मी बागेत असताना मी कोणत्याही गुन्ह्यात निष्पाप असूनही सैनिक मला पकडण्यासाठी आले. त्यांनी मला पिलाताच्या दालनासमोर आणले. मी माझ्या आरोपींकडे उभे होतो. मग पिलाताने मला अटक केली. मी तुमच्यासाठी मारहाण केल्यामुळे माझ्या मागच्या बाजूला विळखळ्यांनी खोलवर कापले. मग शिपायांनी मला काढून टाकले, परंतु किरमिजी रंगाचा झगा मला घातला. त्यांनी माझ्या डोक्यावर काट्यांचा मुगुट घातला. माझ्या चेह Blood्यावर रक्ताचे बहाव वाहिले… तुम्ही मला हवे असे सौंदर्य नव्हते.

शिपायांनी माझी थट्टा केली. ते म्हणाले, “यहूद्यांच्या राजा, जयजयकार करा.” "त्याला वधस्तंभावर खिळा." त्याला वधस्तंभावर खिळा. ” मी तेथे शांतपणे उभे राहून रक्तरंजित, जखम आणि मारहाण केली. तुमच्या दुष्कृत्यांबद्दल तुम्हाला जखमी केले. पुरुषांपेक्षा निराश आणि नाकारले गेले. पिलाताने मला सोडण्याचा प्रयत्न केला पण लोकांच्या दबावाला त्यांनी धरुन ठेवले. “तुम्ही त्याला घ्या व वधस्तंभावर खिळा कारण मी त्यात काही दोष सापडत नाही.” तो त्यांना म्हणाला. मग त्याने मला वधस्तंभावर खिळण्यासाठी ठोकले.

जेव्हा मी गोल्गोथाला एकाकी टेकडीवर चढवले तेव्हा माझे मन तुझ्या मनात होते. मी त्याचे वजन खाली पडले. हे माझे तुमच्यावरील प्रेम होते आणि माझ्या पित्याच्या इच्छेप्रमाणे वागण्यासाठी मला जबरदस्त भार सहन करावा लागतो. तिथे, मी तुमच्या दुःखांचा उद्रेक केला आणि मी तुमच्या दुःखांना मानवजातीच्या पापांकरिता माझ्या आयुष्याचा नाश केला.