជានិច្ចដល់ពួកគេហើយពួកគេនឹងមិនត្រូវវិនាសឡើយ”

ដូច្នេះទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះអាចចាប់ផ្តើមដោយសេចក្តីជំនឿតាមរយៈការក្លាយជាកូនរបស់ព្រះតាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ យើងមិនត្រឹមតែក្លាយជាកូនរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះទេតែទ្រង់បានចាត់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់អោយមកគង់នៅក្នុងយើងផងដែរ (យ៉ូហាន ១៤: ១៦ និង ១៧) ។ កូល៉ុស ១:២៧ ចែងថា“ ព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងអ្នកគឺជាសេចក្តីសង្ឃឹមនៃសិរីល្អ”

ព្រះយេស៊ូវក៏ហៅយើងជាបងប្អូនរបស់ទ្រង់ដែរ។ គាត់ប្រាកដជាចង់អោយយើងដឹងថាទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយទ្រង់គឺជាគ្រួសារប៉ុន្តែទ្រង់ចង់អោយយើងក្លាយជាគ្រួសារដែលមានភាពស្និទ្ធស្នាលមិនគ្រាន់តែជាក្រុមគ្រួសារមួយដែលមានឈ្មោះទេតែជាក្រុមគ្រួសារដែលមានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធ។ វិវរណៈ ៣:២០ ពិពណ៌នាអំពីការក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទថាបានចូលក្នុងទំនាក់ទំនងនៃការប្រកប។ វានិយាយថា“ ខ្ញុំឈរនៅមាត់ទ្វារហើយគោះ; បើអ្នកណា voice សំឡេងខ្ញុំហើយបើកទ្វារខ្ញុំនឹងចូលទៅក្នុងផ្ទះហើយបរិភោគជាមួយអ្នកនោះហើយអ្នកនោះក៏នឹងនៅជាមួយខ្ញុំដែរ។

យ៉ូហានជំពូក ៣: ១-១៦ ចែងថានៅពេលយើងក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទយើង«បានកើតជាថ្មី»ដូចជាទារកទើបនឹងកើតចូលក្នុងគ្រួសាររបស់ទ្រង់។ ក្នុងនាមជាកូនថ្មីរបស់គាត់ហើយដូចជាពេលដែលមនុស្សកើតមកយើងដែលជាកូនព្រះគ្រិស្ដសាសនិកត្រូវតែរីកចម្រើនក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយទ្រង់។ នៅពេលទារកធំឡើងគាត់រៀនកាន់តែច្រើនអំពីឪពុកម្តាយរបស់គាត់ហើយកាន់តែជិតស្និទ្ធនឹងឪពុកម្តាយរបស់គាត់។

នេះជារបៀបដែលគ្រីស្ទបរិស័ទមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះវរបិតាសួគ៌យើង។ នៅពេលដែលយើងរៀនអំពីព្រះអង្គហើយធ្វើអោយទំនាក់ទំនងរបស់យើងកាន់តែជិតស្និទ្ធ។ បទគម្ពីរនិយាយច្រើនអំពីការរីកចម្រើននិងភាពពេញវ័យហើយវាបង្រៀនយើងពីរបៀបធ្វើវា។ វាគឺជាដំណើរការមិនមែនជាព្រឹត្តិការណ៍តែមួយទេដូច្នេះពាក្យនេះកំពុងកើនឡើង។ វាក៏ត្រូវបានគេហៅថាស្ថិតស្ថេរផងដែរ។

១) ។ ដំបូងខ្ញុំគិតថាយើងចាំបាច់ត្រូវចាប់ផ្តើមជាមួយការសម្រេចចិត្ត។ យើងត្រូវតែសម្រេចចិត្តចុះចូលចំពោះព្រះប្តេជ្ញាធ្វើតាមទ្រង់។ វាជាទង្វើនៃឆន្ទៈរបស់យើងក្នុងការចុះចូលនឹងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះប្រសិនបើយើងចង់នៅជិតទ្រង់ប៉ុន្តែវាមិនមែនគ្រាន់តែជាពេលតែមួយទេវាគឺជាការប្តេជ្ញាចិត្តឥតឈប់ឈរ។ យ៉ាកុប ៤: ៧ ចែងថា“ ចូរចុះចូលចំពោះព្រះជាម្ចាស់” ។ រ៉ូម ១២: ១ ចែងថា៖ «ដូច្នេះខ្ញុំសូមអង្វរអ្នកដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះ ឲ្យ ថ្វាយរូបកាយរបស់អ្នកនូវយញ្ញបូជារស់ដ៏បរិសុទ្ធដែលគាប់ព្រះហឫទ័យនឹងព្រះដែលជាការបំរើសមហេតុផលរបស់អ្នក»។ នេះត្រូវតែចាប់ផ្តើមជាមួយជម្រើសតែម្តងប៉ុន្តែវាក៏ជាជំរើសមួយភ្លែតដែរដូចជាវាមាននៅក្នុងទំនាក់ទំនងណាមួយដែរ។

២) ។ ទីពីរហើយខ្ញុំគិតថាសំខាន់បំផុតគឺយើងត្រូវអាននិងសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ ពេត្រុសទី ១ ២: ២ និយាយថា«ដូចទារកដែលទើបនឹងកើតប្រាថ្នាចង់បានទឹកដោះពីពាក្យដែលអ្នកអាចលូតលាស់បានដោយហេតុនេះ»។ យ៉ូស្វេ ១: ៨ ចែងថា“ កុំអោយសៀវភៅក្រឹត្យវិន័យនេះចេញពីមាត់អ្នកហើយសញ្ជឹងគិតពីវាទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ…” (សូមអានទំនុកតម្កើង ១: ២) ហេព្រើរ ៥: ១១-១៤ (អេ។ អិ។ ) ប្រាប់យើងថាយើង ត្រូវតែមានលើសពីភាពជាទារកហើយក្លាយជាមនុស្សដែលមានភាពចាស់ទុំដោយ“ ប្រើប្រាស់ជាប្រចាំ” នូវព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។

នេះមិនមានន័យថាការអានសៀវភៅខ្លះអំពីព្រះបន្ទូលទេដែលជាយោបល់របស់នរណាម្នាក់ទោះបីជាគេរាយការណ៍ថាឆ្លាតប៉ុណ្ណាក៏ដោយតែការអាននិងសិក្សាព្រះគម្ពីរដោយខ្លួនឯង។ កិច្ចការ ១៧:១១ និយាយអំពី Bereans ថា“ ពួកគេបានទទួលសារដោយការខ្នះខ្នែងយ៉ាងខ្លាំងហើយបានពិនិត្យមើលបទគម្ពីររាល់ថ្ងៃដើម្បីដឹងថាតើមានអ្វីកើតឡើង លោកប៉ូល និយាយថាជាការពិត។ យើងត្រូវសាកល្បងអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកណាម្នាក់និយាយដោយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះមិនគ្រាន់តែយកពាក្យរបស់នរណាម្នាក់អោយវាដោយសារតែ“ អត្តសញ្ញាណសម្គាល់” របស់ពួកគេ។ យើងត្រូវជឿទុកចិត្តលើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងយើងដើម្បីបង្រៀនយើងហើយស្វែងរកព្រះបន្ទូល។ ធីម៉ូថេទី ២ ២:១៥ និយាយថា“ សិក្សាដើម្បីបង្ហាញថាខ្លួនអ្នកពេញចិត្តនឹងព្រះជាអ្នកធ្វើការដែលមិនត្រូវខ្មាស់អៀនចែកជាសេចក្តីពិតនៃសេចក្តីពិត” ។ ធីម៉ូថេទី ២ ៣: ១៦, ១៧ ចែងថា៖ «គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរគឺជាការបំផុសគំនិតពីព្រះហើយមានប្រយោជន៍សម្រាប់គោលលទ្ធិការរំofកការកែតំរូវនិងការណែនាំក្នុងសេចក្ដីសុចរិតដើម្បី ឲ្យ មនុស្សរបស់ព្រះបានគ្រប់លក្ខណ៍ (ចាស់ទុំ) ...

ការសិក្សានិងរីកលូតលាស់នេះគឺមានជារៀងរាល់ថ្ងៃហើយមិនចេះចប់រហូតដល់យើងនៅជាមួយទ្រង់នៅឯស្ថានសួគ៌ព្រោះចំណេះដឹងរបស់យើងអំពី“ ទ្រង់” ដែលនាំអោយយើងមានលក្ខណៈដូចទ្រង់ (២ កូរិនថូស ៣:១៨) ។ ការមានភាពជិតស្និទ្ធនឹងព្រះតម្រូវឱ្យមានការដើរដោយជំនឿជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ វាមិនមែនជាអារម្មណ៍ទេ។ មិនមាន "ការដោះស្រាយរហ័ស" ដែលយើងជួបប្រទះដែលផ្តល់ឱ្យយើងនូវទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះ។ បទគម្ពីរបង្រៀនថាយើងដើរជាមួយព្រះដោយជំនឿមិនមែនដោយមើលឃើញទេ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយខ្ញុំជឿជាក់ថានៅពេលយើងដើរដោយជំនឿព្រះជាម្ចាស់ធ្វើឱ្យខ្លួនយើងស្គាល់យើងតាមរបៀបដែលមិននឹកស្មានដល់និងមានតម្លៃ។

សូមអានពេត្រុសទី ២ ១: ១-៥ ។ វាប្រាប់យើងថាយើងរីកចម្រើនក្នុងចរិតលក្ខណៈនៅពេលយើងចំណាយពេលនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ វានិយាយនៅទីនេះថាយើងត្រូវបន្ថែមសេចក្តីជំនឿលើសេចក្តីល្អបន្ទាប់មកចំណេះដឹងការចេះទប់ចិត្តការអត់ធ្មត់ការគោរពព្រះភាពសប្បុរសនិងសេចក្តីស្រឡាញ់ជាបងប្អូន។ តាមរយៈការចំណាយពេលសិក្សាព្រះបន្ទូលនិងការគោរពតាមវាយើងបន្ថែមឬបង្កើតចរិតនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ អេសាយ ២៨: ១០, ១៣ ប្រាប់យើងថាយើងរៀនសិក្ខាបទម្ដងៗម្ដងមួយៗម្ដងៗ។ យើងមិនស្គាល់វាទាំងអស់ក្នុងពេលតែមួយទេ។ យ៉ូហាន ១:១៦ និយាយថា“ ព្រះគុណព្រះគុណ” ។ យើងមិនរៀនអ្វីទាំងអស់នៅពេលដែលគ្រីស្ទបរិស័ទនៅក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើងតទៅទៀតជាងទារកធំឡើងភ្លាមៗ។ គ្រាន់តែចាំថានេះគឺជាដំណើរការរីកលូតលាស់ដើរនៃជំនឿមិនមែនព្រឹត្តិការណ៍ទេ។ ដូចអ្វីដែលខ្ញុំបានលើកឡើងវាត្រូវបានគេហៅថាមាននៅក្នុងយ៉ូហានជំពូកទី ១៥ ដោយស្ថិតនៅក្នុងទ្រង់និងនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ យ៉ូហាន ១៥: ៧ និយាយថា“ បើអ្នកនៅជាប់នឹងខ្ញុំហើយពាក្យខ្ញុំស្ថិតនៅជាប់នឹងអ្នកចូរសុំអ្វីដែលអ្នកចង់បាននោះវានឹងត្រូវបានធ្វើសំរាប់អ្នក”

៣) ។ គម្ពីរ ១ យ៉ូហាននិយាយអំពីទំនាក់ទំនងដែលជាការប្រកបជាមួយព្រះ។ ការសេពគប់ជាមួយមនុស្សម្នាក់ទៀតអាចបែកបាក់ឬរំខានដោយធ្វើបាបពួកគេហើយនេះក៏ជាទំនាក់ទំនងពិតរបស់យើងជាមួយព្រះដែរ។ យ៉ូហានទី ១ ១: ៣ ចែងថា“ ការប្រកបរបស់យើងគឺនៅជាមួយព្រះវរបិតានិងជាមួយព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់” ។ ខ ៦ ចែងថា“ បើយើងអះអាងថាយើងប្រកបជាមួយទ្រង់តែដើរក្នុងភាពងងឹត (បាប) យើងកុហកហើយមិនរស់នៅដោយសេចក្តីពិតឡើយ” ខទី ៧ ចែងថា“ បើយើងដើរក្នុងពន្លឺ…យើងមានការប្រកបគ្នានឹងគ្នា…” ។ ក្នុងខ ៩ យើងឃើញថាប្រសិនបើអំពើបាបបង្អាក់ដល់ការប្រកបរបស់យើងនោះយើងត្រូវសារភាពអំពើបាបរបស់យើងចំពោះទ្រង់តែប៉ុណ្ណោះ។ វានិយាយថា«បើយើងសារភាពអំពើបាបរបស់យើងនោះទ្រង់ស្មោះត្រង់ហើយគ្រាន់តែអត់ទោសបាបរបស់យើងហើយសំអាតយើងពីអំពើទុច្ចរិតទាំងអស់»។ សូមអានជំពូកទាំងមូលនេះ។

យើងមិនបាត់បង់ទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាកូនរបស់ទ្រង់ទេប៉ុន្តែយើងត្រូវតែរក្សាសេចក្កីភាពស្និទស្នាលជាមួយព្រះដោយសារភាពនូវអំពើបាបណាមួយនិងរាល់ពេលដែលយើងខកខានជាញឹកញាប់តាមការចាំបាច់។ យើងក៏ត្រូវតែអនុញ្ញាតឱ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធផ្តល់ឱ្យយើងនូវជ័យជំនះលើអំពើបាបដែលយើងមានទំនោរនឹងធ្វើម្តងទៀត។ អំពើបាបណាមួយ។

៤) ។ យើងមិនត្រឹមតែអាននិងសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែយើងត្រូវតែគោរពតាមវាដែលខ្ញុំបានលើកឡើង។ យ៉ាកុប ១: ២២-២៤ (ណ។ ស។ ) ចែងថា“ កុំគ្រាន់តែស្តាប់ព្រះបន្ទូលហើយបញ្ឆោតខ្លួនឯង។ ធ្វើអ្វីដែលវានិយាយ។ អ្នកដែលស្តាប់ព្រះបន្ទូលប៉ុន្តែមិនធ្វើតាមអ្វីដែលនិយាយទេគឺដូចជាបុរសម្នាក់ដែលក្រឡេកមើលមុខរបស់គាត់នៅក្នុងកញ្ចក់ហើយបន្ទាប់ពីមើលខ្លួនឯងទៅឆ្ងាយហើយភ្លេចភ្លាមនូវអ្វីដែលគាត់មើលទៅ។ ខទី ២៥ ចែងថា“ ប៉ុន្តែអ្នកដែលសំឡឹងមើលទៅក្រិត្យវិន័យដ៏ល្អឥតខ្ចោះដែលផ្តល់សេរីភាពហើយបន្តធ្វើវាដោយមិនភ្លេចអ្វីដែលគាត់បាន, នោះទេប៉ុន្តែធ្វើវាអ្នកនោះនឹងទទួលបាននូវអ្វីដែលគាត់បានធ្វើ” ។ នេះគឺស្រដៀងនឹងយ៉ូស្វេ ១: ៧-៩ និងទំនុកតម្កើង ១: ១-៣ ។ សូមអានផងដែរលូកា ៦: ៤៦-៤៩ ។

៥) ។ ផ្នែកមួយទៀតនៃរឿងនេះគឺថាយើងត្រូវការដើម្បីក្លាយជាផ្នែកមួយនៃក្រុមជំនុំក្នុងតំបន់ដែលយើងអាច hear និងរៀនព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះហើយមានការប្រកបគ្នាជាមួយអ្នកជឿផ្សេងទៀត។ នេះគឺជាវិធីដែលយើងត្រូវបានជួយឱ្យរីកចម្រើន។ នេះគឺដោយសារតែអ្នកជឿម្នាក់ៗត្រូវបានផ្តល់អំណោយពិសេសពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលជាផ្នែកមួយនៃព្រះវិហារដែលត្រូវបានគេហៅថា“ រូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទ” ។ អំណោយទាំងនេះត្រូវបានរាយនៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរផ្សេងៗដូចជាបទគម្ពីរអេភេសូរ ៤: ៧-១២, កូរិនថូសទី ១ ១២: ៦-១១, ២៨ និងរ៉ូម ១២: ១-៨ ។ គោលបំណងសម្រាប់អំណោយទាំងនេះគឺដើម្បី«កសាងរូបកាយ (ព្រះវិហារ) សម្រាប់ការងារផ្សព្វផ្សាយ (អេភេសូរ ៤:១២) ។ ព្រះវិហារនឹងជួយយើងឱ្យរីកចម្រើនហើយយើងអាចជួយអ្នកជឿផ្សេងទៀតឱ្យធំធាត់និងក្លាយជាមនុស្សពេញវ័យហើយបម្រើក្នុងនគររបស់ព្រះហើយដឹកនាំមនុស្សផ្សេងទៀតឱ្យមករកព្រះគ្រីស្ទ។ ហេព្រើរ ១០:២៥ និយាយថាយើងមិនគួរបោះបង់ចោលការប្រជុំគ្នាដូចទម្លាប់របស់អ្នកខ្លះទេតែលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក។

៦) ។ រឿងមួយទៀតដែលយើងគួរធ្វើគឺអធិស្ឋាន - អធិស្ឋានសំរាប់សេចក្តីត្រូវការនិងសេចក្តីត្រូវការរបស់អ្នកជឿផ្សេងទៀតនិងសំរាប់មនុស្សដែលមិនទាន់បានសង្រ្គោះ។ សូមអានម៉ាថាយ ៦: ១-១០ ។ ភីលីព ៤: ៦ ចែងថា៖ «សូម ឲ្យ ព្រះទ្រង់ជ្រាបពីសំណូមពររបស់អ្នក»។

៧) ។ បន្ថែមពីលើនេះដែលយើងគួរតែជាផ្នែកនៃការស្តាប់បង្គាប់ស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក (សូមអានកូរិនថូសទី ១ ១៣ និងយ៉ូហាន) ហើយធ្វើអំពើល្អ។ ការធ្វើល្អមិនអាចជួយសង្រ្គោះយើងបានទេតែគេមិនអាចអានព្រះគម្ពីរដោយមិនចាំបាច់កំណត់ថាយើងត្រូវធ្វើអំពើល្អហើយធ្វើល្អចំពោះអ្នកដទៃឡើយ។ កាឡាទី ៥:១៣ ចែងថា“ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់បំរើគ្នាទៅវិញទៅមក” ព្រះមានបន្ទូលថាយើងត្រូវបានបង្កើតមកដើម្បីធ្វើអំពើល្អ។ អេភេសូរ ២:១០ ចែងថា“ ដ្បិតយើងជាស្នាដៃរបស់ទ្រង់ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវសំរាប់ការល្អដែលព្រះបានរៀបចំទុកជាមុនសំរាប់ ឲ្យ យើងធ្វើ”

របស់ទាំងអស់នេះធ្វើការជាមួយគ្នាដើម្បីទាញយើងឱ្យចូលទៅជិតព្រះហើយធ្វើអោយយើងកាន់តែដូចព្រះគ្រីស្ទ។ យើងកាន់តែមានភាពចាស់ទុំហើយយើងក៏ជឿអ្នកផ្សេងទៀតដែរ។ ពួកគេជួយយើងឱ្យរីកចម្រើន។ សូមអានពេត្រុសទី ២ ១ ម្តងទៀត។ ចុងបញ្ចប់នៃការខិតទៅជិតព្រះកំពុងត្រូវបានបណ្តុះបណ្តាលហើយមានភាពចាស់ទុំនិងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក។ ក្នុងការធ្វើកិច្ចការទាំងនេះយើងជាសិស្សនិងជាសិស្សរបស់ទ្រង់នៅពេលដែលមានភាពចាស់ទុំដូចជាចៅហ្វាយនាយរបស់ពួកគេ (លូកា ៦:៤០) ។

ខ្ញុំមិនច្បាស់ថាអ្នកកំពុងស្វែងរកអ្វីទេដូច្នេះខ្ញុំនឹងព្យាយាមបន្ថែមលើមុខវិជ្ជានេះប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកនឹងឆ្លើយតបហើយកាន់តែច្បាស់ប្រហែលជាយើងអាចជួយបាន។ ចម្លើយរបស់ខ្ញុំគឺចេញពីទស្សនៈ (បទគម្ពីរ) លុះត្រាតែមានការបញ្ជាក់ផ្សេង។

ពាក្យនៅក្នុងភាសាណាមួយដូចជា“ ជីវិត” ឬ“ សេចក្តីស្លាប់” អាចមានអត្ថន័យនិងការប្រើប្រាស់ខុសគ្នាទាំងភាសានិងបទគម្ពីរ។ ការយល់ដឹងអំពីអត្ថន័យអាស្រ័យលើបរិបទនិងរបៀបដែលវាត្រូវបានប្រើ។

ឧទាហរណ៍ដូចដែលខ្ញុំបាននិយាយពីមុន“ សេចក្ដីស្លាប់” នៅក្នុងបទគម្ពីរអាចមានន័យថាបំបែកចេញពីព្រះដូចបានបង្ហាញនៅក្នុងកំណត់ហេតុនៅក្នុងលូកា ១៦: ១៩-៣១ នៃមនុស្សទុច្ចរិតដែលត្រូវបានបំបែកចេញពីបុរសសុចរិតដោយឈូងសមុទ្រធំមួយ។ ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចជាមួយព្រះហើយម្នាក់ទៀតទៅកន្លែងធ្វើទារុណកម្ម។ យ៉ូហាន ១០:២៨ ពន្យល់ដោយនិយាយថា“ ខ្ញុំអោយគេមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចគេមិនត្រូវវិនាសឡើយ” ។ រាងកាយត្រូវបានកប់និងរលួយ។ ជីវិតក៏អាចមានន័យថាគ្រាន់តែជារូបវ័ន្តរាងកាយប៉ុណ្ណោះ។

នៅក្នុងចនជំពូក ៣ យើងមានដំណើរទស្សនកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវជាមួយនីកូដេមដោយពិភាក្សាអំពីជីវិតដែលបានកើតមកហើយមានជីវិតអស់កល្បដូចជាបានកើតជាថ្មី។ គាត់ផ្ទុយពីជីវិតខាងរាងកាយដូចជា“ កើតពីទឹក” ឬ“ កើតពីសាច់ឈាម” ជាមួយនឹងជីវិតខាងវិញ្ញាណ / អស់កល្បដូចជា“ កើតពីព្រះវិញ្ញាណ” ។ នៅក្នុងខ ១៦ គឺជាកន្លែងដែលវានិយាយអំពីការស្លាប់ដែលផ្ទុយពីជីវិតអស់កល្ប។ ការវិនាសគឺជាប់ទាក់ទងនឹងការវិនិច្ឆ័យនិងការថ្កោលទោសដែលផ្ទុយពីជីវិតអស់កល្ប។ នៅក្នុងខ ១៦ និង ១៨ យើងឃើញកត្តាសម្រេចចិត្តដែលកំណត់លទ្ធផលទាំងនេះគឺថាតើអ្នកជឿលើព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះគឺព្រះយេស៊ូវទេ។ កត់សម្គាល់ភាពតានតឹងបច្ចុប្បន្ន។ អ្នកជឿ មាន ជីវិត​អស់​កល្ប​ជានិច្ច។ សូមអានយ៉ូហាន ៥:៣៩; ៦:៦៨ និង ១០:២៨ ។

ឧទាហរណ៍នៅសម័យទំនើបនៃការប្រើប្រាស់ពាក្យក្នុងករណីនេះ“ ជីវិត” អាចជាឃ្លាដូចជា“ នេះជាជីវិត” ឬ“ ទទួលបានជីវិត” ឬ“ ជីវិតល្អ” គ្រាន់តែដើម្បីបង្ហាញពីរបៀបប្រើពាក្យ ។ យើងយល់ពីអត្ថន័យរបស់ពួកគេដោយការប្រើប្រាស់របស់ពួកគេ។ ទាំងនេះគ្រាន់តែជាឧទាហរណ៍មួយចំនួននៃការប្រើប្រាស់ពាក្យ“ ជីវិត” ។

ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើដូចនេះនៅពេលទ្រង់មានបន្ទូលនៅក្នុងយ៉ូហាន ១០:១០“ ខ្ញុំបានមកដើម្បី ឲ្យ ពួកគេមានជីវិតហើយអាចនឹងមានជីវិតកាន់តែបរិបូណ៌” ។ តើគាត់ចង់មានន័យអ្វី? វាមានន័យថាច្រើនជាងការត្រូវបានសង្រ្គោះពីអំពើបាបហើយត្រូវវិនាសក្នុងនរក។ ខគម្ពីរនេះសំដៅទៅលើរបៀបដែលជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនៅទីនេះនិងឥឡូវនេះគួរតែមានច្រើនក្រៃលែងអស្ចារ្យណាស់! តើនោះមានន័យថាជា“ ជីវិតដ៏ល្អឥតខ្ចោះ” ជាមួយនឹងអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលយើងចង់បានទេ? ជាក់ស្តែងទេ! តើ​វា​មានន័យ​យ៉ាង​ដូចម្តេច? ដើម្បីយល់ពីសំណួរនេះនិងសំណួរគួរឱ្យឆ្ងល់ផ្សេងទៀតដែលយើងទាំងអស់គ្នាមានអំពី“ ជីវិត” ឬ“ មរណភាព” ឬសំណួរផ្សេងទៀតយើងត្រូវតែមានឆន្ទៈសិក្សាបទគម្ពីរទាំងអស់ហើយនោះទាមទារការខិតខំ។ ខ្ញុំមានន័យថាពិតជាធ្វើការលើផ្នែករបស់យើង។

នេះជាអ្វីដែលអ្នកតែងទំនុកតម្កើង (ទំនុកតម្កើង ១: ២) បានណែនាំនិងអ្វីដែលព្រះបានបញ្ជាយ៉ូស្វេ ឲ្យ ធ្វើ (យ៉ូស្វេ ១: ៨) ។ ព្រះចង់អោយយើងសញ្ជឹងគិតលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ នោះមានន័យថាសិក្សាវាហើយគិតអំពីវា។

យ៉ូហានជំពូកទី ៣ បង្រៀនយើងថាយើង«បានកើតជាថ្មី»នៃ«វិញ្ញាណ»។ បទគម្ពីរបង្រៀនយើងថាព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះមករស់នៅក្នុងខ្លួនយើង (យ៉ូហាន ១៤: ១៦, ១៧; រ៉ូម ៨: ៩) ។ វាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់ដែលនៅក្នុងពេត្រុសទី ១ ២: ២ ចែងថា«ដូចជាកូនក្មេងដែលប្រាថ្នាចង់បានទឹកដោះពីព្រះបន្ទូលដ៏ស្មោះដែលអ្នកអាចលូតលាស់បានដោយហេតុនេះ»។ ក្នុងនាមជាកូនព្រះយើងមិនដឹងអ្វីទាំងអស់ហើយព្រះកំពុងប្រាប់យើងថាវិធីតែមួយគត់ដើម្បីរីកចម្រើនគឺត្រូវស្គាល់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។

ធីម៉ូថេទី ២ ២:១៥ ប្រាប់ថា«សិក្សាដើម្បីបង្ហាញថាខ្លួនអ្នកបានគាប់ព្រះហឬទ័យព្រះ ... គឺត្រូវចែកចាយព្រះបន្ទូលនៃសេចក្តីពិតយ៉ាងត្រឹមត្រូវ»។

ខ្ញុំសូមប្រយ័ត្នអ្នកថានេះមិនមានន័យថាទទួលបានចម្លើយអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដោយស្តាប់អ្នកដទៃឬអានសៀវភៅ«អំពី»ព្រះគម្ពីរទេ។ ភាគច្រើននៃគំនិតទាំងនេះគឺជាគំនិតរបស់មនុស្សហើយខណៈដែលពួកគេអាចល្អតើនឹងមានអ្វីកើតឡើងប្រសិនបើមតិរបស់ពួកគេខុស? កិច្ចការ ១៧:១១ ផ្តល់ឱ្យយើងនូវគោលការណ៍សំខាន់មួយដែលព្រះបានណែនាំ៖ ប្រៀបធៀបគំនិតទាំងអស់ជាមួយនឹងសៀវភៅដែលជាការពិតគឺព្រះគម្ពីរផ្ទាល់។ នៅក្នុងកិច្ចការ ១៧: ១០-១២ លូកាបំពេញបន្ថែម Bereans ពីព្រោះពួកគេបានសាកល្បងសាររបស់ប៉ុលដែលនិយាយថាពួកគេ“ បានស្រាវជ្រាវបទគម្ពីរដើម្បីដឹងថាតើរបស់ទាំងនេះពិតជាត្រឹមត្រូវមែន” ។ នេះជាអ្វីដែលយើងគួរធ្វើជានិច្ចហើយយើងកាន់តែស្រាវជ្រាវកាន់តែច្រើនយើងនឹងដឹងថាអ្វីដែលពិតហើយកាន់តែច្រើនយើងនឹងដឹងចម្លើយចំពោះសំណួររបស់យើងហើយស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់។ Bereans បានសាកល្បងសូម្បីតែសាវកប៉ូល។

នេះជាខគម្ពីរគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍មួយចំនួនទាក់ទងនឹងជីវិតនិងការស្គាល់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ យ៉ូហាន ១៧: ៣ និយាយថា«នេះគឺជាជីវិតអស់កល្បជានិច្ចដែលពួកគេអាចស្គាល់ព្រះអង្គដែលជាព្រះពិតតែមួយនិងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលទ្រង់បានចាត់ ឲ្យ មក»។ តើអ្វីជាសារៈសំខាន់នៃការស្គាល់ទ្រង់។ បទគម្ពីរបង្រៀនថាព្រះសព្វព្រះហឫទ័យ ឲ្យ យើងធ្វើដូចទ្រង់ដែរ ត្រូវការ ដើម្បីដឹងថាគាត់ជាអ្វី។ កូរិនថូសទី ២ ៣:១៨ ចែងថា“ ប៉ុន្តែយើងរាល់គ្នាដែលបានបង្ហាញមុខដោយមើលឃើញដូចជានៅលើកញ្ចក់សិរីរុងរឿងរបស់ព្រះអម្ចាស់ត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរទៅជារូបតែមួយពីសិរីល្អដល់សិរីល្អដូចជាព្រះអម្ចាស់នៃព្រះវិញ្ញាណដែរ”

នេះគឺជាការសិក្សានៅក្នុងខ្លួនវាចាប់តាំងពីគំនិតជាច្រើនត្រូវបានលើកឡើងនៅក្នុងបទគម្ពីរផ្សេងទៀតផងដែរដូចជា“ កញ្ចក់” និង“ សិរីល្អដើម្បីសិរីល្អ” និងគំនិតនៃការ“ ផ្លាស់ប្តូរទៅជារូបរបស់ទ្រង់” ។

មានឧបករណ៍ជាច្រើនដែលយើងអាចប្រើបាន (ភាគច្រើនវាអាចរកបានដោយងាយនិងសេរីតាមអ៊ិនធឺរណែត) ដើម្បីស្វែងរកពាក្យនិងអង្គហេតុក្នុងគម្ពីរ។ មានរឿងខ្លះដែលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះបង្រៀនថាយើងត្រូវធ្វើដើម្បីរីកចម្រើនទៅជាគ្រីស្ទបរិស័ទដែលមានភាពចាស់ទុំហើយក្លាយជាមនុស្សដូចទ្រង់។ នេះគឺជាបញ្ជីនៃអ្វីដែលត្រូវធ្វើនិងធ្វើតាមអ្វីដែលអាចជួយបានក្នុងការស្វែងរកចម្លើយចំពោះសំណួរដែលអ្នកអាចមាន។

ជំហានដើម្បីកំណើន:

1. ការសេពគប់ជាមួយអ្នកជឿនៅព្រះវិហារឬក្រុមតូចមួយ (កិច្ចការ ២:៤២; ហេព្រើរ ១០: ២៤, ២៥) ។
2. សូមអាន: អានម៉ាថាយ 6: 5-15 សម្រាប់គំរូនិងការបង្រៀនអំពីការអធិស្ឋាន។
3. សិក្សាព្រះគម្ពីរដូចខ្ញុំបានចែកចាយនៅទីនេះ។
4. គោរពបទគម្ពីរ។ «ចូរប្រព្រឹត្ដតាមព្រះបន្ទូលហើយមិនគ្រាន់តែជាអ្នក, ប៉ុណ្ណោះ» (យ៉ាកុប ១: ២២-២៥) ។
5. សារភាពអំពើបាប៖ សូមអានយ៉ូហានទី ១ ១: ៩ (សារភាពមានន័យថាទទួលស្គាល់ឬសារភាព) ។ ខ្ញុំចូលចិត្តនិយាយថា“ តាមដែលចាំបាច់” ។

ខ្ញុំចូលចិត្តសិក្សាពាក្យ។ ការជួយសំរួលពាក្យក្នុងព្រះគម្ពីរតាមព្រះគម្ពីរអាចជួយបានប៉ុន្តែអ្នកអាចរកបាននូវអ្វីដែលអ្នកត្រូវការនៅលើអ៊ីនធឺណិត។ អ៊ិនធឺរណែតមានព្រះគម្ពីរខិនឌឺខិនឌ័រភាសាក្រិចនិងហេប្រឺអន្តរគម្ពីរ (ព្រះគម្ពីរជាភាសាដើមដែលមានពាក្យសម្រាប់បកប្រែពាក្យនៅពីក្រោម) វចនានុក្រមវចនានុក្រម (ដូចជាវចនានុក្រមពន្យល់ពីក្រិចពាក្យថ្មីរបស់ក្រិក) និងការសិក្សាភាសាក្រិកនិងហេប្រ៊ូ។ គេហទំព័រល្អបំផុតចំនួនពីរ www.biblegateway.com និង www.biblehub.com។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថារឿងនេះអាចជួយបាន។ ដោយមិនបានរៀនភាសាក្រិចនិងហេប្រ៊ូទាំងនេះគឺជាវិធីល្អបំផុតដើម្បីរកឱ្យឃើញនូវអ្វីដែលព្រះគម្ពីរកំពុងតែនិយាយ។

សំណួរដែលមិនច្បាស់បំផុតសម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទថ្មីនិងសូម្បីតែមនុស្សជាច្រើនដែលបានក្លាយជាគ្រីស្ទានអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយគឺ“ តើខ្ញុំអាចស្តាប់លឺពីព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងដូចម្តេច?” ដើម្បីដាក់វិធីមួយផ្សេងទៀតតើខ្ញុំអាចដឹងយ៉ាងដូចម្តេចប្រសិនបើគំនិតដែលចូលក្នុងគំនិតខ្ញុំគឺមកពីព្រះពីអារក្សពីខ្ញុំឬគ្រាន់តែជាអ្វីដែលខ្ញុំបាន heard នៅកន្លែងណាមួយដែលជាប់នឹងគំនិតរបស់ខ្ញុំ? មានឧទាហរណ៍ជាច្រើននៃព្រះដែលនិយាយទៅកាន់មនុស្សនៅក្នុងព្រះគម្ពីរប៉ុន្តែក៏មានការព្រមានជាច្រើនអំពីការដើរតាមពួកហោរាក្លែងក្លាយដែលអះអាងថាព្រះបានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេនៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលយ៉ាងច្បាស់ថាទ្រង់មិនបានធ្វើទេ។ ដូច្នេះតើយើងត្រូវដឹងយ៉ាងដូចម្តេច?

បញ្ហាដំបូងនិងសំខាន់បំផុតគឺថាព្រះជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរចុងក្រោយហើយទ្រង់មិនដែលប្រឆាំងនឹងអង្គទ្រង់ឡើយ។ ធីម៉ូថេទី ២ ៣: ១៦ និង ១៧ ចែងថា“ គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរទាំងអស់គឺជាព្រះដែលបានដកដង្ហើមហើយមានប្រយោជន៍សម្រាប់ការបង្រៀនការស្តីបន្ទោសការបណ្តុះបណ្តាលនិងការបណ្តុះបណ្តាលសេចក្តីសុចរិតដើម្បី ឲ្យ អ្នកបំរើរបស់ព្រះបានត្រៀមខ្លួនសម្រាប់រាល់កិច្ចការល្អ ៗ ” ។ ដូច្នេះគំនិតណាមួយដែលចូលក្នុងគំនិតរបស់អ្នកដំបូងត្រូវតែត្រូវបានពិនិត្យដោយផ្អែកលើកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់វាជាមួយបទគម្ពីរ។ ទាហានម្នាក់ដែលបានសរសេរបញ្ជាពីមេបញ្ជាការរបស់គាត់ហើយមិនស្តាប់បង្គាប់ពួកគេព្រោះគាត់គិតថាគាត់បាន someone នរណាម្នាក់ប្រាប់គាត់ថាមានអ្វីប្លែកដែលអាចនឹងមានបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរ។ ដូច្នេះជំហានដំបូងក្នុងការស្តាប់ពីព្រះគឺត្រូវសិក្សាបទគម្ពីរដើម្បីដឹងនូវអ្វីដែលពួកគេនិយាយលើបញ្ហាណាមួយ។ វាពិតជាអស្ចារ្យណាស់ដែលបញ្ហាជាច្រើនត្រូវបានដោះស្រាយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរហើយការអានព្រះគម្ពីរជារៀងរាល់ថ្ងៃនិងសិក្សាពីអ្វីដែលវានិយាយនៅពេលដែលមានបញ្ហាកើតឡើងគឺជាជំហានដំបូងជាក់ស្តែងក្នុងការដឹងពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែមានបន្ទូល។

ប្រហែលជារឿងទីពីរដែលត្រូវមើលគឺៈតើមនសិការរបស់ខ្ញុំប្រាប់ខ្ញុំពីអ្វី? រ៉ូម ២: ១៤ និង ១៥ ចែងថា“ (នៅពេលដែលជនជាតិដទៃដែលមិនមានច្បាប់ធ្វើអ្វីៗតាមច្បាប់ដែលតម្រូវដោយច្បាប់ពួកគេគឺជាច្បាប់សម្រាប់ខ្លួនឯងទោះបីពួកគេមិនមានច្បាប់ក៏ដោយពួកគេបង្ហាញថាតម្រូវការ ច្បាប់ត្រូវបានសរសេរនៅក្នុងដួងចិត្តមនសិការរបស់ពួកគេក៏ផ្តល់សក្ខីកម្មផងដែរហើយពេលខ្លះគំនិតរបស់ពួកគេចោទប្រកាន់ពួកគេនិងពេលខ្លះអាចការពារពួកគេបាន។ ) ឥឡូវនេះមិនមានន័យថាមនសិការរបស់យើងតែងតែត្រឹមត្រូវនោះទេ។ ប៉ូលនិយាយអំពីមនសិការខ្សោយនៅរ៉ូម ១៤ និងមនសិការជ្រះថ្លានៅក្នុងធីម៉ូថេទី ១ ៤: ២ ។ ប៉ុន្តែគាត់និយាយនៅក្នុងធីម៉ូថេទី ១ ១: ៥“ គោលដៅនៃបទបញ្ញត្តិនេះគឺសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលចេញពីចិត្តបរិសុទ្ធនិងសតិសម្បជញ្ញៈនិងជំនឿស្មោះត្រង់” ។ គាត់និយាយនៅក្នុងកិច្ចការ ២៣:១៦ «ដូច្នេះខ្ញុំព្យាយាមរក្សាមនសិការរបស់ខ្ញុំ ឲ្យ នៅចំពោះព្រះនិងមនុស្ស»។ គាត់បានសរសេរទៅកាន់ធីម៉ូថេក្នុងធីម៉ូថេទី ១ ១: ១៨ និង ១៩“ ធីម៉ូថេកូនអើយខ្ញុំអោយបទបញ្ជានេះដល់អ្នកស្របតាមទំនាយដែលបានធ្វើកន្លងមកអំពីអ្នកដូច្នេះដើម្បីរំលឹកពួកគេអ្នកអាចតយុទ្ធបានយ៉ាងល្អដោយកាន់ខ្ជាប់នូវសេចក្តីជំនឿនិង មនសិការជ្រះថ្លាដែលបងប្អូនខ្លះបានបដិសេធហើយបានរងនូវការលិចទឹកទាក់ទងនឹងជំនឿ។ ប្រសិនបើមនសិការរបស់អ្នកកំពុងប្រាប់អ្នកពីអ្វីដែលខុសនោះវាប្រហែលជាខុសហើយយ៉ាងហោចណាស់សម្រាប់អ្នក។ អារម្មណ៍នៃកំហុសដែលចេញពីមនសិការរបស់យើងគឺជាវិធីមួយដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលមកកាន់យើងហើយការមិនអើពើនឹងមនសិការរបស់យើងគឺក្នុងករណីភាគច្រើនការជ្រើសរើសមិនស្តាប់ព្រះ។ (សម្រាប់ព័ត៌មានបន្ថែមអំពីប្រធានបទនេះសូមអានរ៉ូម ១៤ និង ១ កូរិនថូសទី ៨ និងកូរិនថូសទី ១ ១០: ១៤-៣៣) ។

រឿងទីបីដែលត្រូវពិចារណាគឺៈ“ តើខ្ញុំកំពុងតែសុំអោយព្រះប្រាប់ខ្ញុំពីអ្វី?” នៅពេលខ្ញុំជាក្មេងជំទង់ខ្ញុំត្រូវបានលើកទឹកចិត្ត ឲ្យ សុំព្រះបង្ហាញខ្ញុំពីឆន្ទៈរបស់គាត់សម្រាប់ជីវិតខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំងនៅពេលក្រោយមកទើបដឹងថាព្រះជាម្ចាស់មិនដែលប្រាប់យើងអោយអធិស្ឋានថាទ្រង់នឹងបង្ហាញឆន្ទៈរបស់យើងដល់យើង។ អ្វីដែលយើងត្រូវបានលើកទឹកចិត្តឱ្យអធិស្ឋានគឺប្រាជ្ញា។ យ៉ាកុប ១: ៥ សន្យាថា«ប្រសិនបើអ្នកណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកខ្វះប្រាជ្ញាអ្នកគួរតែទូលសុំព្រះដែលប្រទានដល់មនុស្សទាំងអស់ដោយសប្បុរសដោយមិនរកកំហុសហើយនោះនឹងត្រូវបានប្រទានដល់អ្នក»។ អេភេសូរ ៥: ១៥-១៧ ចែងថា“ ដូច្នេះចូរប្រយ័ត្នប្រយែងរបៀបរស់នៅរបស់អ្នកកុំដូចជាមនុស្សល្ងីល្ងើតែពូកែរកឱកាសអោយបានច្រើនបំផុតព្រោះថ្ងៃអាក្រក់។ ហេតុនេះមិនត្រូវធ្វើជាមនុស្សឥតគំនិតឡើយតែត្រូវរិះគិតអោយយល់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់សន្យាថានឹងប្រទានប្រាជ្ញាដល់យើងប្រសិនបើយើងសុំហើយប្រសិនបើយើងធ្វើរឿងដែលមានប្រាជ្ញានោះយើងកំពុងធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់។

សុភាសិត ១: ១-៧ ចែងថា៖ សុភាសិតរបស់ព្រះបាទសាឡូម៉ូនជាបុត្ររបស់ព្រះបាទដាវីឌជាស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលដើម្បីទទួលបានប្រាជ្ញានិងការប្រៀនប្រដៅ។ សម្រាប់ការយល់ដឹងពាក្យនៃការយល់ដឹងទូលំទូលាយ; ចំពោះការទទួលការបង្រៀនដោយអាកប្បកិរិយាប្រុងប្រយ័ត្នធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវនិងយុត្តិធម៌។ សម្រាប់ផ្តល់ការប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះអ្នកដែលមានចំណេះដឹងសាមញ្ញនិងចេះវាងវៃដល់យុវជន - ទុកឱ្យអ្នកប្រាជ្ញស្តាប់ហើយបន្ថែមលើការរៀនសូត្ររបស់ពួកគេហើយទុកឱ្យអ្នកវាងវៃទទួលបានការណែនាំ - សម្រាប់ការយល់ដឹងសុភាសិតនិងប្រស្នាពាក្យសំដីនិងការនិយាយចំៗរបស់អ្នកប្រាជ្ញ។ ការគោរពកោតខ្លាចព្រះអម្ចាស់ជាប្រភពនៃចំណេះដឹងរីឯមនុស្សល្ងីល្ងើមើលងាយប្រាជ្ញានិងការប្រៀនប្រដៅ។ គោលបំណងនៃសៀវភៅសុភាសិតគឺដើម្បីផ្តល់ប្រាជ្ញាដល់យើង។ វាគឺជាកន្លែងដ៏ល្អបំផុតមួយនៅពេលអ្នកសួរព្រះថាតើអ្វីដែលត្រូវធ្វើក្នុងស្ថានភាពណាក៏ដោយ។

រឿងមួយទៀតដែលជួយខ្ញុំបំផុតក្នុងការរៀនសូត្រពីអ្វីដែលព្រះកំពុងនិយាយមកខ្ញុំគឺរៀនពីភាពខុសគ្នារវាងកំហុសនិងការថ្កោលទោស។ នៅពេលយើងធ្វើបាបព្រះជាម្ចាស់ច្រើនតែនិយាយតាមមនសិការរបស់យើងធ្វើអោយយើងមានអារម្មណ៍ថាមានកំហុស។ នៅពេលយើងសារភាពអំពើបាបរបស់យើងចំពោះព្រះនោះព្រះជាម្ចាស់ដកអារម្មណ៍នៃកំហុសជួយយើងផ្លាស់ប្តូរនិងបង្កើតការប្រកប។ យ៉ូហានទី ១ ១: ៥-១០ និយាយថា“ នេះជាសារដែលយើងបាន heard ពីគាត់ហើយប្រកាសប្រាប់អ្នកថាព្រះជាម្ចាស់ជាពន្លឺ។ នៅក្នុងគាត់គ្មានភាពងងឹតទាល់តែសោះ។ ប្រសិនបើយើងពោលថាយើងរួមរស់ជាមួយព្រះអង្គតែយើងបែរជាស្ថិតនៅក្នុងសេចក្ដីងងឹតទៅវិញនោះយើងនិយាយកុហកហើយយើងមិនប្រតិបត្ដិតាមសេចក្ដីពិតទេ។ ប៉ុន្ដែប្រសិនបើយើងរស់ក្នុងពន្លឺដូចព្រះអង្គផ្ទាល់ដែលគង់នៅក្នុងពន្លឺនោះយើងនឹងបានរួមរស់ជាមួយគ្នាទៅវិញទៅមកហើយព្រះលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូជាព្រះបុត្រារបស់ព្រះអង្គជំរះយើងអោយបានបរិសុទ្ធរួចពីគ្រប់អំពើបាបទាំងអស់។ ប្រសិនបើយើងអះអាងថាគ្មានបាបយើងបញ្ឆោតខ្លួនឯងហើយការពិតមិននៅក្នុងខ្លួនយើងទេ។ ប្រសិនបើយើងទទួលសារភាពអំពើបាបរបស់យើងនោះព្រះអង្គពិតជាស្មោះត្រង់និងយុត្ដិធម៌ហើយទ្រង់នឹងអត់ទោសបាបរបស់យើងហើយជំរះយើងអោយបានបរិសុទ្ធរួចផុតពីអំពើទុច្ចរិតទាំងអស់។ ប្រសិនបើយើងអះអាងថាយើងមិនបានធ្វើបាបទេយើងធ្វើអោយគាត់ក្លាយជាអ្នកកុហកហើយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គមិននៅក្នុងយើងទេ។ ដើម្បីស្តាប់ពីព្រះយើងត្រូវតែស្មោះត្រង់នឹងព្រះហើយសារភាពអំពើបាបរបស់យើងនៅពេលវាកើតឡើង។ ប្រសិនបើយើងបានធ្វើបាបហើយមិនបានសារភាពអំពើបាបរបស់យើងទេយើងមិននៅក្នុងការប្រកបជាមួយព្រះទេហើយការស្តាប់ទ្រង់នឹងពិបាកប្រសិនបើមិនអាចធ្វើបាន។ ដើម្បីបកស្រាយឡើងវិញ៖ ពិរុទ្ធភាពមានលក្ខណៈជាក់លាក់ហើយនៅពេលដែលយើងសារភាពចំពោះព្រះជាម្ចាស់ព្រះជាម្ចាស់អត់ទោសអោយយើងហើយការប្រកបរបស់យើងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានស្តារឡើងវិញ។

ការថ្កោលទោសគឺជាអ្វីផ្សេងទៀត។ ប៉ូលសួរនិងឆ្លើយសំណួរនៅក្នុងរ៉ូម ៨:៣៤ «តើអ្នកណាដែលផ្ដន្ទាទោស? គ្មាន​នរណា​ម្នាក់។ ព្រះគ្រិស្ដយេស៊ូដែលបានសោយទិវង្គត - លើសពីនេះទៅទៀតនោះទ្រង់បានរស់នៅព្រះហស្ដស្ដាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយព្រះអង្គក៏កំពុងអង្វរជំនួសយើងដែរ។ គាត់បានចាប់ផ្តើមជំពូក ៨ បន្ទាប់ពីនិយាយពីការបរាជ័យដ៏លំបាករបស់គាត់នៅពេលគាត់ព្យាយាមផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះដោយរក្សាក្រិត្យវិន័យដោយនិយាយថា«ដូច្នេះគ្មានការថ្កោលទោសចំពោះអស់អ្នកដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវទេ»។ កំហុសគឺជាក់លាក់ការថ្កោលទោសគឺមិនច្បាស់លាស់និងជាទូទៅ។ វានិយាយរឿងដូចជា“ អ្នកតែងតែរញ៉េរញ៉ៃ” ឬ“ អ្នកនឹងមិនដែលខាតបង់អ្វីឡើយ” ឬ“ អ្នកកំពុងរញ៉េរញ៉ៃខ្លាំងណាស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនអាចប្រើអ្នកបានទេ” នៅពេលយើងសារភាពអំពើបាបដែលធ្វើឱ្យយើងមានអារម្មណ៍ថាមានកំហុសចំពោះព្រះកំហុសនឹងរលាយបាត់ហើយយើងមានអារម្មណ៍អំណរនៃការអត់ទោស។ នៅពេលយើង«សារភាព»អារម្មណ៍នៃការថ្កោលទោសរបស់យើងចំពោះព្រះពួកគេកាន់តែខ្លាំងឡើង។ “ ការសារភាព” អារម្មណ៍នៃការថ្កោលទោសរបស់យើងចំពោះព្រះគឺពិតជាត្រូវយល់ព្រមជាមួយនឹងអ្វីដែលអារក្សកំពុងតែនិយាយមកកាន់យើងអំពីយើង។ កំហុសចាំបាច់ត្រូវសារភាព។ ការថ្កោលទោសត្រូវតែត្រូវបានបដិសេធប្រសិនបើយើងនឹងយល់នូវអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែមានបន្ទូលមកយើង។

ជាការពិតរឿងដំបូងដែលព្រះកំពុងតែមានបន្ទូលមកកាន់យើងគឺអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់នីកូដេមថា៖“ អ្នកត្រូវតែកើតជាថ្មី” (យ៉ូហាន ៣: ៧) ។ រហូតដល់យើងបានទទួលស្គាល់ថាយើងបានធ្វើបាបប្រឆាំងនឹងព្រះបានប្រាប់ព្រះថាយើងជឿថាព្រះយេស៊ូវបានសងថ្លៃលោះបាបរបស់យើងនៅពេលដែលទ្រង់បានសុគតនៅលើឈើឆ្កាងហើយត្រូវបានគេបញ្ចុះហើយបន្ទាប់មកបានរស់ឡើងវិញហើយបានសុំអោយព្រះចូលមកក្នុងជីវិតរបស់យើងជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើងព្រះគឺ នៅក្រោមកាតព្វកិច្ចមិននិយាយជាមួយយើងអំពីអ្វីផ្សេងទៀតក្រៅពីតម្រូវការរបស់យើងដើម្បីបានសង្រ្គោះហើយប្រហែលជាគាត់នឹងមិនធ្វើដែរ។ ប្រសិនបើយើងបានទទួលព្រះយេស៊ូវជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើងបន្ទាប់មកយើងត្រូវពិនិត្យមើលអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលយើងគិតថាព្រះកំពុងប្រាប់យើងដោយបទគម្ពីរស្តាប់មនសិការរបស់យើងសុំប្រាជ្ញានៅគ្រប់ស្ថានភាពទាំងអស់ហើយសារភាពអំពើបាបនិងបដិសេធការថ្កោលទោស។ ការដឹងនូវអ្វីដែលព្រះកំពុងតែមានបន្ទូលមកកាន់យើងប្រហែលជានៅតែជាការពិបាកប៉ុន្តែការធ្វើរឿងទាំងបួននេះពិតជាអាចជួយអោយការស្តាប់សំលេងរបស់ទ្រង់កាន់តែងាយស្រួល។

ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះចែងថា“ មានព្រះតែមួយនិងអ្នកសំរបសំរួលគ្នារវាងព្រះនិងមនុស្សគឺជាព្រះគ្រិស្ដយេស៊ូ (១ ធីម៉ូថេ ២: ៥) ។ មូលហេតុដែលយើងមិនមានសន្តិភាពជាមួយព្រះគឺយើងទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែជាមនុស្សមានបាប។ រ៉ូម ៣:២៣ ប្រាប់ថា«មនុស្សទាំងអស់បានធ្វើបាបហើយខ្វះមិនដល់សិរីល្អនៃព្រះ»។ អេសាយ ៦៤: ៦ ចែងថា«យើងទាំងអស់គ្នាដូចជារបស់មិនស្អាតហើយសេចក្តីសុចរិតរបស់យើងទាំងអស់សុទ្ធតែជាសម្លៀកបំពាក់កខ្វក់ ... ហើយអំពើទុច្ចរិតរបស់យើង (ដូចជាបាប) បានដកហូតយើងចេញហើយ»។ អេសាយ ៥៩: ២ ប្រាប់ថា«អំពើទុច្ចរិតរបស់អ្នកបានបែកចេញពីអ្នកនិងព្រះរបស់អ្នក ... »

ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតផ្លូវមួយសម្រាប់យើងដើម្បីទទួលការលោះ (សង្គ្រោះ) ពីអំពើបាបរបស់យើងហើយត្រូវផ្សះផ្សាជាមួយព្រះ (ឬធ្វើឱ្យត្រឹមត្រូវ) ។ អំពើបាបត្រូវតែទទួលទណ្ឌកម្មហើយទោសទណ្ឌសម្រាប់ការធ្វើបាបរបស់យើងគឺសេចក្ដីស្លាប់។ រ៉ូម ៦:២៣ អានថា«ត្បិតតណ្ហានៃអំពើបាបគឺសេចក្តីស្លាប់តែអំណោយទានរបស់ព្រះវិញគឺជាជីវិតអស់កល្បជានិច្ចតាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា។ យ៉ូហានទី ១ ៤:១៤ ប្រាប់ថា«យើងបានឃើញហើយធ្វើជាបន្ទាល់ថាព្រះវរបិតាបានចាត់ព្រះរាជបុត្រា ឲ្យ ធ្វើជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃពិភពលោក»។ យ៉ូហាន ៣:១៧ និយាយថា“ ដ្បិតព្រះមិនបានចាត់ព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់អោយមកក្នុងលោកដើម្បីដាក់ទោសពិភពលោកទេ។ តែដើម្បី ឲ្យ ពិភពលោកបានសង្រ្គោះតាមរយៈលោក។ យ៉ូហាន ១០:២៨ និយាយថា“ ខ្ញុំអោយគេមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចគេមិនត្រូវវិនាសឡើយ។ គ្មាននរណាអាចឆក់យកគេពីដៃខ្ញុំបានឡើយ»។ មានតែព្រះមួយអង្គប៉ុណ្ណោះនិងជាមេការម្នាក់។ យ៉ូហាន ១៤: ៦ ចែងថា“ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលទៅគាត់ថាខ្ញុំជាផ្លូវជាសេចក្តីពិតនិងជាជីវិតគ្មាននរណាម្នាក់អាចទៅកាន់ព្រះបិតាបានឡើយលើកលែងតែទៅតាមរយៈខ្ញុំ” ។ សូមអានអេសាយជំពូក ៥៣។ ចំណាំជាពិសេសខ ៥ និង ៦ ។ ពួកគេនិយាយថា៖ «គាត់ត្រូវរបួសដោយព្រោះអំពើរំលងរបស់យើងគាត់ត្រូវបានវាយជាំដោយព្រោះអំពើទុច្ចរិតរបស់យើង។ ការដាក់ទណ្ឌកម្មនៃសេចក្ដីសុខសាន្ដរបស់យើងបានទៅលើលោក។ ហើយជាមួយនឹងស្នាមរំពាត់របស់ទ្រង់យើងត្រូវបានព្យាបាល។ អ្វីដែលយើងដូចចៀមបានវង្វេង; យើងបានងាក គ្រប់គ្នា ទៅផ្លូវផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់; និង ព្រះអម្ចាស់បានដាក់លើអំពើទុច្ចរិតរបស់យើងទាំងអស់គ្នាទៅលើទ្រង់។ សូមបន្តទៅខ ៨ ខ៖“ ដ្បិតគាត់ត្រូវបានកាត់ចេញពីទឹកដីនៃមនុស្សរស់។ ទ្រង់ត្រូវគេវាយធ្វើបាបដោយព្រោះអំពើរំលងរបស់ប្រជាជនខ្ញុំ។ ហើយខ ១០ និយាយថា“ តែព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះហប្ញទ័យនឹងវាយទ្រង់។ គាត់បានធ្វើឱ្យគាត់ទុក្ខព្រួយ; នៅពេលដែលអ្នកធ្វើឱ្យព្រលឹងរបស់គាត់ហើយថ្វាយយញ្ញបូជាលោះបាប ... »ហើយខ ១១ និយាយថា "តាមរយៈចំណេះដឹងរបស់គាត់ (ការស្គាល់ទ្រង់) នឹងបណ្តាលអ្នកបំរើដ៏សុចរិតរបស់ខ្ញុំ ឲ្យ បានរាប់ជាសុចរិត ដ្បិតទ្រង់នឹងទទួលទោសចំពោះអំពើទុច្ចរិតរបស់គេ»។ ខ ១២ និយាយថា“ ទ្រង់បានច្រួចព្រលឹងរបស់ទ្រង់ដល់សេចក្តីស្លាប់” ពេត្រុសទី ១ ២:២៤ និយាយថា“ តើអ្នកណាដែលអង្គទ្រង់ផ្ទាល់បានសោយទិវង្គត របស់យើង អំពើបាបនៅលើរូបអង្គទ្រង់ផ្ទាល់នៅលើដើមឈើ ... ”

ការដាក់ទណ្ឌកម្មចំពោះអំពើបាបរបស់យើងគឺសេចក្ដីស្លាប់តែព្រះបានដាក់អំពើបាបរបស់យើងលើទ្រង់ (ព្រះយេស៊ូវ) ហើយទ្រង់បានសងថ្លៃលោះបាបរបស់យើងជំនួសយើង។ គាត់បានជំនួសកន្លែងរបស់យើងហើយត្រូវបានដាក់ទណ្ឌកម្មសម្រាប់យើង។ សូមចូលទៅកាន់គេហទំព័រនេះសម្រាប់ព័ត៌មានបន្ថែមអំពីប្រធានបទអំពីវិធីដើម្បីបានសង្រ្គោះ។ កូល៉ុស ១: ២០ និង ២១ និងអេសាយ ៥៣ បញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថានេះជារបៀបដែលព្រះធ្វើឱ្យមានសន្តិភាពរវាងមនុស្សនិងអង្គទ្រង់។ វានិយាយថា«ហើយដោយបានធ្វើឱ្យមានសន្ដិភាពតាមរយៈព្រះលោហិតនៃឈើឆ្កាងរបស់ទ្រង់តាមរយៈទ្រង់ដើម្បីផ្សះផ្សាអ្វីៗទាំងអស់ចំពោះអង្គទ្រង់ ... ហើយអ្នកដែលពេលខ្លះត្រូវបានឃ្លាតឆ្ងាយនិងសត្រូវនៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នកដោយអំពើអាក្រក់ឥឡូវនេះអ្នកបានផ្សះផ្សាហើយ»។ ខ ២២ និយាយថា“ នៅក្នុងរូបកាយនៃសាច់របស់ទ្រង់តាមរយៈសេចក្តីស្លាប់” សូមអានផងដែរអេភេសូរ ២: ១៣-១៧ ដែលចែងថាដោយសារព្រះលោហិតរបស់ទ្រង់ទ្រង់គឺជាសន្តិភាពរបស់យើងដែលបែកបាក់ការបែងចែករឺខ្មាំងសត្រូវរវាងយើងនិងព្រះដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយអំពើបាបរបស់យើងដែលនាំអោយយើងមានសន្តិភាពជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ សូមអាន។ សូមអានយ៉ូហានជំពូក ៣ ដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលប្រាប់នីកូដេមពីរបៀបកើតក្នុងគ្រួសាររបស់ព្រះ (កើតជាថ្មី); ថាព្រះយេស៊ូវត្រូវតែត្រូវបានលើកនៅលើឈើឆ្កាងនៅពេលដែលលោកម៉ូសេលើកពស់ឡើងនៅវាលរហោស្ថានហើយថាដើម្បីបានការអត់ទោសយើង«សំឡឹងមើលទៅព្រះយេស៊ូវ»ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង។ គាត់ពន្យល់ពីរឿងនេះដោយប្រាប់គាត់ថាគាត់ត្រូវតែជឿខ ១៦ «ដ្បិតព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោកដល់ម៉្លេះបានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែមួយថាអស់អ្នកណាដែលជឿលើទ្រង់ នឹងមិនវិនាស តែមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច” ។ យ៉ូហាន ១:១២ និយាយថា“ ប៉ុន្តែចំពោះអស់អ្នកដែលបានទទួលទ្រង់ដល់អស់អ្នកដែលជឿលើព្រះនាមទ្រង់នោះទ្រង់បានប្រទានសិទ្ធិ ឲ្យ ក្លាយជាកូនរបស់ព្រះ។ ” ១ កូរិនថូស ១៥: ១, ២ និយាយថានេះគឺជាដំណឹងល្អ“ ដែលអ្នករាល់គ្នា បានរក្សាទុក។ " ខ ៣ និង ៤ និយាយថា«ត្បិតខ្ញុំបានប្រគល់ដល់អ្នក ... ថាព្រះគ្រីស្ទបានសុគតដោយព្រោះបាបរបស់យើងស្របតាមបទគម្ពីរហើយថាទ្រង់ត្រូវគេបញ្ចុះហើយថាទ្រង់បានរស់ឡើងវិញស្របតាមបទគម្ពីរ»។ នៅក្នុងគម្ពីរម៉ាថាយ ២៦:២៨ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា“ នេះគឺជាសញ្ញាថ្មីនៅក្នុងឈាមរបស់ខ្ញុំដែលបានបង្ហូរសំរាប់មនុស្សជាច្រើនសំរាប់ការអត់ទោសបាប” អ្នកត្រូវតែជឿរឿងនេះដើម្បីបានសង្រ្គោះនិងមានសន្តិភាពជាមួយព្រះ។ យ៉ូហាន ២០:៣១ និយាយថា“ ប៉ុន្តែទាំងនេះត្រូវបានសរសេរដែលអ្នកអាចជឿថាព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះមែស៊ីជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះហើយដោយជឿថាអ្នកអាចមានជីវិតនៅក្នុងព្រះនាមរបស់ទ្រង់” កិច្ចការ ១៦:៣១ និយាយថា“ ពួកគេបានឆ្លើយថា“ ជឿលើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូអ្នកនឹងត្រូវបានសង្គ្រោះហើយអ្នកនិងគ្រួសាររបស់អ្នកនឹងត្រូវបានសង្គ្រោះ”

សូមមើលរ៉ូម ៣: ២២-២៥ និងរ៉ូម ៤: ២២-3៥: ២ ។ សូមអានខគម្ពីរទាំងអស់នេះដែលជាសារដ៏ល្អសំរាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើងដែលរឿងទាំងនេះមិនត្រូវបានសរសេរសំរាប់មនុស្សទាំងនេះទេតែសំរាប់យើងទាំងអស់គ្នាដើម្បីនាំមកនូវសន្តិភាពដល់ព្រះជាម្ចាស់។ វាបង្ហាញពីរបៀបដែលអាប្រាហាំនិងយើងបានរាប់ជាសុចរិតដោយសារជំនឿ។ ខ ៤: ២៣-៥: ១ និយាយយ៉ាងច្បាស់។ “ ប៉ុន្តែពាក្យទាំងនេះ“ ត្រូវបានរាប់ទុកសម្រាប់គាត់” មិនត្រូវបានសរសេរសម្រាប់តែគាត់ទេប៉ុន្តែសម្រាប់យើងផងដែរ។ អស់អ្នកដែលជឿលើព្រះអង្គដែលបានប្រោសព្រះយេស៊ូអោយមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញជាព្រះអម្ចាស់របស់យើងដែលបានត្រូវគេបញ្ជូនទៅដោយសារកំហុសរបស់យើងនិងត្រូវបានលើកឡើងសម្រាប់ការរាប់ជាសុចរិតរបស់យើង។ ដូច្នេះដោយសារយើងបានរាប់ជាសុចរិតដោយសារជំនឿយើងមានភាពសុខសាន្ដជាមួយព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដជាព្រះអម្ចាស់របស់យើង។ សូមមើលផងដែរកិច្ចការ ១០:៣៦ ។

មានទិដ្ឋភាពមួយទៀតចំពោះសំណួរនេះ។ ប្រសិនបើអ្នកជាអ្នកជឿលើព្រះយេស៊ូវដែលជាក្រុមគ្រួសារមួយរបស់ព្រះហើយអ្នកធ្វើបាបនោះការប្រកបរបស់អ្នកជាមួយព្រះវរបិតាត្រូវបានរារាំងហើយអ្នកនឹងមិនមានសេចក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះឡើយ។ អ្នកមិនបាត់បង់ទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះវរបិតាអ្នកនៅតែជាកូនរបស់ទ្រង់ហើយការសន្យារបស់ព្រះជារបស់អ្នក - អ្នកមានសន្តិភាពដូចនៅក្នុងសន្ធិសញ្ញាឬកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយទ្រង់ប៉ុន្តែអ្នកប្រហែលជាមិនមានអារម្មណ៍សុខសាន្ដជាមួយទ្រង់ទេ។ អំពើបាបធ្វើឱ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធសោកសៅ (អេភេសូរ ៤: ២៩-៣១) ប៉ុន្តែព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះមានការសន្យាសម្រាប់អ្នកថា“ យើងមានអ្នកតស៊ូមតិជាមួយព្រះវរបិតាគឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាមនុស្សសុចរិត” (យ៉ូហានទី ១ ២: ១) ។ គាត់បានអង្វរជំនួសយើង (រ៉ូម ៨:៣៤) ។ ការសុគតរបស់ទ្រង់សំរាប់យើងគឺ“ តែមួយសំរាប់ទាំងអស់គ្នា” (ហេព្រើរ ១០:១០) ។ យ៉ូហានទី ១ ១: ៩ ផ្តល់នូវការសន្យារបស់យើងថា“ បើយើងសារភាព (ទទួលស្គាល់) អំពើបាបរបស់យើងនោះគាត់ស្មោះត្រង់ហើយគ្រាន់តែអត់ទោសបាបរបស់យើងហើយសំអាតយើងពីអំពើទុច្ចរិតទាំងអស់” ។ អត្ថបទគម្ពីរនិយាយអំពីការស្ដារឡើងវិញនូវការប្រកបហើយជាមួយសន្តិភាពរបស់យើង។ សូមអាន ១ យ៉ូហាន ១: ១-១០ ។

យើងកំពុងសរសេរចម្លើយទៅនឹងសំណួរផ្សេងទៀតលើប្រធានបទនេះរកមើលពួកគេឆាប់ៗនេះ។ សន្តិភាពជាមួយព្រះគឺជារបស់មួយក្នុងចំណោមរបស់ជាច្រើនដែលព្រះប្រទានដល់យើងនៅពេលយើងទទួលយកព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់គឺព្រះយេស៊ូហើយត្រូវបានសង្រ្គោះដោយសារជំនឿលើទ្រង់។

បទគម្ពីរពិតជាមានចំលើយចំពោះសំនួរនេះដូច្នេះសូមឱ្យយើងដឹងច្បាស់ពីបទពិសោធន៍ប្រសិនបើយើងស្មោះត្រង់ហើយពីព្រះគម្ពីរផងដែរវាគឺជាការពិតដែលថាសេចក្ដីសង្រ្គោះមិនរារាំងយើងពីអំពើបាបដោយស្វ័យប្រវត្ដិ។

មាននរណាម្នាក់ដែលខ្ញុំស្គាល់បាននាំបុគ្គលម្នាក់មករកព្រះអម្ចាស់ហើយទទួលបានការហៅទូរស័ព្ទគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ពីនាងជាច្រើនសប្តាហ៍ក្រោយមក។ មនុស្សដែលបានសង្រ្គោះថ្មីបាននិយាយថា«ខ្ញុំមិនអាចក្លាយជាកូនព្រះម្នាក់បានទេ។ ខ្ញុំធ្វើបាបច្រើនជាងខ្ញុំមិនធ្លាប់ធ្វើ” ។ អ្នកដែលនាំនាងទៅរកព្រះអម្ចាស់បានសួរថា៖ «តើអ្នកកំពុងតែធ្វើបាបឥឡូវនេះដែលអ្នកមិនធ្លាប់ធ្វើពីមុនឬអ្នកកំពុងធ្វើអ្វីដែលអ្នកបានធ្វើអស់មួយជីវិតរបស់អ្នកតែពេលនេះពេលអ្នកធ្វើវាអ្នកមានអារម្មណ៍ថាមានកំហុសធ្ងន់ធ្ងរចំពោះពួកគេទេ? ស្ដ្រីនោះឆ្លើយថា៖ «នេះជាកូនទីពីរ»។ ហើយអ្នកដែលនាំនាងទៅរកព្រះអម្ចាស់បន្ទាប់មកបានប្រាប់នាងដោយទំនុកចិត្តថាអ្នកគឺជាគ្រីស្ទាន។ ការត្រូវបានកាត់ទោសពីអំពើបាបគឺជាសញ្ញាដំបូងមួយដែលបង្ហាញថាអ្នកពិតជាបានសង្រ្គោះមែន។

សំបុត្រនៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាថ្មីផ្តល់ឱ្យយើងនូវបញ្ជីនៃអំពើបាបដែលត្រូវឈប់ធ្វើ។ បាបដែលយើងត្រូវចៀសវាងអំពើបាបដែលយើងបានប្រព្រឹត្ដ។ ពួកគេក៏រាយនូវអ្វីដែលយើងគួរធ្វើនិងបរាជ័យក្នុងការធ្វើអ្វីដែលយើងហៅថាបាបនៃការបោះបង់ចោល។ យ៉ាកុប ៤:១៧ និយាយថា“ ចំពោះអ្នកណាដែលដឹងថាធ្វើល្អហើយមិនធ្វើវានោះគឺជាអំពើបាប” ។ រ៉ូម ៣:២៣ ចែងយ៉ាងដូច្នេះថា«មនុស្សគ្រប់គ្នាបានធ្វើបាបហើយខ្វះមិនដល់សិរីល្អនៃព្រះ»។ ជាឧទាហរណ៍យ៉ាកុប ២ ៈ ១៥ និង ១៦ និយាយអំពីបងប្រុសម្នាក់ (ជាគ្រីស្ទាន) ដែលឃើញបងប្អូនរបស់គាត់ខ្វះខាតហើយមិនធ្វើអ្វីសោះ។ នេះគឺជាអំពើបាប។

នៅកូរិនថូសទី ១ ប៉ូលបង្ហាញពីរបៀបដែលគ្រីស្ទានអាក្រក់អាចធ្វើបាន។ នៅក្នុងកូរិនថូសទី ១ ១: ១០ និង ១១ គាត់និយាយថាមានការទាស់ទែងគ្នាក្នុងចំណោមពួកគេនិងការបែកបាក់គ្នា។ ក្នុងជំពូក ៣ គាត់និយាយអំពីពួកគេដូចជាមនុស្សខាងសាច់ឈាមនិងដូចទារក។ យើងច្រើនតែប្រាប់ក្មេងៗហើយពេលខ្លះមនុស្សពេញវ័យឈប់ធ្វើដូចកូនក្មេង។ អ្នកទទួលបានរូបភាព។ កូនក្មេងដែលអាចច្របាច់បញ្ចូលបានទះកំផ្លៀងចាប់ដៃទាញសក់របស់គ្នាទៅវិញទៅមកហើយថែមទាំងខាំទៀតផង។ វាស្តាប់មើលទៅដូចជាកំប្លែងប៉ុន្តែពិត។

នៅក្នុងកាឡាទី ៥:១៥ ប៉ុលប្រាប់ពួកគ្រីស្ទានមិន ឲ្យ ខាំនិងលេបត្របាក់គ្នាទៅវិញទៅមក។ នៅក្នុងកូរិនថូសទី ១ ៤:១៨ គាត់បាននិយាយថាពួកគេខ្លះបានក្រអឺតក្រទម។ ក្នុងជំពូក ៥ ខ ១ វាកាន់តែអាក្រក់ទៅ ៗ ។ វាត្រូវបានគេរាយការណ៍ថាមានអំពើអសីលធម៌ក្នុងចំណោមអ្នកនិងប្រភេទមួយដែលមិនមានសូម្បីតែក្នុងចំនោមអ្នកមិនជឿ។ អំពើបាបរបស់ពួកគេគឺជាក់ស្តែង។ យ៉ាកុប ៣: ២ និយាយថាយើងទាំងអស់គ្នាជំពប់ដួលតាមរបៀបជាច្រើន។

កាឡាទី ៥: ១៩ និង ២០ រៀបរាប់អំពីអំពើនៃនិស្ស័យបាបកម្ម៖ ភាពអសីលធម៌ភាពមិនបរិសុទ្ធការស្អប់ខ្ពើមរូបព្រះអាបធ្មប់ការស្អប់ការខ្វែងគំនិតការច្រណែនសមនឹងកំហឹងមហិច្ឆតាអាត្មានិយមភាពបែកបាក់បក្សពួកការច្រណែនការស្រវឹងនិងការឈានដល់ចំណុចកំពូលដែលផ្ទុយពីអ្វីដែលព្រះ រំពឹងថានឹងមាន៖ សេចក្តីស្នេហាអំណរសន្តិភាពភាពអត់ធ្មត់សប្បុរសភាពល្អភាពស្មោះត្រង់សុភាពរាបសានិងការគ្រប់គ្រងខ្លួនឯង។

អេភេសូរ ៤:១៩ និយាយអំពីអំពើអសីលធម៌ខ ២៦ កំហឹងខ ២៨ ការលួចខ ២៩ ភាសាមិនល្អខ ៣១ ការជូរចត់កំហឹងការនិយាយបង្កាច់បង្ខូចនិងការជេរប្រមាថ។ អេភេសូរ ៥: ៤ និយាយអំពីការនិយាយកខ្វក់និងការលេងសើចមិនល្អ។ អត្ថបទគម្ពីរដដែលទាំងនេះបង្ហាញយើងនូវអ្វីដែលព្រះចង់ ឲ្យ យើងធ្វើ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលប្រាប់យើងអោយបានឥតខ្ចោះដូចជាព្រះវរបិតាសួគ៌យើងគឺល្អឥតខ្ចោះ“ ដើម្បី ឲ្យ ពិភពលោកបានឃើញការល្អរបស់ទ្រង់ហើយដំកើងដល់ព្រះវរបិតារបស់អ្នកដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌” ។ ព្រះចង់អោយយើងធ្វើដូចទ្រង់ (ម៉ាថាយ ៥:៤៨) ប៉ុន្តែវាច្បាស់ណាស់ថាយើងមិនមែនទេ។

មានទិដ្ឋភាពជាច្រើននៃបទពិសោធន៍គ្រីស្ទានដែលយើងត្រូវយល់។ ពេលដែលយើងក្លាយជាអ្នកជឿលើព្រះគ្រីស្ទព្រះផ្តល់ឱ្យយើងនូវរឿងមួយចំនួន។ គាត់អត់ទោសឱ្យយើង។ ទ្រង់ធ្វើយុត្តិកម្មឱ្យយើងទោះបីយើងមានកំហុសក៏ដោយ។ ទ្រង់បានប្រទានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចដល់យើង។ ទ្រង់ដាក់យើងនៅក្នុង“ រូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទ” ។ គាត់ធ្វើឱ្យយើងល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ពាក្យដែលប្រើសម្រាប់ការនេះគឺការញែកចេញជាបរិសុទ្ធនៅចំពោះព្រះ។ យើងបានកើតជាថ្មីនៅក្នុងគ្រួសាររបស់ព្រះហើយក្លាយជាកូនរបស់ទ្រង់។ គាត់បានមករស់នៅក្នុងយើងតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ដូច្នេះហេតុអ្វីយើងនៅតែធ្វើបាប? រ៉ូមជំពូកទី ៧ និងកាឡាទី ៥:១៧ ពន្យល់ពីរឿងនេះដោយនិយាយថាដរាបណាយើងមានជីវិតក្នុងរូបកាយរមែងស្លាប់យើងនៅតែមាននិស្ស័យចាស់របស់យើងដែលមានបាបទោះបីព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះគង់នៅក្នុងយើងក៏ដោយ។ កាឡាទី ៥:១៧ និយាយថា“ សម្រាប់ធម្មជាតិដែលមានបាបប្រាថ្នាចង់បានអ្វីដែលទាស់នឹងព្រះវិញ្ញាណហើយព្រះវិញ្ញាណផ្ទុយនឹងធម្មជាតិដែលមានបាប។ ពួកគេមានជម្លោះជាមួយគ្នាដូច្នេះអ្នកមិនធ្វើអ្វីដែលអ្នកចង់បានទេ” យើងមិនធ្វើអ្វីដែលព្រះសព្វព្រះហឫទ័យទេ។

នៅក្នុងអត្ថាធិប្បាយរបស់លោកម៉ាទីនលូសើរនិងឆាលហូសពួកគេលើកឡើងថាយើងខិតកាន់តែជិតព្រះតាមរយៈបទគម្ពីរហើយចូលមករកពន្លឺដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ទ្រង់កាន់តែខ្លាំងនៅពេលដែលយើងឃើញថាយើងមិនល្អឥតខ្ចោះហើយតើយើងខ្វះសិរីរុងរឿងរបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្តេច។ រ៉ូម ៣:២៣

អ្នកអត្ថាធិប្បាយទាំងពីរក៏បាននិយាយផងដែរថាគ្រីស្ទបរិស័ទគ្រប់រូបអាចស្គាល់ពីភាពវាងវៃនិងភាពលំបាករបស់ប៉ុលថាព្រះជាម្ចាស់ចង់អោយយើងមានអាកប្បកិរិយាល្អឥតខ្ចោះដូចរូបព្រះបុត្រារបស់ព្រះអង្គ។ យើងឃើញថាខ្លួនយើងជាទាសករនៃនិស្ស័យអំពើបាបរបស់យើង។

យ៉ូហានទី ១ ១: ៨ ចែងថា“ បើយើងនិយាយថាយើងគ្មានបាបទេយើងបញ្ឆោតខ្លួនឯងហើយការពិតមិននៅក្នុងខ្លួនយើងទេ” ។ យ៉ូហានទី ១ ១:១០ និយាយថា“ បើយើងនិយាយថាយើងមិនបានធ្វើបាបទេយើងធ្វើអោយគាត់ក្លាយជាអ្នកកុហកហើយព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់មិនមាននៅក្នុងជីវិតរបស់យើងឡើយ” ។

សូមអានរ៉ូមជំពូក ៧។ ក្នុងរ៉ូម ៧:១៤ ប៉ូលបានពណ៌នាខ្លួនគាត់ថា“ ត្រូវបានលក់ទៅជាខ្ញុំបំរើរបស់បាប” ។ នៅក្នុងខ ១៥ គាត់និយាយថាខ្ញុំមិនយល់ពីអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើទេ។ ដ្បិតខ្ញុំមិនប្រព្រឹត្ដអ្វីដែលខ្ញុំចង់ធ្វើទេតែខ្ញុំកំពុងធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំស្អប់»។ នៅក្នុងខ ១៧ គាត់និយាយថាបញ្ហាគឺជាអំពើបាបដែលស្ថិតនៅក្នុងគាត់។ ប៉ូលពិបាកចិត្តខ្លាំងណាស់ដែលគាត់និយាយរឿងពីរនេះពីរដងទៀតដោយពាក្យខុសគ្នាបន្តិចបន្តួច។ នៅក្នុងខទី ១៨ គាត់និយាយថា«ព្រោះខ្ញុំដឹងថានៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំ (ពាក្យនេះគឺនៅក្នុងសាច់ឈាម - ពាក្យរបស់ប៉ុលសម្រាប់លក្ខណៈចាស់របស់គាត់) មិនមានអ្វីដែលល្អនោះទេពីព្រោះនឹងមានវត្តមានជាមួយខ្ញុំប៉ុន្តែរបៀបដែលខ្ញុំធ្វើល្អខ្ញុំរកមិនឃើញ»។ ខទី ១៩ និយាយថា«ខ្ញុំមិនធ្វើដើម្បីអំពើល្អដែលខ្ញុំចង់ធ្វើនោះទេតែខ្ញុំនឹងមិនធ្វើអំពើអាក្រក់ដែលខ្ញុំធ្វើនោះទេ»។ NIV បកប្រែខ ១៩ ជា "ដ្បិតខ្ញុំមានបំណងចង់ធ្វើល្អតែខ្ញុំមិនអាចអនុវត្តវាបានទេ" ។

នៅក្នុងរ៉ូម ៧: ២១-២៣ ជាថ្មីម្តងទៀតគាត់បានពិពណ៌នាអំពីជម្លោះរបស់គាត់ថាជាច្បាប់ដែលមាននៅក្នុងសមាជិករបស់គាត់ (សំដៅទៅលើលក្ខណៈខាងសាច់ឈាមរបស់គាត់) ដែលធ្វើសង្គ្រាមប្រឆាំងនឹងច្បាប់នៃចិត្តរបស់គាត់ (សំដៅទៅលើលក្ខណៈខាងវិញ្ញាណនៅក្នុងខ្លួនគាត់) ។ ជាមួយនឹងរូបរាងខាងក្នុងរបស់គាត់គាត់ពេញចិត្តនឹងច្បាប់របស់ព្រះប៉ុន្តែ«អំពើអាក្រក់នៅទីនោះជាមួយខ្ញុំ»ហើយនិស្ស័យអំពើបាបគឺ«ធ្វើសង្គ្រាមប្រឆាំងនឹងក្រឹត្យវិន័យរបស់គំនិតគាត់ហើយធ្វើអោយគាត់ក្លាយជាអ្នកទោសនៃអំពើបាប។ យើងទាំងអស់គ្នាដែលជាអ្នកជឿបានជួបប្រទះជម្លោះនេះនិងការខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងរបស់ប៉ុលនៅពេលគាត់ស្រែកយំនៅក្នុងខទី ២៤” តើខ្ញុំជាមនុស្សកំសត់។ តើនរណានឹងដោះលែងខ្ញុំអោយរួចពីរូបកាយដែលរមែងតែងតែស្លាប់នេះបាន? អ្វីដែលប៉ូលបានពិពណ៌នាគឺជម្លោះដែលយើងទាំងអស់គ្នាប្រឈមមុខ៖ ជម្លោះរវាងនិស្ស័យចាស់ (សាច់ឈាម) និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលគង់នៅក្នុងយើងដែលយើងបានឃើញនៅក្នុងកាឡាទី ៥:១៧ ប៉ុន្តែប៉ូលក៏បាននិយាយនៅក្នុងរ៉ូម ៦: ១“ យើងនឹងបន្តនៅក្នុងវា អំពើបាបដែលព្រះគុណអាចចំរើនឡើង។ ព្រះ​ហាមឃាត់។ ប៉ូលក៏មានប្រសាសន៍ថាព្រះចង់ ឲ្យ យើងត្រូវបានជួយសង្គ្រោះមិនត្រឹមតែពីទោសកំហុសនៃអំពើបាបប៉ុណ្ណោះទេតែថែមទាំងពីអំណាចនិងការគ្រប់គ្រងនៅក្នុងជីវិតនេះទៀតផង។ ដូចប៉ូលបាននិយាយនៅក្នុងរ៉ូម ៥:១៧“ ប្រសិនបើប្រសិនបើការរំលងរបស់មនុស្សតែម្នាក់នោះសេចក្តីស្លាប់បានសោយរាជ្យដោយសារបុរសម្នាក់នោះហើយអស់អ្នកដែលបានទទួលព្រះគុណនិងអំណោយទាននៃសេចក្ដីសុចរិតច្រើនលើសលប់ក្នុងជីវិតតាមរយៈ បុរសម្នាក់គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ នៅក្នុងយ៉ូហានទី ១ ២: ១ យ៉ូហាននិយាយទៅកាន់អ្នកជឿថាគាត់សរសេរទៅគេដើម្បីកុំអោយគេនិយាយ។ នៅក្នុងអេភេសូរ ៤:១៤ ប៉ូលបាននិយាយថាយើងត្រូវធំឡើង ដើម្បីកុំឲ្យ យើងក្លាយជាទារកទៀតហើយ (ដូចពួកកូរិនថូស) ។

ដូច្នេះនៅពេលប៉ូលបានស្រែកយំនៅរ៉ូម ៧:២៤ «តើអ្នកណានឹងជួយខ្ញុំបាន? (ហើយយើងនៅជាមួយគាត់) គាត់មានចំលើយដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់នៅក្នុងខ ២៥ ថា“ ខ្ញុំសូមអរគុណព្រះ - តាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទរបស់យើង” ។ គាត់ដឹងថាចម្លើយគឺនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ការទទួលជ័យជំនះ (ការរាប់ជាបរិសុទ្ធ) និងសេចក្ដីសង្គ្រោះបានមកតាមរយៈការប្រទានរបស់ព្រះគ្រីស្ទដែលរស់នៅក្នុងយើង។ ខ្ញុំខ្លាចថាអ្នកជឿជាច្រើនគ្រាន់តែទទួលយកការរស់នៅក្នុងអំពើបាបដោយនិយាយថា“ ខ្ញុំគ្រាន់តែជាមនុស្សទេ” ប៉ុន្តែរ៉ូម ៦ ផ្តល់អោយយើងនូវសំវិធានការរបស់យើង។ ឥឡូវនេះយើងមានជំរើសហើយយើងមិនមានលេសដើម្បីបន្តធ្វើបាបឡើយ។

ប្រសិនបើខ្ញុំបានសង្រ្គោះហេតុអ្វីខ្ញុំនៅតែបន្តធ្វើបាប? (ភាគ ២) (ផ្នែករបស់ព្រះ)

ឥឡូវយើងយល់ថាយើងនៅតែធ្វើបាបបន្ទាប់ពីក្លាយជាកូនរបស់ព្រះដូចដែលបានបង្ហាញទាំងបទពិសោធនិងបទគម្ពីរ។ តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ? ដំបូងខ្ញុំសូមនិយាយថាដំណើរការនេះសម្រាប់វាគឺជាអ្វីដែលអនុវត្តចំពោះអ្នកជឿអ្នកដែលមានក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ចមិនមែននៅក្នុងការប្រព្រឹត្ដល្អរបស់ពួកគេទេប៉ុន្តែនៅក្នុងការងារដែលបានបញ្ចប់របស់ព្រះគ្រីស្ទ (ការសុគតការបញ្ចុះនិងការរស់ឡើងវិញសម្រាប់យើង សម្រាប់ការអភ័យទោសពីអំពើបាប); អ្នកដែលត្រូវបានរាប់ជាសុចរិតដោយព្រះ។ សូមមើលកូរិនថូសទី ១ ១៥: ៣, ៤ និងអេភេសូរ ១: ៧ ។ មូលហេតុដែលវាអនុវត្តចំពោះតែអ្នកជឿគឺដោយសារតែយើងមិនអាចធ្វើអ្វីដោយខ្លួនយើងដើម្បីធ្វើឱ្យខ្លួនយើងល្អឥតខ្ចោះឬបរិសុទ្ធ។ នោះគឺជាអ្វីដែលមានតែព្រះជាម្ចាស់ទេដែលអាចធ្វើបានតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធហើយដូចយើងបានឃើញមានតែអ្នកជឿប៉ុណ្ណោះដែលមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគង់នៅក្នុងពួកគេ។ សូមអានទីតុស ៣: ៥ និង ៦; អេភេសូរ ២: ៨ & ៩; រ៉ូម ៤: ៣ និង ២២ និងកាឡាទី ៣: ៦

បទគម្ពីរបង្រៀនយើងថានៅពេលនេះយើងជឿថាមានអ្វីពីរយ៉ាងដែលព្រះធ្វើសម្រាប់យើង។ (មានច្រើនណាស់។ ជាច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ) ទាំងនេះគឺជាការសំខាន់ណាស់ដើម្បីឱ្យយើងមាន "ជ័យជំនះ" លើអំពើបាបនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ទីមួយ៖ ព្រះដាក់យើងនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (ជាអ្វីដែលពិបាកយល់ប៉ុន្តែយើងត្រូវតែទទួលយកនិងជឿ) ហើយទីពីរទ្រង់យាងមករស់នៅក្នុងយើងតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។

បទគម្ពីរចែងនៅក្នុងកូរិនថូសទី ១ ១:២០ ថាយើងនៅក្នុងទ្រង់។ “ តាមរយៈការដែលអ្នកបានធ្វើអ្នកគឺនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទដែលបានក្លាយជាប្រាជ្ញាដល់យើងពីព្រះជាម្ចាស់និងសេចក្តីសុចរិតនិងការរាប់ជាបរិសុទ្ធនិងការប្រោសលោះ” រ៉ូម ៦: ៣ ចែងថាយើងបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក«ទៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ»។ នេះមិនមែននិយាយអំពីពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹករបស់យើងក្នុងទឹកទេតែជាការងារមួយដែលបានមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលទ្រង់បានដាក់យើងចូលក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។

បទគម្ពីរក៏បង្រៀនយើងផងដែរថាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធយាងមកគង់នៅក្នុងយើង។ នៅក្នុងយ៉ូហាន ១៤: ១៦ និង ១៧ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលប្រាប់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ថាទ្រង់នឹងបញ្ជូនព្រះដ៏ជាជំនួយ (ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ) ដែលគង់នៅជាមួយពួកគេហើយនឹងគង់នៅក្នុងពួកគេ (ទ្រង់នឹងរស់នៅឬរស់នៅក្នុងពួកគេ) ។ មានបទគម្ពីរផ្សេងទៀតដែលប្រាប់យើងថាព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះស្ថិតនៅក្នុងយើងរាល់អ្នកជឿ។ សូមអានយ៉ូហាន ១៤ & ១៥ កិច្ចការ ១: ១-៨ និងកូរិនថូសទី ១ ១២:១៣ ។ យ៉ូហាន ១៧:២៣ និយាយថាគាត់នៅក្នុងចិត្តរបស់យើង។ តាមពិតរ៉ូម ៨: ៩ ចែងថាប្រសិនបើព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះមិននៅក្នុងអ្នកទេអ្នកមិនមែនជារបស់ព្រះគ្រីស្ទទេ។ ដូច្នេះយើងនិយាយថាចាប់តាំងពីនេះ (គឺការធ្វើអោយយើងបរិសុទ្ធ) គឺជាការងាររបស់វិញ្ញាណដែលបង្ហាញពីជំនឿមានតែអ្នកជឿប៉ុណ្ណោះដែលមានវិញ្ញាណដែលនៅគង់វង្សអាចមានសេរីភាពឬទទួលបានជ័យជំនះលើអំពើបាបរបស់ពួកគេ។

មាននរណាម្នាក់បាននិយាយថាបទគម្ពីរមានៈ ១) សេចក្តីពិតដែលយើងត្រូវតែជឿ (ទោះបីយើងមិនបានយល់ច្បាស់ពីវាក៏ដោយ ២) បញ្ជាអោយគោរពនិង ៣) សន្យាថានឹងទុកចិត្ត។ អង្គហេតុខាងលើគឺជាសេចក្តីពិតដែលត្រូវជឿមានន័យថាយើងស្ថិតនៅក្នុងទ្រង់ហើយទ្រង់គង់នៅក្នុងយើង។ រក្សាគំនិតនៃការជឿទុកចិត្តនិងការស្តាប់បង្គាប់ក្នុងចិត្តនៅពេលយើងបន្តការសិក្សានេះ។ ខ្ញុំគិតថាវាជួយឱ្យយល់ពីវា។ មានពីរផ្នែកដែលយើងត្រូវយល់ក្នុងការជំនះបាបក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ។ មានផ្នែករបស់ព្រះនិងផ្នែករបស់យើងដែលជាការគោរពប្រតិបត្តិ។ ដំបូងយើងនឹងមើលផ្នែកព្រះដែលនិយាយអំពីការស្ថិតនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទនិងព្រះគ្រីស្ទដែលស្ថិតនៅក្នុងយើង។ ហៅវាបើអ្នកចង់៖ ១) សំវិធានការរបស់ព្រះខ្ញុំនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទនិង ២) ព្រះចេស្ដារបស់ព្រះគ្រិស្ដគឺស្ថិតនៅក្នុងខ្ញុំ។

នេះគឺជាអ្វីដែលប៉ូលបាននិយាយនៅពេលដែលគាត់បាននិយាយនៅក្នុងរ៉ូម ៧: ២៤-២៥“ តើអ្នកណានឹងដោះលែងខ្ញុំបាន ... ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ ... តាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់របស់យើង” សូមចងចាំថាដំណើរការនេះមិនអាចទៅរួចទេបើគ្មានជំនួយពីព្រះ។

វាច្បាស់ពីបទគម្ពីរថាបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះសម្រាប់យើងគឺត្រូវបានធ្វើឱ្យបរិសុទ្ធហើយសម្រាប់យើងដើម្បីយកឈ្នះអំពើបាបរបស់យើង។ រ៉ូម ៨:២៩ ប្រាប់យើងថាក្នុងនាមជាអ្នកជឿទ្រង់បាន«កំណត់យើងរាល់គ្នា ឲ្យ មានលក្ខណៈដូចព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់»។ រ៉ូម ៦: ៤ និយាយថាបំណងប្រាថ្នារបស់គាត់គឺចង់ ឲ្យ យើងដើរក្នុងជីវិតថ្មី។ កូល៉ុស ១: ៨ ចែងថាគោលដៅនៃការបង្រៀនរបស់ប៉ុលគឺ“ ដើម្បីបង្ហាញដល់មនុស្សគ្រប់រូបដែលគ្រប់លក្ខណ៍ហើយពេញដោយព្រះគ្រីស្ទ” ព្រះបង្រៀនយើងថាគាត់ចង់អោយយើងក្លាយជាមនុស្សពេញវ័យ (មិនត្រូវនៅជាទារកដូចពួកកូរិនថូសទេ) ។ អេភេសូរ ៤:១៣ ចែងថាយើងត្រូវតែ«ក្លាយជាមនុស្សមានភាពចាស់ទុំខាងចំណេះដឹងហើយទទួលបានកំរិតពេញលេញនៃភាពពេញលេញនៃព្រះគ្រីស្ទ»។ ខ ១៥ និយាយថាយើងត្រូវធំឡើងទៅក្នុងទ្រង់។ អេភេសូរ ៤:២៤ ចែងថាយើងត្រូវ«ពាក់ខ្លួនថ្មី ត្រូវបានបង្កើតឡើងដើម្បីធ្វើដូចជាព្រះនៅក្នុងសេចក្តីសុចរិតនិងភាពបរិសុទ្ធពិត។ ” ថែស្សាឡូនិចទី ១ ៤: ៣ ចែងថា“ នេះជាព្រះហឬទ័យរបស់ព្រះជាទីបរិសុទ្ធរបស់អ្នក” ។ ខ ៧ និង ៨ ចែងថាទ្រង់មិនបានត្រាស់ហៅយើងអោយទៅជាមនុស្សមិនបរិសុទ្ធទេតែគឺនៅក្នុងការរាប់ជាបរិសុទ្ធ។ ខទី ៨ ចែងថា“ បើយើងបដិសេធរឿងនេះយើងបដិសេធព្រះដែលបានប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមកយើង” ។

(ការភ្ជាប់គំនិតរបស់ព្រះវិញ្ញាណកំពុងស្ថិតនៅក្នុងខ្លួនយើងហើយយើងអាចផ្លាស់ប្តូរបាន។ ) ការកំនត់ពាក្យនៃការរាប់ជាបរិសុទ្ធអាចមានភាពស្មុគស្មាញបន្តិចប៉ុន្តែនៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់វាមានន័យថាដើម្បីញែកចេញឬបង្ហាញវត្ថុឬមនុស្សម្នាក់ទៅព្រះសម្រាប់ការប្រើប្រាស់របស់គាត់ជាមួយ យញ្ញបូជាដែលត្រូវបានថ្វាយដើម្បីធ្វើឱ្យបរិសុទ្ធ។ ដូច្នេះសម្រាប់គោលបំណងរបស់យើងនៅទីនេះយើងកំពុងនិយាយថាត្រូវបានរាប់ជាបរិសុទ្ធគឺត្រូវញែកខ្លួនចេញពីព្រះឬត្រូវថ្វាយដល់ព្រះ។ យើងបានត្រូវបានរាប់ជាបរិសុទ្ធសម្រាប់ទ្រង់ដោយការបូជានៃការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទនៅលើឈើឆ្កាង។ នេះគឺជាអ្វីដែលយើងនិយាយការរាប់ជាបរិសុទ្ធនៅពេលយើងជឿហើយព្រះមើលឃើញយើងថាល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (ស្លៀកពាក់និងគ្របដោយទ្រង់ហើយគិតគូរហើយប្រកាសថាសុចរិតនៅក្នុងទ្រង់) ។ វាជឿនលឿននៅពេលយើងក្លាយជាល្អឥតខ្ចោះដូចទ្រង់គ្រប់ល័ក្ខណ៍នៅពេលយើងទទួលបានជ័យជំនះក្នុងការយកឈ្នះអំពើបាបតាមបទពិសោធន៍ប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង។ ខគម្ពីរណាមួយស្តីពីការរាប់ជាបរិសុទ្ធត្រូវបានពិពណ៌នាឬពន្យល់ពីដំណើរការនេះ។ ហេព្រើរ ១០:១៤ ចែងថា“ តាមរយៈយញ្ញបូជាតែមួយព្រះអង្គបានធ្វើគ្រប់ល័ក្ខណ៍អស់អ្នកដែលទ្រង់បានបរិសុទ្ធ” ។

ខគម្ពីរបន្ថែមលើប្រធានបទនេះគឺ៖ យ៉ូហានទី ១ ២: ១ ចែងថា“ ខ្ញុំសរសេរសេចក្ដីទាំងនេះមកអ្នករាល់គ្នាដើម្បីកុំអោយអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្ដអំពើបាប” ។ ខ្ញុំពេត្រុសទី ២ ២:២៤ និយាយថា«ព្រះគ្រីស្ទបានផ្ទុកអំពើបាបរបស់យើងរាល់គ្នានៅលើរូបអង្គទ្រង់ជាប់លើឈើឆ្កាង ... ដើម្បី ឲ្យ យើងបានរស់នៅដោយសេចក្តីសុចរិត»។ ហេព្រើរ ៩:១៤ ប្រាប់យើងថា“ ព្រះលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទសំអាតយើងពីការស្លាប់ដើម្បីបំរើព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់” ។

នៅទីនេះយើងមិនត្រឹមតែមានបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះសម្រាប់ភាពបរិសុទ្ធរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែក៏មានសំវិធានការរបស់ទ្រង់សម្រាប់ជ័យជំនះរបស់យើងផងដែរគឺការនៅក្នុងខ្លួនយើងនិងការចូលរួមក្នុងការសុគតរបស់ទ្រង់ដូចដែលបានពិពណ៌នានៅក្នុងរ៉ូម ៦: ១-១២ ។ កូរិនថូសទី ២ ៥:២១ ចែងថា៖ «ព្រះអង្គបានធ្វើអោយគាត់ទៅជាអំពើបាបសំរាប់យើងដែលមិនបានស្គាល់បាបដើម្បីអោយយើងបានទៅជាសេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងព្រះអង្គ” ។ សូមអានភីលីព ៣: ៩, រ៉ូម ១២: ១, ២ និងរ៉ូម ៥:១៧ ផងដែរ។

សូមអានរ៉ូម ៦: ១-១២ ។ នៅទីនេះយើងរកឃើញការពន្យល់អំពីការងាររបស់ព្រះជំនួសយើងសម្រាប់ជ័យជំនះរបស់យើងលើអំពើបាបពោលគឺសំវិធានការរបស់ទ្រង់។ រ៉ូម ៦: ១ បន្តគំនិតក្នុងជំពូកទី ៥ ថាព្រះមិនចង់អោយយើងធ្វើបាបទៀតទេ។ វានិយាយថា៖ តើយើងត្រូវនិយាយយ៉ាងដូចម្តេច? តើយើងត្រូវប្រព្រឹត្ដអំពើបាបតទៅមុខទៀតដើម្បីអោយព្រះគុណរឹតតែមានចំរើនឡើងឬ? »។ ខ ២ និយាយថា“ ព្រះហាម។ តើយើងរាល់គ្នាដែលបានរួចផុតពីអំណាចបាបហើយតើនឹងរស់នៅទីនោះយ៉ាងដូចម្តេចទៅ? រ៉ូម ៥:១៧ និយាយអំពី“ អ្នកណាដែលទទួលបានព្រះគុណនិងអំណោយទាននៃសេចក្ដីសុចរិតនោះនឹងគ្រប់គ្រងក្នុងជីវិតតាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ” ។ គាត់ចង់បានជ័យជំនះសម្រាប់យើងក្នុងជីវិតនេះ។

ខ្ញុំចង់បង្ហាញការពន្យល់នៅក្នុងរ៉ូម ៦ អំពីអ្វីដែលយើងមាននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ យើងបាននិយាយពីពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹករបស់យើងចូលទៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ (ចងចាំថានេះមិនមែនជាពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកទឹកទេប៉ុន្តែជាកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណ។ ) ខ ៣ បង្រៀនយើងថានេះមានន័យថាយើង«បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកក្នុងការសុគតរបស់ព្រះអង្គ»មានន័យថាយើងបានស្លាប់ជាមួយព្រះអង្គ។ ខ ៣-៥ និយាយថាយើងត្រូវបាន“ កប់ជាមួយគាត់” ។ ខ ៥ ពន្យល់ថាដោយសារយើងនៅក្នុងទ្រង់យើងបានរួបរួមជាមួយទ្រង់ក្នុងការសុគតបញ្ចុះនិងការរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់។ ខ ៦ និយាយថាយើងត្រូវបានគេឆ្កាងជាមួយគាត់ដើម្បី«រូបកាយនៃអំពើបាបត្រូវបានលុបចោលដោយយើងលែងធ្វើជាខ្ញុំបម្រើនៃអំពើបាបទៀតហើយ»។ នេះបង្ហាញយើងថាអំណាចនៃអំពើបាបត្រូវបានខូច។ ទាំងលេខយោង NIV និង NASB និយាយថាវាអាចត្រូវបានបកប្រែថា“ រូបកាយនៃអំពើបាបអាចត្រូវបានបង្ហាញថាគ្មានអំណាច” ។ ការបកប្រែមួយទៀតគឺ“ អំពើបាបនឹងមិនមានអំណាចលើយើងទេ” ។

ខ ៧ ចែងថា៖ «អ្នកណាដែលស្លាប់ទៅនោះបានរួចពីបាបហើយ។ ដោយសារមូលហេតុនេះបាបមិនអាចដាក់យើងធ្វើជាទាសករតទៅទៀតបានឡើយ។ ខ ១១ និយាយថា“ យើងរាល់គ្នាបានស្លាប់ដោយអំពើបាបហើយ” ។ ខ ១៤ ចែងថា“ បាបនឹងមិនធ្វើជាម្ចាស់លើឯងឡើយ” ។ នេះជាអ្វីដែលត្រូវគេឆ្កាងជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទដែលបានធ្វើសំរាប់យើង។ ដោយសារតែយើងបានស្លាប់ជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទយើងបានស្លាប់ដោយមានបាបជាមួយព្រះគ្រីស្ទ។ ច្បាស់ហើយបាបទាំងនោះគឺជាអំពើបាបរបស់យើងដែលទ្រង់បានសុគតជំនួស។ អំពើបាបទាំងនោះជាអំពើបាបរបស់យើង។ ដូច្នេះបាបមិនចាំបាច់ត្រួតត្រាយើងទៀតទេ។ និយាយឱ្យចំទៅចាប់តាំងពីយើងនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយើងបានស្លាប់ជាមួយទ្រង់ដូច្នេះអំពើបាបមិនចាំបាច់មានអំណាចលើយើងទៀតទេ។

ខទី ១១ គឺជាផ្នែករបស់យើង៖ ការប្រព្រឹត្ដដោយជំនឿ។ ខមុន ៗ គឺជាអង្គហេតុដែលយើងត្រូវជឿទោះបីជាពិបាកយល់ក៏ដោយ។ វាជាសេចក្តីពិតដែលយើងត្រូវជឿនិងអនុវត្ត។ ខ ១១ ប្រើពាក្យ“ ពិចារណា” ដែលមានន័យថា“ ពឹងផ្អែកលើវា” ។ ចាប់ពីពេលនេះតទៅយើងត្រូវតែធ្វើសកម្មភាពដោយជំនឿ។ ការ«រស់ឡើងវិញ»ជាមួយទ្រង់នៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរនេះមានន័យថាយើង«រស់ចំពោះព្រះ»ហើយយើងអាច«ដើរក្នុងជីវិតថ្មី»។ (ខ ៤, ៨ និង ១៦) ដោយសារព្រះជាម្ចាស់បានដាក់ព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់មកក្នុងយើងឥឡូវនេះយើងអាចរស់នៅដោយជោគជ័យ។ កូល៉ុស ២:១៤ ចែងថា“ យើងបានស្លាប់ដល់លោកីយហើយពិភពលោកបានស្លាប់ចំពោះយើង” វិធីមួយទៀតដែលអាចនិយាយបានគឺការនិយាយថាព្រះយេស៊ូវមិនបានសុគត់ដើម្បីរំដោះយើងពីទោសនៃបាបទេតែថែមទាំងអាចបំបែកការគ្រប់គ្រងរបស់វាលើយើងផងដែរដូច្នេះទ្រង់អាចធ្វើអោយយើងបរិសុទ្ធនិងបរិសុទ្ធនៅក្នុងជីវិតបច្ចុប្បន្នរបស់យើង។

នៅក្នុងកិច្ចការ ២៦:១៨ លូកាដកស្រង់សម្តីព្រះយេស៊ូដែលមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ប៉ុលថាដំណឹងល្អនឹង«បង្វែរពួកគេចេញពីភាពងងឹតទៅជាពន្លឺហើយពីអំណាចរបស់សាតាំងមករកព្រះដើម្បីពួកគេអាចទទួលបានការអត់ទោសបាបនិងមរតកក្នុងចំណោមអ្នកដែលបានរាប់ជាបរិសុទ្ធ ) ដោយជំនឿលើខ្ញុំ (ព្រះយេស៊ូវ) ។

យើងបានឃើញរួចមកហើយនៅក្នុងផ្នែកទី ១ នៃការសិក្សានេះថាទោះបីប៉ូលយល់ឬដឹងអំពីការពិតទាំងនេះក៏ដោយជ័យជំនះមិនមែនជាស្វ័យប្រវត្ដិទេហើយវាក៏មិនមែនសម្រាប់យើងដែរ។ គាត់មិនអាចធ្វើឱ្យមានជ័យជំនះកើតឡើងបានទេដោយការប្រឹងប្រែងដោយខ្លួនឯងឬដោយព្យាយាមរក្សាច្បាប់ហើយយើងក៏មិនអាចធ្វើបានដែរ។ យើងមិនអាចមានជ័យជំនះលើអំពើបាបបានទេបើគ្មានព្រះគ្រីស្ទ។

នេះជាមូលហេតុ។ សូមអានអេភេសូរ ២: ៨-១០ ។ វាប្រាប់យើងថាយើងមិនអាចត្រូវបានសង្គ្រោះដោយការប្រព្រឹត្ដដោយសេចក្ដីសុចរិតទេ។ នេះក៏ព្រោះតែរ៉ូម ៦ ចែងថាយើងត្រូវបានលក់នៅក្រោមអំពើបាប។ យើងមិនអាចបង់ថ្លៃអំពើបាបរបស់យើងឬទទួលបានការអភ័យទោសទេ។ អេសាយ ៦៤: ៦ ប្រាប់យើងថា«សេចក្ដីសុចរិតរបស់យើងទាំងប៉ុន្មានសុទ្ធតែជាសម្លៀកបំពាក់កខ្វក់»នៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះ។ រ៉ូម ៨: ៨ ប្រាប់យើងថាអ្នកដែល«នៅខាងសាច់ឈាមមិនអាចផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះបានឡើយ»។

យ៉ូហាន ១៥: ៤ បង្ហាញយើងថាយើងមិនអាចបង្កើតផលដោយខ្លួនឯងបានទេហើយខ ៥ និយាយថា“ បើគ្មានខ្ញុំ (ព្រះគ្រីស្ទ) អ្នកមិនអាចធ្វើអ្វីបានឡើយ” កាឡាទី ២:១៦ ចែងថា“ ដោយសារការប្រព្រឹត្ដតាមក្រិត្យវិន័យនោះគ្មានសាច់ឈាមណាដែលត្រូវរាប់ជាសុចរិតទេ” ហើយខ ២១ ចែងថា“ បើសេចក្ដីសុចរិតកើតឡើងតាមរយៈក្រិត្យវិន័យនោះព្រះគ្រីស្ទបានសុគតដោយមិនចាំបាច់” ។ ហេព្រើរ ៧:១៨ ប្រាប់យើងថា“ ក្រិត្យវិន័យមិនបានធ្វើឱ្យមានអ្វីល្អឥតខ្ចោះទេ” ។

រ៉ូម ៨: ៣, ៤ ចែងថា“ ចំពោះអ្វីដែលក្រិត្យវិន័យគ្មានអំណាចធ្វើនោះគឺថាវាខ្សោយដោយសារនិស្ស័យអំពើបាបព្រះបានធ្វើដោយបញ្ជូនព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់មកធ្វើជាមនុស្សមានបាបដើម្បីធ្វើជាដង្វាយលោះបាប។ ដូច្នេះលោកបានដាក់ទោសមនុស្សដែលមានបាបក្នុងគោលបំណងអោយក្រឹត្យវិន័យដ៏សុចរិតរបស់យើងបានសំរេចយ៉ាងពេញលេញដែលមិនរស់នៅតាមនិស្ស័យលោកីយ៍ទេគឺរស់នៅស្របតាមព្រះវិញ្ញាណ។

សូមអានរ៉ូម ៨: ១-១៥ និងកូល៉ុស ៣: ១-៣ ។ យើងមិនអាចត្រូវបានស្អាតស្អំឬបានសង្រ្គោះដោយសារការធ្វើល្អរបស់យើងហើយយើងក៏មិនអាចត្រូវបានរាប់ជាបរិសុទ្ធដោយការប្រព្រឹត្ដតាមច្បាប់ដែរ។ កាឡាទី ៣: ៣ ចែងថា“ តើអ្នកបានទទួលព្រះវិញ្ញាណដោយសារការប្រព្រឹត្ដតាមក្រឹត្យវិន័យឬដោយសារការលឺជំនឿទេ? តើអ្នកល្ងង់ទេ? អ្នកបានចាប់ផ្ដើមដោយព្រះវិញ្ញាណឥឡូវនេះតើអ្នកបានគ្រប់លក្ខណៈខាងសាច់ឈាមហើយឬនៅ? ដូច្នេះយើងក៏ដូចប៉ុលដែរដែលដឹងថាយើងបានរួចផុតពីអំពើបាបដោយសារការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទនៅតែតស៊ូ (សូមមើលរ៉ូម ៧ ម្តងទៀត) ដោយការខំប្រឹងដោយខ្លួនឯងដោយមិនអាចរក្សាក្រិត្យវិន័យហើយប្រឈមមុខនឹងអំពើបាបនិងការបរាជ័យ។ ហើយស្រែកថា“ ឱមនុស្សដែលខ្ញុំព្រះអង្គថាខ្ញុំជាអ្នកដែលនឹងដោះលែងខ្ញុំ!”

សូមយើងពិចារណាឡើងវិញនូវអ្វីដែលនាំឱ្យប៉ូលបរាជ័យ៖ ១) ច្បាប់មិនអាចផ្លាស់ប្តូរគាត់បានទេ។ ២) ការប្រឹងប្រែងដោយខ្លួនឯងបានបរាជ័យ។ ៣) កាលណាគាត់កាន់តែស្គាល់ព្រះនិងក្រិត្យវិន័យកាន់តែអាក្រក់ទៅ ៗ គាត់ហាក់ដូចជាកាន់តែខ្លាំង។ (ការងារច្បាប់គឺធ្វើឱ្យយើងធ្វើបាបយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីបង្ហាញពីអំពើបាបរបស់យើង។ រ៉ូម ៧: ៦,១៣) ច្បាប់បានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថាយើងត្រូវការព្រះគុណនិងព្រះចេស្ដារបស់ព្រះ។ ដូចយ៉ូហាន ៣: ១៧-១៩ ចែងថាយើងកាន់តែខិតទៅជិតពន្លឺកាន់តែច្បាស់ថាយើងកាន់តែកខ្វក់ហើយ។ ៤) គាត់បញ្ចប់ដោយការខកចិត្តហើយនិយាយថា“ តើអ្នកណានឹងដោះលែងខ្ញុំ?” គ្មានអ្វីល្អនៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំទេ។ “ មានអំពើអាក្រក់នៅជាមួយខ្ញុំ” សង្គ្រាមគឺមាននៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំ»។ ខ្ញុំមិនអាចអនុវត្តវាបានទេ” ។ ៥) ច្បាប់គ្មានអំណាចដើម្បីបំពេញតាមការទាមទាររបស់ខ្លួនទេវាគ្រាន់តែថ្កោលទោស។ បន្ទាប់មកគាត់បានមកដល់ចម្លើយរ៉ូម ៧:២៥“ ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដជាព្រះអម្ចាស់របស់យើង។ ដូច្នេះប៉ូលកំពុងនាំយើងទៅផ្នែកទីពីរនៃការរៀបចំរបស់ព្រះដែលធ្វើឱ្យការធ្វើឱ្យបរិសុទ្ធរបស់យើងអាចទៅរួច។ រ៉ូម ៨:២០ ចែងថា«វិញ្ញាណនៃជីវិតរំដោះយើងអោយរួចផុតពីក្រឹត្យវិន័យនៃអំពើបាបនិងសេចក្ដីស្លាប់»។ ព្រះចេស្ដានិងកម្លាំងដើម្បីយកឈ្នះអំពើបាបគឺព្រះគ្រីស្ទនៅសហរដ្ឋអាមេរិកដែលជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងយើង។ សូមអានរ៉ូម ៨: ១-១៥ ម្តងទៀត។

ការបកប្រែ King James ថ្មីរបស់កូល៉ុស ១: ២៧ និង ២៨ ចែងថាវាជាការងាររបស់ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះដើម្បីបង្ហាញយើងអោយបានល្អឥតខ្ចោះ។ វានិយាយថា“ ព្រះសព្វព្រះហឫទ័យនឹងសំដែងអោយយើងដឹងអំពីអ្វីៗដែលជាសិរីរុងរឿងដ៏ថ្កុំថ្កើងបំផុតក្នុងចំណោមជណ្ដើរដែលជាព្រះគ្រិស្ដនៅក្នុងអ្នកគឺជាសេចក្តីសង្ឃឹមនៃសិរីរុងរឿង” ។ វាបន្ដនិយាយថា«យើងនឹងបង្ហាញដល់មនុស្សគ្រប់រូបនូវភាពឥតខ្ចោះ (ឬពេញលេញ) នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ។ តើវាអាចទៅរួចទេដែលសិរីល្អនៅទីនេះគឺជាសិរីល្អដែលយើងនិយាយខ្លីនៅក្នុងរ៉ូម ៣:២៣? សូមអានកូរិនថូសទី ២ ៣:១៨ ដែលព្រះមានបន្ទូលថាទ្រង់មានបំណងចង់ផ្លាស់ប្រែយើងអោយដូចរូបអង្គរបស់ព្រះពី«សិរីល្អដល់សិរីល្អ»។

ចាំថាយើងបាននិយាយអំពីព្រះវិញ្ញាណយាងមកគង់នៅក្នុងយើង។ នៅក្នុងយ៉ូហាន ១៤: ១៦ និង ១៧ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថាព្រះវិញ្ញាណដែលគង់នៅជាមួយពួកគេនឹងយាងមកគង់នៅក្នុងពួកគេ។ នៅក្នុងយ៉ូហាន ១៦: ៧-១១ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថាវាចាំបាច់សម្រាប់ទ្រង់ដើម្បីទៅឆ្ងាយដូច្នេះព្រះវិញ្ញាណនឹងយាងមកគង់នៅក្នុងយើងរាល់គ្នា។ នៅក្នុងយ៉ូហាន ១៤:២០ គាត់និយាយថា“ នៅថ្ងៃនោះអ្នកនឹងដឹងថាខ្ញុំនៅក្នុងព្រះវរបិតាខ្ញុំនិងអ្នកនៅក្នុងខ្ញុំហើយខ្ញុំក៏នៅក្នុងអ្នកដែរ” ពិតជាអ្វីដែលយើងបាននិយាយ។ តាមពិតនេះត្រូវបានទាយទុកទាំងអស់នៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ យ៉ូអែល ២: ២៤-២៩ និយាយអំពីការដាក់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងចិត្តរបស់យើង។

នៅក្នុងកិច្ចការ ២ (អានវា) វាប្រាប់យើងថារឿងនេះបានកើតឡើងនៅថ្ងៃបុណ្យទី ៥០ បន្ទាប់ពីការយាងឡើងរបស់ព្រះយេស៊ូទៅស្ថានសួគ៌។ នៅយេរេមា ៣១: ៣៣ និង ៣៤ (យោងតាមគម្ពីរសញ្ញាថ្មីនៅហេព្រើរ ១០:១០, ១៤ & ១៦) ព្រះបានបំពេញការសន្យាមួយទៀតគឺការដាក់ក្រិត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ចូលក្នុងដួងចិត្តយើង។ នៅក្នុងរ៉ូម ៧: ៦ វាប្រាប់យើងថាលទ្ធផលនៃការសន្យាដែលបានបំពេញនេះគឺថាយើងអាច“ បំរើព្រះតាមរបៀបថ្មីនិងរស់នៅ” ។ ឥឡូវនេះនៅពេលដែលយើងក្លាយជាអ្នកជឿលើព្រះគ្រីស្ទព្រះវិញ្ញាណបានមកគង់នៅក្នុងយើងហើយទ្រង់ធ្វើអោយរ៉ូម ៨: ១-១៥ និង ២៤ អាចទៅរួច។ សូមអានរ៉ូម ៦: ៤, ១០ និងហេព្រើរ ១០: ១, ១០, ១៤ ។

ត្រង់ចំណុចនេះខ្ញុំចង់អោយអ្នកអាននិងទន្ទេញចាំកាឡាទី ២:២០ ។ កុំភ្លេចវា។ ខនេះសង្ខេបប៉ូលទាំងអស់បង្រៀនយើងអំពីការរាប់ជាបរិសុទ្ធនៅក្នុងមួយខ។ «ខ្ញុំត្រូវគេឆ្កាងជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទទោះយ៉ាងណាក៏ខ្ញុំរស់នៅដែរ។ ប៉ុន្ដែមិនមែនខ្ញុំទេដែលជាព្រះគ្រិស្ដគឺស្ថិតនៅក្នុងខ្ញុំ។ ហើយជីវិតដែលខ្ញុំរស់នៅក្នុងសាច់ឈាមឥឡូវនេះខ្ញុំរស់នៅដោយមានជំនឿលើព្រះបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលបានស្រឡាញ់ខ្ញុំនិងបានបូជាជីវិតសំរាប់ខ្ញុំ "។

អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលយើងនឹងធ្វើដែលគាប់ព្រះហឫទ័យព្រះនៅក្នុងជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទរបស់យើងអាចសង្ខេបដោយឃ្លាថា“ មិនមែនខ្ញុំទេ គឺមានតែព្រះគ្រីស្ទទេ” គឺព្រះគ្រិស្ដគង់នៅក្នុងខ្ញុំមិនមែនជាអំពើដែលខ្ញុំប្រព្រឹត្ដឬអំពើល្អទេ។ សូមអានខគម្ពីរទាំងនេះដែលនិយាយអំពីការផ្ដល់ការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ (ដើម្បីធ្វើអំពើបាបដោយគ្មានអំណាច) និងកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះដែលមាននៅក្នុងយើង។

ពេត្រុសទី ១ ១: ២ ថែស្សាឡូនីច ២:១៣ ហេព្រើរ ២:១៣ អេភេសូរ ៥: ២៦ និង ២៧ កូល៉ុស ៣: ១-៣

ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ផ្តល់ឱ្យយើងនូវកម្លាំងដើម្បីយកឈ្នះប៉ុន្តែវារឹតតែខ្លាំងជាងនេះទៅទៀត។ គាត់ផ្លាស់ប្តូរយើងពីខាងក្នុងផ្លាស់ប្តូរយើងផ្លាស់ប្តូរយើងឱ្យដូចរូបបុត្រារបស់ព្រះអង្គគឺព្រះគ្រីស្ទ។ យើងត្រូវតែជឿជាក់លើទ្រង់ដើម្បីធ្វើវា។ នេះគឺជាដំណើរការមួយ។ ចាប់ផ្តើមដោយព្រះបន្តដោយព្រះនិងបញ្ចប់ដោយព្រះ។

នេះគឺជាបញ្ជីនៃការសន្យាដើម្បីទុកចិត្ត។ នេះគឺជាព្រះដែលធ្វើអ្វីដែលយើងមិនអាចធ្វើបានផ្លាស់ប្តូរយើងហើយធ្វើអោយយើងបរិសុទ្ធដូចព្រះគ្រីស្ទ។ ភីលីព ១: ៦“ ជឿជាក់លើរឿងនេះ។ ព្រះអង្គដែលបានចាប់ផ្ដើមធ្វើការល្អនៅក្នុងអ្នកទ្រង់នឹងបង្ហើយការនោះអោយសំរេចរហូតដល់ថ្ងៃព្រះគ្រិស្ដយេស៊ូ។

អេភេសូរ ៣: ១៩ និង ២០“ បានពោរពេញទៅដោយភាពពេញលេញនៃព្រះ…យោងទៅតាមព្រះចេស្តាដែលធ្វើការនៅក្នុងយើង” តើវាអស្ចារ្យយ៉ាងណាទៅ“ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ធ្វើការនៅក្នុងយើងរាល់គ្នា”

ហេព្រើរ ១៣: ២០ និង ២១ «ឥឡូវសូមព្រះនៃសេចក្ដីសុខសាន្ដ ... ធ្វើឱ្យអ្នកបំពេញគ្រប់កិច្ចការល្អដើម្បីធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ដោយធ្វើការនៅក្នុងអ្នកនូវអ្វីដែលគាប់ព្រះហឫទ័យទ្រង់តាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ពេត្រុសទី ១ ៥:១០ «ព្រះនៃព្រះគុណដែលបានត្រាស់ហៅអ្នក ឲ្យ ទទួលសិរីរុងរឿងដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចរបស់ទ្រង់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទនឹងសោយរាជ្យដោយឥតខ្ចោះបញ្ជាក់ពង្រឹងនិងស្ថាបនាអ្នកឡើង»។

ថែស្សាឡូនីចទី ១ ៥, ២៣, ២៤ «ឥឡូវនេះសូមព្រះជាម្ចាស់នៃសេចក្ដីសុខសាន្ដប្រោសអ្នករាល់គ្នា ឲ្យ បានបរិសុទ្ធ! សូមអោយវិញ្ញាណក្ខន្ធនិងរូបកាយរបស់បងប្អូនបានថែរក្សាអោយបានពេញលេញឥតខ្ចោះក្នុងពេលព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងយាងមក។ តើអ្នកណាដែលហៅអ្នកថាជាអ្នកស្មោះត្រង់នឹងអ្នកណា? »។ NASB និយាយថា“ គាត់ក៏នឹងធ្វើអោយវាកើតឡើងបានដែរ”

ហេព្រើរ ១២: ២ ប្រាប់យើង ឲ្យ fix សំឡឹងមករកព្រះយេស៊ូវដែលជាអ្នកនិពន្ធនិងជាអ្នកបញ្ចប់សេចក្តីជំនឿរបស់យើង (NASB និយាយថាល្អឥតខ្ចោះ) ។ កូរិនថូសទី ១ ១: ៨, ៩“ ព្រះជាម្ចាស់នឹងបញ្ជាក់ប្រាប់អ្នកដល់ទីបញ្ចប់ឥតមានទោសពៃរ៍អ្វីនៅថ្ងៃដែលព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងយាងមកដល់។ ព្រះជាអ្នកស្មោះត្រង់»ថែស្សាឡូនិចទី ១ ៣: ១២, ១៣ មានប្រសាសន៍ថាព្រះនឹង«ចំរើនឡើង»ហើយ«តាំងចិត្តអ្នករាល់គ្នា ឲ្យ នៅស្ងៀមពេលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងយាងមក»។

យ៉ូហានទី ១ ៣: ២ ប្រាប់យើងថា“ យើងនឹងបានដូចទ្រង់នៅពេលយើងឃើញទ្រង់ដូចទ្រង់” ព្រះនឹងបញ្ចប់រឿងនេះនៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញឬយើងឡើងទៅឋានសួគ៌នៅពេលយើងស្លាប់។

យើងបានឃើញខជាច្រើនដែលបានបង្ហាញថាការរាប់ជាបរិសុទ្ធគឺជាដំណើរការ។ សូមអានភីលីព ៣: ១២-១៤ ដែលនិយាយថា«ខ្ញុំមិនទាន់បានសំរេចហើយខ្ញុំមិនទាន់គ្រប់លក្ខណ៍នៅឡើយទេប៉ុន្តែខ្ញុំបានព្យាយាមឆ្ពោះទៅរកគោលដៅនៃការត្រាស់ហៅដ៏ខ្ពស់របស់ព្រះនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ។ អត្ថាធិប្បាយមួយប្រើពាក្យថា“ តាមរក” ។ វាមិនត្រឹមតែជាដំណើរការប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែក៏មានការចូលរួមយ៉ាងសកម្មផងដែរ។

អេភេសូរ ៤: ១១-១៦ ប្រាប់យើងថាព្រះវិហារត្រូវធ្វើការជាមួយគ្នាដូច្នេះយើងអាច«ធំធាត់គ្រប់ការទាំងអស់ទៅជាព្រះដែលជាសិរសា - ព្រះគ្រីស្ទ»។ បទគម្ពីរក៏ប្រើពាក្យដុះនៅក្នុងពេត្រុសទី ១ ២: ២ ដែលយើងអាននេះថា“ ប្រាថ្នាចង់បានទឹកដោះសុទ្ធនៃព្រះបន្ទូលដើម្បី ឲ្យ អ្នកអាចចំរើនលូតលាស់បាន” ។ ការលូតលាស់ត្រូវការពេលវេលា។

ដំណើរនេះក៏ត្រូវបានពិពណ៌នាថាជាការដើរផងដែរ។ ការដើរគឺជាផ្លូវដើរយឺត។ មួយជំហាននៅពេលមួយ; ដំណើរការមួយ។ ខ្ញុំយ៉ូហាននិយាយអំពីការដើរក្នុងពន្លឺ (នោះគឺជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ) ។ កាឡាទីនិយាយនៅក្នុង ៥:១៦ ដើម្បីដើរក្នុងព្រះវិញ្ញាណ។ អ្នកទាំងពីរកាន់ដៃគ្នា។ នៅក្នុងគម្ពីរយ៉ូហាន ១៧:១៧ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា“ ញែកពួកគេចេញជាបរិសុទ្ធពាក្យរបស់អ្នកគឺជាសេចក្តីពិត” ។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះនិងព្រះវិញ្ញាណធ្វើការជាមួយគ្នានៅក្នុងដំណើរការនេះ។ ពួកគេមិនអាចបំបែកបាន។

យើងកំពុងចាប់ផ្តើមមើលឃើញកិរិយាស័ព្ទសកម្មភាពច្រើននៅពេលយើងសិក្សាប្រធានបទនេះ៖ ដើរ, ដេញតាម, បំណងប្រាថ្នា។ ល។ ប្រសិនបើអ្នកត្រឡប់ទៅរ៉ូម ៦ ហើយអានវាម្តងទៀតអ្នកនឹងឃើញវាជាច្រើន៖ កត់សំគាល់បង្ហាញលទ្ធផលកុំ ទិន្នផល។ តើនេះមិនមានន័យថាមានអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើនោះទេ។ មានបទបញ្ញត្តិត្រូវគោរពតាម។ យើងត្រូវការការខិតខំប្រឹងប្រែង។

រ៉ូម ៦:១២ ចែងថា«កុំធ្វើបាបឡើយ (នោះគឺដោយសារជំហររបស់យើងក្នុងព្រះគ្រីស្ទនិងអំណាចនៃព្រះគ្រីស្ទដែលគង់នៅក្នុងយើង) សោយរាជ្យលើរូបកាយដែលរមែងស្លាប់របស់អ្នក។ ខ ១៣ បញ្ជាឱ្យយើងបង្ហាញរាងកាយរបស់យើងទៅព្រះមិនមែនដើម្បីធ្វើបាបទេ។ ព្រះគម្ពីរប្រាប់យើងកុំអោយធ្វើជា«បាវបំរើនៃអំពើបាប»។ ទាំងនេះគឺជាជំរើសរបស់យើងបទបញ្ជារបស់យើងដែលត្រូវធ្វើតាម។ បញ្ជី“ ត្រូវធ្វើ” ។ សូមចាំថាយើងមិនអាចធ្វើវាបានដោយការប្រឹងប្រែងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងទេប៉ុន្តែបានតែតាមរយៈអំណាចរបស់ទ្រង់នៅក្នុងយើងប៉ុន្តែយើងត្រូវតែធ្វើវា។

យើងត្រូវតែចងចាំជានិច្ចថាមានតែតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ។ កូរិនថូសទី ១ ១៥:៥៧ (NKJB) ផ្តល់ឱ្យយើងនូវការសន្យាដ៏អស្ចារ្យនេះថា“ អរគុណដល់ព្រះដែលប្រទានជ័យជំនះដល់យើងតាមរយៈព្រះអម្ចាស់យេស៊ូគ្រីស្ទ” ។ ដូច្នេះសូម្បីតែអ្វីដែលយើងធ្វើគឺតាមរយៈទ្រង់តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណនៅក្នុងអំណាចធ្វើការ។ ភីលីព ៤:១៣ ប្រាប់យើងថាយើងអាច«ធ្វើអ្វីៗទាំងអស់បានដោយសារព្រះគ្រីស្ទដែលពង្រឹងយើង»។ ដូច្នេះវាគឺគ្រាន់តែជាអ្វីដែលយើងមិនអាចធ្វើបានដោយមិនចាំបាច់គាត់យើងអាចធ្វើរឿងទាំងអស់តាមរយៈគាត់។

ព្រះផ្តល់ឱ្យយើងនូវអំណាចដើម្បី "ធ្វើអ្វី" ដែលគាត់សុំឱ្យយើងធ្វើ។ អ្នកជឿខ្លះហៅវាថាជា“ ការរស់ឡើងវិញ” ដែលមានចែងនៅក្នុងរ៉ូម ៦: ៥“ យើងនឹងបានដូចការរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់” ។ ខទី ១១ និយាយថាព្រះចេស្ដារបស់ព្រះដែលបានប្រោសព្រះគ្រីស្ទ ឲ្យ រស់ពីស្លាប់ឡើងវិញធ្វើអោយយើងមានជីវិតថ្មីដើម្បីបម្រើព្រះក្នុងជីវិតនេះ។

ភីលីព ៣: ៩-១៤ ក៏បញ្ជាក់ពីរឿងនេះផងដែរថា“ តាមរយៈសេចក្តីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទសេចក្តីសុចរិតដែលមកពីព្រះដោយសារសេចក្តីជំនឿ” វាបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ពីខគម្ពីរនេះថាសេចក្ដីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទគឺសំខាន់ណាស់។ យើងត្រូវតែជឿដើម្បីបានសង្រ្គោះ។ យើងក៏ត្រូវមានជំនឿលើសំវិធានការរបស់ព្រះសំរាប់ការរាប់ជាបរិសុទ្ធ។ ការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទសំរាប់យើង ជំនឿលើព្រះចេស្ដារបស់ព្រះដើម្បីធ្វើការនៅក្នុងយើងដោយព្រះវិញ្ញាណ; សេចក្តីជំនឿដែលទ្រង់បានប្រទានដល់យើងនូវអំណាចដើម្បីផ្លាស់ប្តូរនិងសេចក្តីជំនឿលើព្រះផ្លាស់ប្តូរយើង។ គ្មានរឿងនេះអាចទៅរួចទេបើគ្មានជំនឿ។ វាភ្ជាប់យើងទៅនឹងការផ្តល់និងអំណាចរបស់ព្រះ។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងញែកចេញយើងនៅពេលយើងទុកចិត្តនិងគោរពប្រតិបត្តិ។ យើងត្រូវតែជឿឱ្យបានគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធ្វើសកម្មភាពលើការពិត។ គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីគោរពតាម។ ចាំបទចំរៀងរបស់ទំនុកច្រៀង៖

"ទុកចិត្តហើយគោរពតាមគ្មានវិធីណាផ្សេងទៀតដើម្បីរីករាយក្នុងព្រះយេស៊ូវទេប៉ុន្តែត្រូវទុកចិត្តនិងគោរពតាម។ "

ខផ្សេងទៀតទាក់ទងនឹងជំនឿទៅនឹងដំណើរការនេះ (ត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរដោយព្រះចេស្ដារបស់ព្រះ) អេភេសូរ ១: ១៩ និង ២០“ តើអ្វីទៅជាថាមពលដ៏ឧត្ដមបំផុតចំពោះយើងដែលជឿយោងទៅតាមការធ្វើនៃអំណាចដ៏អស្ចារ្យដែលទ្រង់បានធ្វើការនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទនៅពេលដែលទ្រង់បានលើកទ្រង់ឡើង ពីស្លាប់»។

អេភេសូរ ៣: ១៩ និង ២០ ចែងថា“ អ្នកនឹងបានពេញដោយព្រះចេស្តានៃព្រះគ្រីស្ទ។ ឥឡូវនេះដល់ព្រះអង្គដែលអាចធ្វើលើសពីអ្វីទាំងអស់ដែលយើងសូមឬគិតតាមអំណាចដែលធ្វើការនៅក្នុងខ្លួនយើង។ ” ហេព្រើរ ១១: ៦ ចែងថា“ បើគ្មានសេចក្តីជំនឿទេនោះមិនអាចនឹងគាប់ដល់ព្រះបានឡើយ” ។

រ៉ូម ១:១៧ ចែងថា“ មនុស្សសុចរិតនឹងរស់នៅដោយជំនឿ” ។ នេះខ្ញុំជឿថាមិនត្រឹមតែសំដៅទៅលើសេចក្តីជំនឿដំបូងនៅសេចក្តីសង្រ្គោះប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែជំនឿរបស់យើងរាល់ថ្ងៃដែលភ្ជាប់យើងទៅនឹងអ្វីទាំងអស់ដែលព្រះផ្តល់សម្រាប់ការរាប់ជាបរិសុទ្ធរបស់យើង។ ការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃគោរពប្រតិបត្តិនិងដើរដោយជំនឿ។

សូមមើលផងដែរភីលីព ៣: ៩; កាឡាទី ៣:២៦, ១១; ហេព្រើរ ១០:៣៨; កាឡាទី ២:២០; រ៉ូម ៣: ២០-២៥; កូរិនថូសទី ២ ៥: ៧; អេភេសូរ ៣: ១២ និង ១៧

វាត្រូវការសេចក្តីជំនឿដើម្បីស្តាប់បង្គាប់។ សូមចាំកាឡាទី ៣: ២ និង ៣“ តើអ្នកបានទទួលព្រះវិញ្ញាណដោយការប្រព្រឹត្ដតាមក្រឹត្យវិន័យឬ hearing ពីជំនឿ…ដោយចាប់ផ្តើមពីព្រះវិញ្ញាណឥឡូវនេះតើអ្នកបានក្លាយជាមនុស្សខាងសាច់ឈាមដ៏ល្អឥតខ្ចោះឬ?” ប្រសិនបើអ្នកអានវគ្គទាំងមូលវាសំដៅទៅលើការរស់នៅដោយជំនឿ។ កូល៉ុស ២: ៦ ចែងថា“ ដូចដែលអ្នកបានទទួលព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវដែរ (ដោយជំនឿ) ដូច្នេះចូរដើរក្នុងទ្រង់ចុះ” កាឡាទី ៥:២៥ និយាយថា“ ប្រសិនបើយើងរស់នៅដោយមានព្រះវិញ្ញាណចូរយើងរស់នៅក្នុងព្រះវិញ្ញាណដែរ”

ដូច្នេះនៅពេលយើងចាប់ផ្តើមនិយាយអំពីផ្នែករបស់យើង។ ការគោរពប្រតិបត្តិរបស់យើង ដូចដែលយើងត្រូវធ្វើ“ បញ្ជី” ចងចាំអ្វីទាំងអស់ដែលយើងបានរៀន។ បើគ្មានព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ទេយើងមិនអាចធ្វើអ្វីបាននោះទេប៉ុន្តែដោយព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ទ្រង់ពង្រឹងយើងនៅពេលយើងស្តាប់តាម។ ហើយថាគឺជាព្រះដែលផ្លាស់ប្តូរយើងដើម្បីធ្វើអោយយើងបានបរិសុទ្ធដូចជាព្រះគ្រីស្ទគឺបរិសុទ្ធ។ សូម្បីតែនៅក្នុងការស្តាប់បង្គាប់វានៅតែជារបស់ព្រះទាំងអស់ - ទ្រង់ធ្វើការនៅក្នុងយើង។ វាជាជំនឿទាំងអស់លើទ្រង់។ ចងចាំខចងចាំរបស់យើងកាឡាទី ២:២០ ។ វាមិនមែន“ ខ្ញុំមិនមែនជាព្រះគ្រីស្ទទេ ... ខ្ញុំរស់នៅដោយជំនឿលើព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ” កាឡាទី ៥:១៦ ចែងថា“ ដើរតាមព្រះវិញ្ញាណហើយអ្នកនឹងមិនបំពេញតាមតណ្ហាខាងសាច់ឈាមទេ” ។

ដូច្នេះយើងឃើញថានៅតែមានការងារដែលយើងត្រូវធ្វើ។ ដូច្នេះនៅពេលណាឬរបៀបដែលយើងសមនឹងទទួលយកឬចាប់យកអំណាចរបស់ព្រះ។ ខ្ញុំជឿថាវាសមាមាត្រទៅនឹងជំហាននៃការគោរពប្រតិបត្តិរបស់យើងដែលធ្វើឡើងដោយជំនឿ។ ប្រសិនបើយើងអង្គុយហើយមិនធ្វើអ្វីសោះគ្មានអ្វីនឹងកើតឡើងទេ។ សូមអានយ៉ាកុប ១: ២២-២៥ ។ ប្រសិនបើយើងមិនអើពើនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ (សេចក្តីណែនាំរបស់ទ្រង់) ហើយមិនគោរពការរីកចម្រើនឬការផ្លាស់ប្តូរនឹងមិនកើតឡើងទេពោលគឺប្រសិនបើយើងឃើញខ្លួនយើងឆ្លុះកញ្ចក់ព្រះបន្ទូលដូចនៅក្នុងយ៉ាកុបហើយទៅឆ្ងាយហើយមិនមែនជាអ្នកធ្វើយើងនៅតែប្រព្រឹត្តអំពើបាបនិងមិនបរិសុទ្ធ ។ សូមចាំនៅថែស្សាឡូនិចទី ១ ៤: ៧ និង ៨ ចែងថា៖ «ដូច្នេះអ្នកណាដែលបដិសេធរឿងនេះមិនបដិសេធមនុស្សទេគឺជាព្រះដែលបានប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដល់អ្នក»។

ផ្នែកទី ៣ នឹងបង្ហាញយើងពីអ្វីដែលយើងអាចធ្វើបាន (មានន័យថាជាអ្នកធ្វើ) ដោយកម្លាំងរបស់ទ្រង់។ អ្នកត្រូវតែធ្វើតាមជំហានទាំងនេះនៃជំនឿគោរពប្រតិបត្តិ។ ហៅវាថាជាសកម្មភាពវិជ្ជមាន។

ផ្នែករបស់យើង (ភាគ ៣)

យើងបានបង្កើតឡើងថាព្រះសព្វព្រះហឫទ័យអោយយើងធ្វើដូចព្រះបុត្រារបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះមានបន្ទូលថាមានអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើផងដែរ។ វាតម្រូវឱ្យមានការគោរពប្រតិបត្តិនៅលើផ្នែករបស់យើង។

មិនមានបទពិសោធ "វេទមន្ត" ដែលយើងអាចមានដែលបំលែងយើងភ្លាមៗ។ ដូចដែលយើងបាននិយាយវាគឺជាដំណើរការមួយ។ រ៉ូម ១:១៧ ចែងថាសេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះត្រូវបានបង្ហាញពីសេចក្តីជំនឿដល់សេចក្តីជំនឿ។ កូរិនថូសទី ២ ៣:១៨ ពិពណ៌នាថាវាត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរទៅជារូបរបស់ព្រះគ្រីស្ទពីសិរីល្អដល់សិរីល្អ។ ពេត្រុសទី ២ ១: ៣-៨ និយាយថាយើងត្រូវបន្ថែមគុណធម៌ដូចព្រះគ្រីស្ទមួយទៅអង្គមួយទៀត។ យ៉ូហាន ១:១៦ ពិពណ៌នាថា“ ព្រះគុណនៃព្រះគុណ” ។

យើងបានឃើញថាយើងមិនអាចធ្វើវាបានដោយការប្រឹងប្រែងដោយខ្លួនឯងឬដោយព្យាយាមរក្សាក្រិត្យវិន័យនោះទេតែថាវាគឺជាព្រះដែលផ្លាស់ប្តូរយើង។ យើងបានឃើញថាវាចាប់ផ្តើមនៅពេលយើងកើតជាថ្មីហើយត្រូវបានបញ្ចប់ដោយព្រះ។ ព្រះប្រទានទាំងសំវិធានការនិងអំណាចសំរាប់ថ្ងៃរបស់យើងទៅថ្ងៃរីកចម្រើន។ យើងបានឃើញនៅក្នុងរ៉ូមជំពូក ៦ ថាយើងនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទក្នុងការសុគតការបញ្ចុះនិងការរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់។ ខ ៥ និយាយថាអំណាចនៃអំពើបាបត្រូវបានបង្ហាញថាគ្មានអំណាច។ យើងបានស្លាប់ចំពោះអំពើបាបហើយវានឹងមិនមានអំណាចលើយើងទេ។

ដោយសារតែព្រះក៏បានយាងមករស់នៅក្នុងយើងដែរយើងមានអំណាចរបស់ទ្រង់ដូច្នេះយើងអាចរស់នៅតាមរបៀបដែលគាប់ព្រះហឫទ័យទ្រង់។ យើងបានដឹងថាព្រះទ្រង់ផ្លាស់ប្តូរយើង។ លោកបានសន្យាថានឹងបញ្ចប់កិច្ចការដែលលោកបានចាប់ផ្តើមនៅក្នុងពួកយើងនៅឯសេចក្ដីសង្រ្គោះ។

ទាំងនេះគឺជាអង្គហេតុទាំងអស់។ រ៉ូម ៦ និយាយថាដោយពិចារណាលើអង្គហេតុទាំងនេះយើងត្រូវតែចាប់ផ្តើមធ្វើសកម្មភាពលើពួកគេ។ ត្រូវការជំនឿដើម្បីធ្វើដូចនេះ។ នៅទីនេះចាប់ផ្តើមដំណើរនៃជំនឿរបស់យើងឬជឿទុកចិត្តលើការគោរពប្រតិបត្តិ។ ពាក្យបញ្ជាដំបូងបង្អស់ដែលត្រូវគោរពតាមគឺពិតជាជំនឿ។ វានិយាយថា«រាប់ខ្លួនអ្នកថាបានស្លាប់ចំពោះអំពើបាបតែរស់សំរាប់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងព្រះគ្រិស្ដយេស៊ូជាព្រះអម្ចាស់របស់យើង»។ ពាក្យនេះមានន័យថាពឹងផ្អែកលើវាជឿទុកចិត្តលើវាពិចារណាថាវាពិត។ នេះគឺជាទង្វើនៃសេចក្តីជំនឿហើយត្រូវបានអនុវត្តតាមបទបញ្ជាផ្សេងទៀតដូចជា“ ទិន្នផលកុំអោយវាមានវត្តមាន” ។ ជំនឿគឺពឹងផ្អែកលើអំណាចនៃអត្ថន័យនៃការស្លាប់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទនិងការសន្យារបស់ព្រះដែលនឹងធ្វើការនៅក្នុងយើង។

ខ្ញុំរីករាយដែលព្រះជាម្ចាស់មិនរំពឹងថាយើងនឹងយល់ពីរឿងទាំងអស់នេះទេប៉ុន្តែមានតែការ“ ធ្វើសកម្មភាព” លើវាប៉ុណ្ណោះ។ សេចក្តីជំនឿគឺជាមាគ៌ានៃការធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងឬភ្ជាប់ទៅនឹងឬកាន់កាប់នូវសំវិធានការនិងអំណាចរបស់ព្រះ។

ជ័យជំនះរបស់យើងមិនទទួលបានដោយអំណាចរបស់យើងដើម្បីផ្លាស់ប្តូរខ្លួនយើងនោះទេប៉ុន្តែវាអាចស្មើនឹងសមាមាត្រនៃការស្តាប់បង្គាប់“ ស្មោះត្រង់” របស់យើង។ នៅពេលដែលយើង“ ធ្វើសកម្មភាព” ព្រះផ្លាស់ប្តូរយើងហើយអនុញ្ញាតឱ្យយើងធ្វើអ្វីដែលយើងមិនអាចធ្វើបាន។ ឧទាហរណ៍ការផ្លាស់ប្តូរបំណងប្រាថ្នានិងឥរិយាបថ; ឬផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់ដែលមានបាប ផ្តល់អំណាចអោយយើង“ ដើរក្នុងជីវិតថ្មី” ។ (រ៉ូម ៦: ៤) លោកផ្ដល់ ឲ្យ យើងនូវ«អំណាច»ដើម្បីសម្រេចគោលដៅនៃការទទួលជ័យជម្នះ។ សូមអានខទាំងនេះ៖ ភីលីព ៣: ៩-១៣; កាឡាទី ២: ២០-៣: ៣; ថែស្សាឡូនិចទី ១ ៤: ៣; ពេត្រុសទី ១ ២:២៤; ១ កូរិនថូស ១:៣០; ពេត្រុសទី ១ ១: ២; កូល៉ុស ៣: ១-៤ និង ៣: ១១, ១២ & ១:១៧; រ៉ូម ១៣:១៤ និងអេភេសូរ ៤:១៥ ។

ខគម្ពីរខាងក្រោមភ្ជាប់ជំនឿទៅនឹងសកម្មភាពនិងភាពបរិសុទ្ធរបស់យើង។ កូល៉ុស ២: ៦ ចែងថា«ដូចដែលអ្នករាល់គ្នាបានទទួលព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវនោះចូរដើរតាមទ្រង់ចុះ។ (យើងត្រូវបានសង្គ្រោះដោយជំនឿដូច្នេះយើងត្រូវបានរាប់ជាបរិសុទ្ធដោយសារជំនឿ) ជំហានបន្ទាប់ទាំងអស់នៅក្នុងដំណើរការនេះគឺដើរទៅមុខហើយអាចសម្រេចបានឬទទួលបានដោយជំនឿ។ រ៉ូម ១:១៧ ចែងថា“ សេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះត្រូវបានសម្តែងចេញពីសេចក្តីជំនឿដល់សេចក្តីជំនឿ” (មានន័យថាមួយជំហានម្តង ៗ ។ ) ពាក្យ“ ដើរ” ត្រូវបានប្រើជាញឹកញាប់ពីបទពិសោធន៍របស់យើង។ រ៉ូម ១:១៧ ក៏ចែងផងដែរថា«មនុស្សសុចរិតនឹងរស់នៅដោយជំនឿ»។ នេះកំពុងនិយាយអំពីជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើងច្រើនរឺច្រើនជាងនេះទៅទៀតជាការចាប់ផ្តើមនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ។

កាឡាទី ២:២០ និយាយថា“ ខ្ញុំត្រូវគេឆ្កាងជាមួយព្រះគ្រីស្ទទោះយ៉ាងណាក៏ខ្ញុំនៅតែរស់ដែរតែខ្ញុំមិនរស់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទទេហើយជីវិតដែលខ្ញុំរស់នៅក្នុងសាច់ឈាមខ្ញុំរស់នៅដោយមានជំនឿលើព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដែលបានស្រឡាញ់ខ្ញុំហើយបានលះបង់ខ្លួនឯង សំរាប់​ខ្ញុំ។"

រ៉ូម ៦ និយាយនៅក្នុងខ ១២ ថា«ដូច្នេះ»ឬដោយសារការគិតគូរខ្លួនឯងថា«បានស្លាប់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ»ឥឡូវនេះយើងត្រូវគោរពតាមបញ្ញត្ដិបន្ទាប់។ ឥឡូវនេះយើងមានជំរើសដើម្បីគោរពប្រតិបត្តិរាល់ថ្ងៃនិងពេលមួយភ្លែតដរាបណាយើងនៅរស់ឬរហូតដល់ទ្រង់យាងត្រឡប់មកវិញ។

វាចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងជម្រើសដើម្បីផ្តល់ទិន្នផល។ នៅក្នុងរ៉ូម ៦:១២ គម្ពី King James ប្រើពាក្យនេះថា "ផ្តល់ផល" នៅពេលវានិយាយថា "កុំអោយសមាជិករបស់អ្នកធ្វើជាឧបករណ៍នៃអំពើទុច្ចរិតតែប្រគល់ខ្លួនអោយព្រះវិញ" ។ ខ្ញុំជឿថាការលះបង់គឺជាជម្រើសមួយដើម្បីលះបង់ការគ្រប់គ្រងជីវិតរបស់អ្នកទៅនឹងព្រះ។ ការបកប្រែផ្សេងទៀតគឺពាក្យ“ បច្ចុប្បន្ន” ឬ“ ការផ្តល់ជូន” ។ នេះគឺជាជំរើសមួយដើម្បីជ្រើសរើសផ្តល់អំណាចគ្រប់គ្រងព្រះក្នុងជីវិតរបស់យើងហើយថ្វាយខ្លួនយើងទៅទ្រង់។ យើងបង្ហាញ (លះបង់ខ្លួនយើង) ចំពោះទ្រង់។ (រ៉ូម ១២: ១ និង ២) ដូចជានៅសញ្ញាផ្តល់ទិន្នផលអ្នកអាចគ្រប់គ្រងផ្លូវប្រសព្វនោះទៅផ្លូវមួយទៀតយើងអាចគ្រប់គ្រងព្រះបាន។ ទិន្នផលមានន័យថាអនុញ្ញាតឱ្យទ្រង់ធ្វើការនៅក្នុងយើង។ សុំជំនួយពីទ្រង់ ត្រូវធ្វើតាមឆន្ទៈរបស់ព្រះមិនមែនយើងទេ។ វាគឺជាជំរើសរបស់យើងក្នុងការផ្តល់នូវការគ្រប់គ្រងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក្នុងជីវិតរបស់យើងនិងផ្តល់ដល់ទ្រង់។ នេះមិនមែនគ្រាន់តែជាការសម្រេចចិត្តតែមួយដងប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែគឺបន្តជារៀងរាល់ថ្ងៃនិងពេលមួយភ្លែត។

នេះត្រូវបានបង្ហាញនៅក្នុងអេភេសូរ ៥:១៨ «កុំស្រវឹងនឹងស្រាឡើយ។ ម្ល៉ោះគឺលើស; ប៉ុន្តែត្រូវបានបំពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ វាគឺជាភាពផ្ទុយគ្នាដោយចេតនា។ នៅពេលមនុស្សស្រវឹងគាត់ត្រូវបានគេនិយាយថាត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយគ្រឿងស្រវឹង (ក្រោមឥទ្ធិពលរបស់វា) ។ ផ្ទុយពីនេះយើងត្រូវបានប្រាប់ ឲ្យ បំពេញដោយព្រះវិញ្ញាណ។

យើងត្រូវតែស្ម័គ្រចិត្តនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងនិងឥទ្ធិពលនៃព្រះវិញ្ញាណ។ វិធីដែលត្រឹមត្រូវបំផុតក្នុងការបកប្រែកិរិយាស័ព្ទភាសាក្រិចគឺ“ អ្នកត្រូវបានពេញដោយព្រះវិញ្ញាណ” ដោយបង្ហាញពីការបោះបង់ការគ្រប់គ្រងរបស់យើងជាបន្ដទៅការគ្រប់គ្រងនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។

រ៉ូម ៦:១១ ប្រាប់ថាចូរយកអវយវៈនៃរូបកាយអ្នកទៅព្រះមិនមែនធ្វើបាបឡើយ។ ខ ១៥ និង ១៦ និយាយថាយើងគួរតែបង្ហាញខ្លួនយើងជាបាវបំរើរបស់ព្រះមិនមែនជាទាសករនៃអំពើបាបទេ។ មាននីតិវិធីមួយនៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ដែលទាសករម្នាក់អាចធ្វើឱ្យខ្លួនគាត់ក្លាយជាទាសកររបស់ម្ចាស់គាត់ជារៀងរហូត។ វាជាទង្វើស្ម័គ្រចិត្ត។ យើងគួរតែធ្វើបែបនេះចំពោះព្រះ។ រ៉ូម ១២: ១ និង ២ ចែងថា“ ដូច្នេះខ្ញុំសូមអង្វរអ្នកដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះ ឲ្យ បង្ហាញរាងកាយរបស់អ្នកនូវការបូជាដែលមានជីវិតនិងបរិសុទ្ធដែលអាចទទួលយកបានចំពោះព្រះដែលជាការថ្វាយបង្គំខាងវិញ្ញាណរបស់អ្នក។ ហើយសូមកុំយកតំរាប់តាមលោកីយនេះឡើយតែត្រូវផ្លាស់ប្តូរដោយការរំwingកចិត្តរបស់អ្នកឡើងវិញ” ។

នៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់មនុស្សនិងវត្ថុត្រូវបានគេឧទ្ទិសនិងញែកចេញសម្រាប់ព្រះ (បានរាប់ជាបរិសុទ្ធ) សម្រាប់ការបម្រើរបស់គាត់នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធដោយការលះបង់និងពិធីពិសេសដែលបង្ហាញពួកគេដល់ព្រះ។ ទោះបីជាពិធីរបស់យើងអាចជាការលះបង់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ព្រះគ្រីស្ទរួចជាស្រេចនូវអំណោយទានរបស់យើងរួចទៅហើយ។ (របាក្សត្រទី ២ ២៩: ៥-១៨) ដូច្នេះយើងមិនគួរបង្ហាញខ្លួនយើងទៅព្រះម្តងហើយម្តងទៀតរាល់ថ្ងៃដែរ។ យើងមិនគួរបង្ហាញខ្លួនយើងអោយធ្វើបាបនៅពេលណាទេ។ យើងអាចធ្វើវាបានតែតាមរយៈកម្លាំងនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប៉ុណ្ណោះ។ Bancroft ក្នុងទ្រឹស្ដីធាតុបឋមបង្ហាញថានៅពេលដែលវត្ថុត្រូវបានគេឧទ្ទិសថ្វាយដល់ព្រះនៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនតែបញ្ជូនភ្លើងទៅទទួលដង្វាយ។ ប្រហែលជានៅក្នុងការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនបច្ចុប្បន្នរបស់យើង (ការប្រគល់ខ្លួនយើងជាអំណោយដល់ព្រះជាការបូជាជីវិត) នឹងបណ្តាលឱ្យព្រះវិញ្ញាណធ្វើការនៅក្នុងយើងតាមរបៀបពិសេសដើម្បីផ្តល់អំណាចឱ្យយើងលើអំពើបាបនិងដើម្បីរស់នៅសម្រាប់ព្រះ។ (អគ្គិភ័យគឺជាពាក្យមួយដែលទាក់ទងនឹងអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ) សូមមើលកិច្ចការ ១: ១-៨ និង ២: ១-៤ ។

យើងត្រូវតែបន្តថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះហើយស្តាប់តាមទ្រង់ជារៀងរាល់ថ្ងៃដោយនាំការបរាជ័យនីមួយៗដែលត្រូវបានបង្ហាញឱ្យស្របនឹងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។ នេះជារបៀបដែលយើងក្លាយជាមនុស្សពេញវ័យ។ ដើម្បីយល់ពីអ្វីដែលព្រះសព្វព្រះទ័យក្នុងជីវិតរបស់យើងនិងដើម្បីដឹងពីការបរាជ័យរបស់យើងយើងត្រូវតែស្រាវជ្រាវបទគម្ពីរ។ ពាក្យពន្លឺជារឿយៗត្រូវបានប្រើដើម្បីពិពណ៌នាអំពីព្រះគម្ពីរ។ ព្រះគម្ពីរអាចធ្វើអ្វីជាច្រើនហើយមួយគឺដើម្បីបំភ្លឺផ្លូវរបស់យើងហើយបង្ហាញពីអំពើបាប។ ទំនុកដំកើង ១១៩: ១០៥ ចែងថា“ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គជាចង្កៀងដល់ជើងទូលបង្គំហើយជាពន្លឺបំភ្លឺផ្លូវរបស់ទូលបង្គំផង” ការអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះគឺជាផ្នែកមួយនៃបញ្ជី“ ត្រូវធ្វើ” ។

ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះប្រហែលជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតដែលព្រះបានប្រទានដល់យើងក្នុងដំណើរឆ្ពោះទៅរកភាពបរិសុទ្ធ។ ពេត្រុសទី ២ ១: ២, ៣ និយាយថា«តាមអំណាចព្រះចេស្ដាទ្រង់បានប្រទានដល់យើងនូវអ្វីៗទាំងអស់ដែលទាក់ទងនឹងជីវិតនិងការគោរពព្រះតាមរយៈចំណេះដឹងពិតអំពីទ្រង់ដែលបានហៅយើង ឲ្យ មានសិរីល្អនិងគុណធម៌។ វានិយាយថាអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលយើងត្រូវការគឺតាមរយៈចំណេះដឹងអំពីព្រះយេស៊ូវហើយកន្លែងតែមួយគត់ដើម្បីរកចំណេះដឹងបែបនេះគឺមាននៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។

កូរិនថូសទី ២ ៣:១៨ ចែងបន្ថែមទៀតដោយនិយាយថា“ យើងទាំងអស់គ្នាបានឃើញមុខដូចបានឆ្លុះកញ្ចក់ដូចកញ្ចក់ក្នុងសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះអម្ចាស់ដែលត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរទៅជារូបតែមួយពីសិរីរុងរឿងទៅសិរីរុងរឿងដូចព្រះអម្ចាស់ដែរ។ ព្រះវិញ្ញាណ” ។ នៅទីនេះវាផ្តល់ឱ្យយើងនូវអ្វីដែលត្រូវធ្វើ។ ព្រះដោយព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់នឹងផ្លាស់ប្តូរយើងផ្លាស់ប្តូរយើងមួយជំហានម្តង ៗ ប្រសិនបើយើងកំពុងមើលទ្រង់។ យ៉ាកុបសំដៅទៅលើបទគម្ពីរដូចជាកញ្ចក់។ ដូច្នេះយើងត្រូវមើលទ្រង់នៅកន្លែងដែលច្បាស់តែមួយគត់ដែលយើងអាចមើលបានគឺព្រះគម្ពីរ។ វីលៀមអ៊ីវ៉ានក្នុងរឿង«ព្រះដ៏អស្ចារ្យខាងព្រះគម្ពីរ»និយាយអំពីទំព័រនេះអំពីខនេះថា៖ «ភាពតានតឹងគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍នៅទីនេះ។ យើងកំពុងត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរពីចរិតលក្ខណៈឬសិរីរុងរឿងមួយទៅកម្រិតមួយទៀត។

អ្នកនិពន្ធបទចំរៀង«សូមចំណាយពេលដើម្បីធ្វើជាមនុស្សបរិសុទ្ធ»ច្បាស់ជាបានយល់អំពីរឿងនេះនៅពេលគាត់បានសរសេរថា៖ «ដោយមើលទៅព្រះយេស៊ូវអ្នកនឹងដូចជាមិត្ដភក្ដិរបស់អ្នកក្នុងការប្រព្រឹត្ដរបស់អ្នកហើយភាពដូចលោកនឹងឃើញ»។

ការសន្និដ្ឋានអំពីការពិតនេះគឺយ៉ូហានទី ១ ៣: ២ នៅពេលដែលយើងនឹងធ្វើដូចទ្រង់នៅពេលយើងឃើញទ្រង់ដូចទ្រង់។ ទោះបីជាយើងមិនយល់ពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើបែបនេះក៏ដោយប្រសិនបើយើងគោរពតាមដោយការអាននិងសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះនោះទ្រង់នឹងធ្វើផ្នែករបស់គាត់ក្នុងការផ្លាស់ប្តូរផ្លាស់ប្តូរបំពេញនិងបញ្ចប់កិច្ចការរបស់ទ្រង់។ ធីម៉ូថេទី ២ ២:១៥ (ខ។ ជ។ វ។ ) បាននិយាយថា“ សិក្សាដើម្បីបង្ហាញថាខ្លួនអ្នកបានគាប់ព្រះហឬទ័យដោយបែងចែកព្រះបន្ទូលនៃសេចក្តីពិត” NIV បាននិយាយថាជាមនុស្សម្នាក់ដែល“ គ្រប់គ្រងពាក្យនៃសេចក្តីពិត” ។

វាត្រូវបានគេនិយាយជាទូទៅនិងលេងសើចនៅពេលដែលយើងចំណាយពេលជាមួយនរណាម្នាក់ដែលយើងចាប់ផ្តើមមើលទៅដូចពួកគេប៉ុន្តែវាជាការពិត។ យើងឧស្សាហ៍ធ្វើត្រាប់តាមមនុស្សដែលយើងចំណាយពេលជាមួយសំដែងនិងនិយាយដូចពួកគេ។ ឧទាហរណ៍យើងអាចធ្វើត្រាប់តាមការសង្កត់សំឡេង (ដូចជាយើងធ្វើប្រសិនបើយើងផ្លាស់ទៅតំបន់ថ្មីនៃប្រទេស) ឬយើងអាចធ្វើត្រាប់តាមកាយវិការដៃឬលក្ខណៈផ្សេងទៀត។ អេភេសូរ ៥: ១ ប្រាប់យើងថា“ ចូរយកតំរាប់តាមព្រះគ្រិស្ដដូចកូន ៗ ជាទីស្រឡាញ់” ។ ក្មេងៗចូលចិត្តធ្វើត្រាប់តាមឬធ្វើត្រាប់តាមហើយដូច្នេះយើងគួរតែធ្វើត្រាប់តាមព្រះគ្រីស្ទ។ ចងចាំថាយើងធ្វើបែបនេះដោយចំណាយពេលជាមួយទ្រង់។ បន្ទាប់មកយើងនឹងចម្លងជីវិតលក្ខណៈនិងគុណតម្លៃរបស់ទ្រង់។ អាកប្បកិរិយានិងចរិតលក្ខណៈរបស់គាត់។

យ៉ូហាន ១៥ និយាយអំពីការចំណាយពេលជាមួយព្រះគ្រីស្ទតាមរបៀបផ្សេង។ វានិយាយថាយើងគួរតែនៅជាប់នឹងទ្រង់។ ផ្នែកមួយនៃការបន្តគឺចំណាយពេលវេលាដើម្បីសិក្សាព្រះគម្ពីរ។ សូមអានយ៉ូហាន ១៥: ១-៧ ។ ត្រង់នេះវាចែងថា“ ប្រសិនបើអ្នកនៅជាប់នឹងខ្ញុំហើយពាក្យខ្ញុំនឹងស្ថិតនៅជាប់នឹងអ្នក” រឿងទាំងពីរនេះគឺមិនអាចបំបែកគ្នាបានទេ។ វាមានន័យថាច្រើនជាងការអានបណ្តាសាវាមានន័យថាការអានគិតអំពីវាហើយអនុវត្តវា។ អ្វីដែលផ្ទុយពីនេះក៏ពិតដែរគឺចេញមកពីខថា«ក្រុមហ៊ុនអាក្រក់បំផ្លាញសីលធម៌ល្អ»។ (កូរិនថូសទី ១ ១៥:៣៣) ដូច្នេះសូមជ្រើសរើសដោយប្រុងប្រយ័ត្ននូវពេលវេលាដែលអ្នកចំណាយពេលជាមួយនរណា។

កូល៉ុស ៣:១០ ចែងថាខ្លួនអ្នកថ្មីគឺត្រូវ«មានចំណេះដឹងថ្មីតាមរូបភាពនៃអ្នកបង្កើត។ យ៉ូហាន ១៧:១៧ ចែងថា“ ញែកពួកគេចេញជាបរិសុទ្ធដោយសារសេចក្តីពិត។ ពាក្យរបស់អ្នកគឺជាការពិត។ នេះត្រូវបានបង្ហាញពីភាពចាំបាច់បំផុតនៃព្រះបន្ទូលនៅក្នុងការរាប់ជាបរិសុទ្ធរបស់យើង។ ពាក្យនេះបង្ហាញយើងយ៉ាងច្បាស់ (ដូចនៅក្នុងកញ្ចក់) ដែលជាគុណវិបត្តិនិងកន្លែងដែលយើងត្រូវផ្លាស់ប្តូរ។ ព្រះយេស៊ូវក៏មានបន្ទូលនៅក្នុងយ៉ូហាន ៨:៣២“ បន្ទាប់មកអ្នករាល់គ្នានឹងស្គាល់សេចក្តីពិតហើយសេចក្តីពិតនឹងរំដោះអ្នករាល់គ្នា ឲ្យ មានសេរីភាព” ។ រ៉ូម ៧:១៣ ចែងថា“ តែបើបាបត្រូវបានទទួលស្គាល់ថាជាអំពើបាបវាបានធ្វើអោយខ្ញុំស្លាប់តាមរយៈការល្អដើម្បី ឲ្យ បញ្ញត្ដិបាបប្រែជាខុសទាំងស្រុង។ យើងដឹងថាអ្វីដែលព្រះសព្វព្រះហឫទ័យតាមរយៈព្រះបន្ទូល។ ដូច្នេះយើងត្រូវតែបំពេញគំនិតរបស់យើងជាមួយវា។ រ៉ូម ១២: ២ ដាស់តឿនយើង ឲ្យ «ត្រូវផ្លាស់ប្រែដោយការរំtheកជាថ្មីនៃគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នា»។ យើងត្រូវងាកចេញពីការគិតពីរបៀបនៃលោកិយទៅជាការគិតផ្លូវរបស់ព្រះវិញ។ អេភេសូរ ៤:២២ និយាយថាត្រូវ“ រំrenewកជាថ្មីក្នុងគំនិតអ្នក” ។ ភីលីព ២: ៥ អេសអេស“ សូមអោយគំនិតនេះនៅក្នុងចិត្តអ្នកដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវផង” បទគម្ពីរបង្ហាញពីគំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ មិនមានវិធីផ្សេងទៀតដើម្បីរៀនរឿងទាំងនេះក្រៅពីការអង្គុយដោយខ្លួនយើងផ្ទាល់ជាមួយនឹងព្រះបន្ទូលទេ។

កូល៉ុស ៣:១៦ ប្រាប់យើងថា“ សូមអោយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះគ្រិស្ដសណ្ឋិតនៅក្នុងអ្នករាល់គ្នា” ។ កូល៉ុស ៣: ២ ប្រាប់យើង ឲ្យ «ផ្ចង់ស្មារតីលើរបស់នៅពីលើមិនមែននៅលើផែនដីទេ»។ នេះមិនត្រឹមតែគិតអំពីពួកគេប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែថែមទាំងសុំឱ្យព្រះដាក់បំណងប្រាថ្នារបស់ទ្រង់ទៅក្នុងចិត្តនិងគំនិតរបស់យើងផងដែរ។ កូរិនថូសទី ២ ១០: ៥ ដាស់តឿនយើងដោយនិយាយថា“ បោះបង់ចោលការស្រមើលស្រមៃនិងរបស់ដ៏ខ្ពស់ ៗ ដែលលើកដំកើងខ្លួនប្រឆាំងនឹងចំណេះដឹងរបស់ព្រះហើយនាំយកទៅជាឈ្លើយសឹកនៃគំនិតដើម្បីស្តាប់បង្គាប់ព្រះគ្រីស្ទ” ។

បទគម្ពីរបង្រៀនយើងនូវអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលយើងត្រូវដឹងអំពីព្រះវរបិតាព្រះជាព្រះវិញ្ញាណនិងព្រះជាព្រះរាជបុត្រា។ សូមចាំថាវាប្រាប់យើងថា "អ្វីដែលយើងត្រូវការសម្រាប់ជីវិតនិងភាពជាព្រះតាមរយៈចំណេះដឹងរបស់យើងអំពីព្រះអង្គដែលបានហៅយើង" ។ ពេត្រុសទី ២ ១: ៣ ព្រះជាម្ចាស់ប្រាប់យើងនៅក្នុងពេត្រុសទី ១ ២: ២ ថាយើងរីកចម្រើនជាគ្រីស្ទបរិស័ទតាមរយៈការរៀនព្រះបន្ទូល។ វានិយាយថា“ ក្នុងនាមជាទារកទើបនឹងកើតចង់បានទឹកដោះគោដែលមានពាក្យត្រឹមត្រូវដែលអ្នកអាចលូតលាស់បាន” ។ NIV បកប្រែវាតាមវិធីនេះ "ដើម្បីឱ្យអ្នកធំឡើងនៅក្នុងសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់អ្នក" ។ វាជាអាហារខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។ អេភេសូរ ៤:១៤ បង្ហាញថាព្រះចង់ ឲ្យ យើងមានភាពចាស់ទុំមិនមែនទារកទេ។ កូរិនថូសទី ១ ១៣: ១០-១២ និយាយអំពីការលះបង់របស់របរក្មេងៗ។ នៅក្នុងអេភេសូរ ៤:១៥ គាត់ចង់អោយយើង“ ចំរើនគ្រប់របស់ទាំងអស់ចូលក្នុងទ្រង់” ។

បទគម្ពីរមានអានុភាពខ្លាំងណាស់។ ហេព្រើរ ៤:១២ ប្រាប់យើងថា«ព្រះបន្ទូលនៃព្រះគឺរស់នៅហើយពូកែនិងមុតជាងដាវដែលមានមុខពីរទៅទៀតគឺចាក់រហូតដល់ការបែងចែកព្រលឹងនិងវិញ្ញាណសន្លាក់និងខួរឆ្អឹងខ្នងហើយជាអ្នកស្គាល់គំនិតនិងចេតនា។ នៃបេះដូង។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏មានបន្ទូលនៅក្នុងគម្ពីរអេសាយ ៥៥:១១ ដែរថានៅពេលដែលព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ត្រូវបានគេនិយាយឬសរសេរឬតាមរបៀបណាមួយដែលត្រូវបានបញ្ជូនទៅក្នុងពិភពលោកវានឹងសំរេចនូវការងារដែលខ្លួនចង់ធ្វើ។ វានឹងមិនត្រឡប់ជាមោឃៈទេ។ ដូចដែលយើងបានឃើញហើយវានឹងប៉ះពាល់ដល់អំពើបាបហើយនឹងបញ្ចុះបញ្ចូលមនុស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ វានឹងនាំពួកគេអោយទទួលបានចំណេះអំពីព្រះគ្រីស្ទ។

រ៉ូម ១:១៦ ប្រាប់ថាដំណឹងល្អគឺជា“ ព្រះចេស្ដារបស់ព្រះសំរាប់ការសង្គ្រោះដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលជឿ” ។ កូរិនថូសនិយាយថា«សារលិខិតនៃឈើឆ្កាង ... គឺសម្រាប់យើងដែលកំពុងត្រូវបានសង្គ្រោះ ... អំណាចរបស់ព្រះ»។ តាមរបៀបដូចគ្នាវាអាចធ្វើឱ្យមានការជឿជាក់និងបញ្ចុះបញ្ចូលអ្នកជឿ។

យើងបានឃើញថាកូរិនថូសទី ២ ៣:១៨ និងយ៉ាកុប ១: ២២-២៥ សំដៅទៅលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាកញ្ចក់។ យើងក្រឡេកមើលកញ្ចក់ដើម្បីមើលថាតើយើងជាមនុស្សបែបណា។ មានពេលមួយខ្ញុំបានបង្រៀនវគ្គសិក្សាវិស្សមកាលព្រះគម្ពីរដែលមានចំណងជើងថា“ ឃើញខ្លួនឯងនៅក្នុងកញ្ចក់របស់ព្រះ” ។ ខ្ញុំក៏ស្គាល់កន្លែងបន្ទរមួយដែលពិពណ៌នាអំពីព្រះបន្ទូលថាជា«កញ្ចក់ឆ្លុះបញ្ចាំងជីវិតរបស់យើងដើម្បីមើលឃើញ»។ ទាំងពីរបង្ហាញពីគំនិតដូចគ្នា។ នៅពេលដែលយើងក្រឡេកមើលព្រះបន្ទូលអាននិងសិក្សាវាតាមដែលយើងគួរតែយើងឃើញខ្លួនឯង។ ជារឿយៗវាបង្ហាញយើងពីអំពើបាបនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងឬតាមរបៀបណាមួយដែលយើងខ្វះខាត។ យ៉ាកុបប្រាប់យើងពីអ្វីដែលយើងមិនគួរធ្វើនៅពេលយើងឃើញខ្លួនឯង។ ប្រសិនបើអ្នកណាមិនមែនជាអ្នកធ្វើគាត់ប្រៀបដូចជាបុរសម្នាក់ដែលសង្កេតមើលផ្ទៃមុខរបស់គាត់នៅក្នុងកញ្ចក់ពីព្រោះគាត់សង្កេតមើលមុខរបស់គាត់ទៅឆ្ងាយហើយភ្លេចគាត់ភ្លាមថាគាត់ជាមនុស្សប្រភេទណា។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរនៅពេលយើងនិយាយថាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាពន្លឺ។ (សូមអានយ៉ូហាន ៣: ១៩-២១ និងយ៉ូហានទី ១ ១: ១-១០) ចននិយាយថាយើងគួរតែដើរក្នុងពន្លឺដោយមើលឃើញខ្លួនយើងត្រូវបានបង្ហាញនៅក្នុងពន្លឺនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ វាប្រាប់យើងថានៅពេលពន្លឺបង្ហាញអំពើបាបយើងត្រូវសារភាពអំពើបាបរបស់យើង។ នោះមានន័យថាត្រូវទទួលស្គាល់ឬទទួលស្គាល់នូវអ្វីដែលយើងបានធ្វើហើយទទួលស្គាល់ថាវាជាអំពើបាប។ វាមិនមានន័យថាអង្វរឬអង្វរឬធ្វើអំពើល្អដើម្បីទទួលបានការអភ័យទោសពីព្រះនោះទេប៉ុន្តែគ្រាន់តែយល់ស្របជាមួយព្រះហើយទទួលស្គាល់អំពើបាបរបស់យើង។

ពិតជាមានព័ត៌មានល្អនៅទីនេះ។ នៅក្នុងខ ៩ ព្រះមានបន្ទូលថាប្រសិនបើយើងសារភាពអំពើបាបរបស់យើង“ ព្រះអង្គមានព្រះហឫទ័យស្មោះត្រង់នឹងអត់ទោសអោយយើងរាល់គ្នា” តែមិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណឹងទេតែដើម្បីសំអាតយើងពីអំពើទុច្ចរិតទាំងអស់។ នេះមានន័យថាទ្រង់សំអាតយើងពីអំពើបាបដែលយើងមិនទាំងដឹងខ្លួនផង។ ប្រសិនបើយើងបរាជ័យហើយធ្វើបាបម្តងទៀតយើងត្រូវសារភាពម្តងទៀតឱ្យបានញឹកញាប់តាមដែលចាំបាច់រហូតដល់យើងទទួលជោគជ័យហើយយើងមិនត្រូវបានល្បួងទៀតទេ។

ទោះយ៉ាងណាការអនុម័តនេះក៏ប្រាប់យើងផងដែរថាបើយើងមិនសារភាពការប្រកបរបស់យើងជាមួយព្រះវរបិតាបានបែកហើយយើងនឹងបន្តបរាជ័យ។ ប្រសិនបើយើងគោរពទ្រង់នឹងផ្លាស់ប្តូរយើងប្រសិនបើយើងមិនយើងនឹងមិនផ្លាស់ប្តូរទេ។ តាមគំនិតរបស់ខ្ញុំនេះគឺជាជំហានសំខាន់បំផុតក្នុងការធ្វើឱ្យបរិសុទ្ធ។ ខ្ញុំគិតថានេះជាអ្វីដែលយើងធ្វើនៅពេលបទគម្ពីរប្រាប់ថាត្រូវបោះបង់ចោលឬបោះបង់ចោលអំពើបាបដូចជានៅអេភេសូរ ៤:២២ ។ Bancroft ក្នុងទ្រឹស្ដីធាតុបឋមនិយាយអំពីកូរិនថូសទី ២ ៣:១៨ «យើងកំពុងត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរពីចរិតលក្ខណសម្បត្តិរឺសិរីល្អទៅកំរិតមួយទៀត ផ្នែកមួយនៃដំណើរការនោះគឺការមើលឃើញខ្លួនយើងនៅក្នុងកញ្ចក់របស់ព្រះហើយយើងត្រូវតែសារភាពកំហុសដែលយើងបានឃើញ។ យើងត្រូវការការខិតខំខ្លះដើម្បីបញ្ឈប់ទម្លាប់អាក្រក់របស់យើង។ អំណាចផ្លាស់ប្តូរកើតឡើងតាមរយៈព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដ។ យើងត្រូវតែជឿទុកចិត្ដលើទ្រង់ហើយសុំទ្រង់ដល់ផ្នែកដែលយើងមិនអាចធ្វើបាន។

ហេព្រើរ ១២: ១, ២ និយាយថាយើងគួរតែ lay ទុកចោល…អំពើបាបដែលងាយចាប់យើង ... រកមើលព្រះយេស៊ូវជាអ្នកនិពន្ធនិងជាអ្នកបញ្ចប់សេចក្តីជំនឿរបស់យើង។ ខ្ញុំគិតថានេះជាអ្វីដែលប៉ុលចង់និយាយនៅពេលគាត់បាននិយាយនៅក្នុងរ៉ូម ៦:១២ កុំអោយបាបសោយរាជ្យលើយើងនិងអ្វីដែលគាត់ចង់និយាយនៅក្នុងរ៉ូម ៨: ១-១៥ អំពីការអនុញ្ញាតអោយព្រះវិញ្ញាណធ្វើកិច្ចការរបស់គាត់។ ដើរក្នុងព្រះវិញ្ញាណឬដើរក្នុងពន្លឺ ឬវិធីផ្សេងទៀតដែលព្រះពន្យល់ពីការងារសហប្រតិបត្ដិការរវាងការគោរពប្រតិបត្តិនិងការជឿទុកចិត្តលើកិច្ចការរបស់ព្រះតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណ។ ទំនុកដំកើង ១១៩: ១១ ប្រាប់យើងអោយទន្ទេញព្រះគម្ពីរ។ វានិយាយថា«ព្រះបន្ទូលទ្រង់បានលាក់ទុកនៅក្នុងចិត្តខ្ញុំដើម្បីកុំធ្វើបាបនឹងអ្នក»។ យ៉ូហាន ១៥: ៣ និយាយថា“ អ្នកបានស្អាតហើយដោយសារពាក្យដែលខ្ញុំបានប្រាប់ដល់អ្នកហើយ” ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះនឹងរំusកយើងទាំងពីរមិនឱ្យធ្វើបាបហើយនឹងធ្វើឱ្យយើងជឿជាក់នៅពេលយើងធ្វើអំពើបាប។

មានខជាច្រើនទៀតដើម្បីជួយយើង។ ទីតុស ២: ១១-១៤ ប្រាប់ទៅ៖ ១. បដិសេធការមិនគោរពព្រះ។ រស់នៅដោយគោរពព្រះនៅក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ។ 2. ព្រះអង្គនឹងលោះយើងពីអំពើដែលគ្មានច្បាប់។ ៤. ព្រះអង្គនឹងសំអាតមនុស្សពិសេសរបស់ព្រះអង្គផ្ទាល់។

កូរិនថូសទី ២ ៧: ១ និយាយថាត្រូវសំអាតខ្លួនយើង។ អេភេសូរ ៤: ១៧-៣២ និងកូល៉ុស ៣: ៥-១០ រៀបរាប់អំពីអំពើបាបខ្លះដែលយើងត្រូវឈប់។ វាមានលក្ខណៈជាក់លាក់ណាស់។ ផ្នែកវិជ្ជមាន (សកម្មភាពរបស់យើង) មាននៅក្នុងកាឡាទី ៥:១៦ ដែលប្រាប់យើងអោយដើរក្នុងព្រះវិញ្ញាណ។ អេភេសូរ ៤:២៤ ប្រាប់យើង ឲ្យ ពាក់បុរសថ្មី។

ផ្នែករបស់យើងត្រូវបានពិពណ៌នាទាំងដើរក្នុងពន្លឺនិងដើរក្នុងព្រះវិញ្ញាណ។ ទាំងសៀវភៅដំណឹងល្អទាំងបួននិងអេសភីលគឺពោរពេញទៅដោយសកម្មភាពវិជ្ជមានដែលយើងគួរធ្វើ។ ទាំងនេះជាសកម្មភាពដែលយើងត្រូវបានបញ្ជាអោយធ្វើដូចជា“ សេចក្តីស្រឡាញ់” រឺ“ អធិស្ឋាន” រឺ“ លើកទឹកចិត្ត” ។

នៅក្នុងសេចក្ដីអធិប្បាយដែលល្អបំផុតដែលខ្ញុំធ្លាប់បានលឺអ្នកនិយាយបាននិយាយថាសេចក្តីស្រឡាញ់គឺជាអ្វីដែលអ្នកបានធ្វើ។ ផ្ទុយពីអ្វីដែលអ្នកមានអារម្មណ៍។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលប្រាប់យើងនៅក្នុងម៉ាថាយ ៥:៤៤“ ត្រូវស្រឡាញ់សត្រូវរបស់អ្នកហើយអធិស្ឋានសំរាប់អ្នកដែលបៀតបៀនអ្នក” ខ្ញុំគិតថាការប្រព្រឹត្ដបែបនេះពិពណ៌នាអំពីអត្ថន័យរបស់ព្រះនៅពេលគាត់បញ្ជាយើង ឲ្យ «ដើរតាមព្រះវិញ្ញាណ»ដោយធ្វើតាមអ្វីដែលលោកបានបញ្ជាយើងក្នុងពេលតែមួយយើងទុកចិត្តលើលោក ឲ្យ ផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថខាងក្នុងដូចជាកំហឹងឬការអាក់អន់ចិត្ត។

ខ្ញុំពិតជាគិតថាប្រសិនបើយើងកាន់កាប់ខ្លួនយើងជាមួយនឹងការធ្វើនូវសកម្មភាពវិជ្ជមានដែលព្រះបញ្ជានោះយើងនឹងរកឃើញខ្លួនយើងជាមួយនឹងពេលវេលាតិចជាងមុនដើម្បីទទួលបានបញ្ហា។ វាមានឥទ្ធិពលវិជ្ជមានទៅលើអារម្មណ៍របស់យើង។ ដូចកាឡាទី ៥:១៦ ចែងថា“ ដើរតាមព្រះវិញ្ញាណហើយអ្នកនឹងមិនបំពេញតាមបំណងប្រាថ្នាខាងសាច់ឈាមឡើយ” ។ រ៉ូម ១៣:១៤ ចែងថា“ ដាក់លើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទហើយកុំផ្គត់ផ្គង់អ្វីខាងសាច់ឈាមដើម្បីបំពេញតណ្ហារបស់ខ្លួនឡើយ” ។

ទិដ្ឋភាពមួយទៀតដែលត្រូវពិចារណា៖ ព្រះនឹងវាយប្រដៅនិងកែកូនចៅរបស់ទ្រង់ប្រសិនបើយើងបន្តដើរតាមមាគ៌ានៃអំពើបាប។ ផ្លូវនោះនាំទៅរកការបំផ្លាញនៅក្នុងជីវិតនេះបើយើងមិនសារភាពពីអំពើបាបរបស់យើងទេ។ ហេព្រើរ ១២:១០ ចែងថាទ្រង់បន្ទោសយើង«ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់យើងដើម្បី ឲ្យ យើងបានទទួលចំណែកនៃសេចក្ដីបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់»។ ខទី ១១ ចែងថា«ក្រោយមកផលដែលបង្កើតដោយសេចក្ដីសុខសាន្ដនឹងសេចក្ដីសុចរិតដល់អស់អ្នកណាដែលបានត្រូវបង្ហាត់បង្រៀនដោយសេចក្ដីនោះ»។ សូមអានហេព្រើរ ១២: ៥-១៣ ។ ខទី ៦ ចែងថា“ ព្រះអម្ចាស់ដែលទ្រង់ស្រឡាញ់គេវាយប្រដៅអ្នកណា” ។ ហេព្រើរ ១០:៣០ និយាយថា«ព្រះអម្ចាស់នឹងវិនិច្ឆ័យប្រជាជនរបស់ទ្រង់»។ យ៉ូហាន ១៥: ១-៥ និយាយថាគាត់ត្រងវល្លិដើម្បីពួកគេនឹងបង្កើតផលបានច្រើន។

ប្រសិនបើអ្នកឃើញថាខ្លួនអ្នកស្ថិតក្នុងស្ថានភាពនេះសូមត្រលប់ទៅយ៉ូហាន ១: ៩ ទទួលស្គាល់និងសារភាពអំពើបាបរបស់អ្នកចំពោះទ្រង់ ឲ្យ បានញឹកញាប់តាមដែលអ្នកត្រូវការហើយចាប់ផ្តើមម្តងទៀត។ ពេត្រុសទី ១ ៥:១០ និយាយថា«សូម ឲ្យ ព្រះ ... បន្ទាប់ពីអ្នកបានរងទុក្ខមួយរយៈហើយឥតខ្ចោះបង្កើតពង្រឹងហើយតាំងទីលំនៅ ឲ្យ អ្នក»។ វិន័យបង្រៀនយើងនូវការតស៊ូនិងខ្ជាប់ខ្ជួន។ ទោះយ៉ាងណាសូមចងចាំថាការសារភាពនេះមិនអាចដកផលវិបាកបានទេ។ កូល៉ុស ៣:២៥ ចែងថា៖ «អ្នកណាដែលធ្វើខុសអ្នកនោះនឹងត្រូវគេសងចំពោះការដែលគេបានធ្វើហើយគេមិនលំអៀងឡើយ»។ នៅកូរិនថូសទី ១ ១១:៣១ និយាយថា“ ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងបានវិនិច្ឆ័យខ្លួនយើងនោះយើងនឹងមិនត្រូវទទួលការជំនុំជំរះឡើយ” ខទី ៣២ បន្ថែមថា“ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់វិនិច្ឆ័យទោសយើងនោះយើងកំពុងតែទទួលការពិន័យ” ។

ដំណើរការនៃការប្រែក្លាយដូចជាព្រះគ្រីស្ទនឹងបន្តដរាបណាយើងរស់នៅក្នុងរូបកាយរបស់យើងនៅលើផែនដី។ ប៉ូលនិយាយនៅក្នុងភីលីព ៣: ១២-១៥ ថាគាត់មិនទាន់បានសំរេចទេហើយគាត់ក៏មិនល្អឥតខ្ចោះដែរប៉ុន្តែគាត់នឹងបន្តដើរទៅមុខនិងឆ្ពោះទៅរកគោលដៅ។ ពេត្រុសទី ២ ៣:១៤ និង ១៨ និយាយថាយើងគួរតែ«ឧស្សាហ៍ព្យាយាមរកព្រះអង្គដោយសន្ដិភាពឥតទីពឹងហើយឥតមានទោសពៃរ៍»ហើយ«ចំរើនឡើងក្នុងព្រះគុណនិងចំណេះដឹងអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់និងព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង»។

ថែស្សាឡូនីចទី ១ ៤: ១, ៩ និង ១០ ប្រាប់យើង ឲ្យ «ចំរើនកាន់តែច្រើនឡើង ៗ »ហើយ«ចំរើនកាន់តែច្រើនឡើង»ក្នុងការស្រឡាញ់អ្នកដទៃ។ ការបកប្រែមួយទៀតនិយាយថា“ ពូកែថែមទៀត។ ពេត្រុសទី ២ ១: ១-៨ ប្រាប់យើង ឲ្យ បន្ថែមគុណធម៌មួយទៀត។ ហេព្រើរ ១២: ១ និង ២ និយាយថាយើងគួរតែរត់ប្រណាំងដោយស៊ូទ្រាំ។ ហេព្រើរ ១០: ១៩-២៥ លើកទឹកចិត្តយើងឱ្យបន្តហើយមិនចុះចាញ់។ កូល៉ុស ៣: ១-៣ ចែងថា៖ «ផ្ចង់ស្មារតីទៅលើអ្វីដែលនៅស្ថានលើ»។ នេះមានន័យថាដាក់វានៅទីនោះហើយរក្សាទុកនៅទីនោះ។

សូមចាំថាគឺជាព្រះដែលកំពុងធ្វើដូចនេះនៅពេលយើងគោរពតាម។ ភីលីព ១: ៦ ចែងថា“ អ្នកជឿជាក់លើរឿងនេះថាអ្នកដែលចាប់ផ្តើមធ្វើការល្អនឹងធ្វើរហូតដល់ថ្ងៃនៃព្រះគ្រិស្ដយេស៊ូ” ។ Bancroft in The Elemental Theology និយាយនៅទំព័រ ២២៣“ ការរាប់ជាបរិសុទ្ធចាប់ផ្តើមពីការសង្រ្គោះរបស់អ្នកជឿហើយមានភាពទូលំទូលាយជាមួយនឹងជីវិតរបស់គាត់នៅលើផែនដីហើយនឹងឈានដល់កម្រិតខ្ពស់បំផុតនិងល្អឥតខ្ចោះនៅពេលដែលព្រះគ្រីស្ទយាងត្រឡប់មកវិញ” ។ អេភេសូរ ៤: ១១-១៦ និយាយថាការធ្វើជាផ្នែកមួយនៃក្រុមអ្នកជឿក្នុងស្រុកនឹងជួយឱ្យយើងឈានដល់គោលដៅនេះផងដែរ។ «ដរាបណាយើងទាំងអស់គ្នាបានចូលមករកបុរសដ៏ល្អឥតខ្ចោះម្នាក់ ... ដើម្បី ឲ្យ យើងធំឡើងក្នុងទ្រង់»ហើយថារាងកាយ«លូតលាស់ហើយកសាងខ្លួនវាឡើងដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដូចជាផ្នែកនីមួយៗបំពេញការងាររបស់ខ្លួនដែរ»។

ទីតុស ២: ១១ និង ១២ «ចំពោះព្រះគុណនៃព្រះដែលនាំមកនូវសេចក្ដីសង្គ្រោះបានលេចមក ឲ្យ មនុស្សទាំងអស់បង្រៀនយើងថាបដិសេធការមិនគោរពតាមតណ្ហានិងភាពលោភលន់ក្នុងលោកីយ៍យើងគួររស់នៅដោយសុគន្ធធម៌សុចរិតនិងគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះនៅសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ»។ ថែស្សាឡូនីចទី ១ ៥: ២២-២៤“ សូម ឲ្យ ព្រះនៃសេចក្ដីសុខសាន្ដបានញែកអ្នករាល់គ្នាជាបរិសុទ្ធហើយ។ សូមព្រះអង្គថែរក្សាខ្លួនបងប្អូនទាំងមូលទាំងព្រលឹងទាំងរូបកាយអោយបានស្អាតឥតសៅហ្មងនៅថ្ងៃព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដជាអម្ចាស់នៃយើងយាងមក។ អ្នកណាដែលហៅអ្នកថាស្មោះត្រង់គឺអ្នកដែលនឹងធ្វើវាដែរ។