زمانی که من در باغ بودم، سربازان آمدند تا مرا دستگیر کنند، هر چند من از هیچ جرمی بی گناه بودم. آنها مرا به سالن پیلاطس آوردند. من در برابر شاکیانم ایستادم. آنگاه پیلاطس مرا گرفت و تازیانه زد. در حالی که کتک را به جای تو گرفتم، پارگی عمیقی در پشتم فرو رفت. سپس سربازان من را از تن بیرون آوردند، اما یک لباس قرمز مایل به قرمز بر تن من بود. تاجی از خار بر سر من کاشتند. خون روی صورتم جاری شد... هیچ زیبایی وجود نداشت که مرا بخواهی.

سپس سربازان مرا مسخره کردند و گفتند: «سلام ای پادشاه یهود! آنها مرا به حضور جمعیت تشویق کننده آوردند و فریاد زدند: «او را مصلوب کن. او را مصلوب کن.» بی صدا، خونین، کبود و کتک خورده آنجا ایستادم. مجروح به خاطر گناهانت، زخم خورده برای گناهانت. مطرود و طرد شده از مردان. پیلاطس می خواست مرا آزاد کند، اما در برابر فشار جمعیت تسلیم شد. «او را بگیرید و مصلوبش کنید، زیرا من در او عیب نمی‌بینم.» او به آنها گفت. سپس مرا تحویل داد تا مصلوب شوم.

هنگامی که من صلیب من را به تپه ای تنها به گلگوتا بردم، تو ذهنم را در ذهن داشتم. زیر وزنم افتادم این عشق من برای تو بود و اراده پدرم را به من داد تا نیرویی را که زیر بار سنگین آن قرار می گرفت، تحمل کنم. در آنجا، غم و اندوه شما را بر زمین گذاشتم و غم و اندوهم را بر زمین گذاشتم که زندگی من را برای گناهان بشر تسریع می کرد.